Album van de ex-bassist van Galahad, met o.a. zanger Marc Atkinson (Riversea, ex-Nine Stones Close), gitarist Karl Groom (Threshold, Shadowland), gitarist Dec Burke (Darwin's Radio, Frost*), toetsenist/zanger John Young (Lifesigns) en zanger Steve Thorne. Tip in iO Pages 122: "Een mix van hardrock, progressieve rock en singer-songwriter. Zo is opener "Closing The Door" hardrock vol beukende drums en riffend en gierend gitaarspel. na de enigszins proggy titeltrack roept het door John Young gezongen "The Flame" de progsfeer sterk op: fraaie toetsentapijten, heerlijk gitaarwerk en een vol geluid. Het instrumentale "Misguided" en het door Marc Atkinson gezongen "Corridors Of Power" neigen naar Dream Theater. In het sterke "Walk Away" doet de zang van John Young erg denken aan Neil Diamond, al denk je muzikaal gezien aan John Wetton. In de door Steve Thorne gezongen afsluiter combineert Abraham de sfeer, stijl en het geluid van al het voorgaande. met recht een hoogtepunt. Gepassioneerde prog." (Wilco Barg)
Vijfde solo-album van de Galahad-bassist. Opvolger van "Distant Days" (2014). M.m.v. een scala aan bekende progmuzikanten, zoals Marc Atkinson, Dec Burke, Simon Godfrey, Mark Colton en Martin Orford. "Lee Abraham levert wederom een fantastisch album af. Hij trekt ook gelijk alle registers open en brengt de luisteraar met het openende titelnummer gelijk in vervoering. Niks opbouw, na een kort piano-intro knalt-ie gelijk binnen met magistraal gitaargeweld en wordt de luisteraar meegevoerd in zalige bombast met volop ruimte voor toetsen en Mellotron-geluiden. Als dan ook nog Marc Atkinson met zijn geweldige stem de heerlijk melancholische tekst vertolkt is het feest compleet: een rollercoaster van meer dan 24 minuten, die alles heeft wat goede prog moet hebben: Muziek is Emotie wordt hier met hoofdletters geschreven. Conclusie: Lee Abraham zet weer een uitstekend product neer, waarmee hij zichzelf overtreft. Zal beslist in de smaak vallen bij fans van Cosmograf en Lonely Robot." (Clemens Leunisse, Progwereld)
"Lee Abraham continues to work as a solo artist in his own right, and this month sees his 7th album, an epic prog-metal concept named Harmony/Synchronicity. Recorded entirely during the UK lockdown, Abraham handles all the guitar, bass and keyboard parts, as well as production duties. The only other central player on the set is Credo drummer Gerald Mulligan, although there is also a slew of guest vocalists in the venerable shapes of Galahads own Mark Spencer and Stu Nicholson, Marc Atkinson from Riversea, Simon Godfrey from Vladez and Tinyfish, and the astounding Peter Jones, creator of the Tiger Moth Tales project. The cover art is the work of Comsografs Robin Armstrong. The songs retain subtlety, colour and shape, some are epic, some short and sweet, some virtuoso masterpieces and some just beautiful. There is more than enough here to keep up the interest and repay repeated listens, without overdoing any one piece. Its a highly impressive piece of work. Give it a spin!" (Velvetthunder)
"Er zijn mensen die het heerlijk vinden om epische muziekstukken te maken alsof ze zoete broodjes aan het bakken zijn. Qua speelduur kan het hen niet lang genoeg zijn. Lee Abraham is zo iemand. Hij heeft al een heel rijtje van dit soort werkjes waar je even voor moet gaan zitten op zijn naam staan. We kennen Lee natuurlijk van Galahad, maar zeker ook als soloartiest. Als zichzelf brengt hij met Only Human alweer zijn negende cd uit. Deze plaat begin weer met, jawel, zon epic die uitstekend in dit rijtje past. Counting Down bestaat uit vier delen en klokt maar liefst tegen de 30 minuten! Zie dan de aandacht van de luisteraar maar eens vast te houden. Om maar met de deur in huis te vallen: dat lukt Abraham uitstekend! Ik mag Lee Abraham graag horen. De vrij ongecompliceerde melodieuze rock met zalige gitaarsolos verveelt eigenlijk nooit. Als hij dan ook nog met een puike epic van een half uur komt aanzetten ben ik (weer) verkocht. Only Human is voor mij dan ook een zeer geslaagd album." (Progwereld)
"Op voorhand had Abraham al aangekondigd dat dit album enigszins anders zou gaan klinken dan zijn voorganger. Uiteraard zou het nog steeds een prog album zijn, maar er zouden ook de nodige AOR invloeden in verweven zijn. Ook tekstueel heeft het album een wat andere insteek gekregen. Als thema heeft het album liefde en relaties. Gelukkig is er ook nog het nodige bij het oude gebleven. Opnieuw zijn Rob Arnold, Alistair Begg en Gerald Mulligan van de partij om het album van respectievelijk piano-, bas- en drumpartijen te voorzien. (...) Het moet daarbij direct worden gezegd dat Colours daadwerkelijk een ander geluid laat horen dan de eerdere albums. De stijl van Lee Abraham is onmiskenbaar aanwezig. Dat wil dus zeggen, heerlijke gitaar- en toetsensolos en genoeg symfonische bombast. De liedjes zijn echter veel compacter, maar vooral toegankelijker dan we van hem gewend zijn".(Progwereld).
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
