Dit album wordt nadrukkelijk gepresenteerd als product van een bánd. Naast Morse bestaat die uit vaste ritmesectie Randy George en Mike Portnoy, plus toetsenist/klarinettist Bill Hubauer en gitarist Eric Gilette. Toch klinken het openende "The Call" en het afsluitende 'epic' "Alive Again" eigenlijk als vertrouwde Morse-composities, vol variaties op bekende Morse-thema's. Wel wordt de leadzangersrol meer gewisseld. Vreemdste eend in de bijt is het oersimpele rockertje "Agenda". Mooi in het midden staat het pastorale "Waterfall", dat begint als een Westcoast-style folkrockballad à la "June" van Spock's Beard, om te eindigen in (nog steeds drumloze) symfonische synthsferen, zoals het einde van Genesis' "Entangled". Deze luxe editie bevat een 'making of'-film op DVD en een tweede disc met twee extra eigen nummers, een cover van Jimmy Webbs "MacArthur Park" (bekend van Richard Harris en Donna Summer), waarin op aanstekelijke wijze álle progrockarrangeerclichés op elkaar gestapeld zijn én twee live-tracks.
"Subliem opgenomen integrale registratie van twee lange avonden vol 'epics' in kerk te Nashville. Alle registers worden opengetrokken, want naast The Neal Morse Band (Mike Portnoy, Randy George, Bill Hubauer, Eric Gilette) heeft Morse met strijkers, blazers, een koor en gastmuzikanten afwisselend zo'n 38 musici op het podium. De eerste avond begint met "The Call" en "The Grand Experiment", gevolgd door de 20 jaar oude Spock's Beard-classic "Go The Way You Go". Nog interessanter wordt het tijdens de 'Portnoy Challenge', waarin de drummer zijn collega's uitdaagt in een progversie van "MacArthur Park". Na de verrassende keuze van "A Whole 'Nother Trip" (1999) wordt avond 1 fraai afgesloten met de indrukwekkende uitvoering van het album "?". Dag 2 opent met het complete "Sola Scriptura". Ronduit spectaculair is de finale met Spock's Beard- en Transatlantic-materiaal, m.m.v. drummer/zanger Nick D'Virgilio, blazers en scherp gitaarwerk van Phil Keaggy. Meer überprog krijg je niet snel." (Edwin Ammerlaan, iO Pages)
"Dit 2de album van Morse met vaste band is gebaseerd op Pilgrims Progress (1687) van baptist-prediker John Bunyan. Morse kan goed conceptalbums vormgeven. Bij Snow van Spock's Beard, zijn eigen Testimony en The Whirlwind van Transatlantic waren goede verbindende verhaallijnen en fraaie muzikale afwisseling en opbouw, gecombineerd met grootse prog de sterke aspecten. Helaas is dat hier minder het geval, het zijn meer losse songs of muzikale ideeën. Daar zit meer dan genoeg fraai materiaal bij, zoals de mooie symfonische toetsensolo in "We Have Got To Go", het ruige "City Of Destruction" en het poppy "The Ways Of A Fool" waarin achtereenvolgens Beatles, ELO, ELP en Queen worden geciteerd. Geen klachten over de uitvoering door deze uiterst getalenteerde musici. Maar er wordt niets toegevoegd aan het bekende Morse-idioom: rustige, quasi-emotionele opening, groots bombastisch thema, heavy rock, ballad, vleugje jazz, vleugje pop, instrumentale achtbaan en een lang meeslepend slot." (Math Lemmen, Progwereld)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
