"De stukken op "Ambrosia" vormen een aaneengesloten verhaal met een duidelijk begin en slot. De muziek is voornamelijk akoestisch; de synthesizer wordt slechts af en toe gebruikt op de achtergrond. De stukken geven verschillende stemmingen weer. Op "Within A Forest Dark", waarmee het album opent, voel je de verlatenheid. De saxofoon op "This Is Fine" klinkt zwoel. "The Crypto Shuffle" is dan weer brutaal van toon. Op "Wood Of Thorns" doen de saxofoons pijn aan je oren. De synthesizer zorgt voor een donkere sfeer. Klaassen strijkt zijn bas regelmatig melancholiek aan. De muziek is vaak expressief met spetterende solo’s. Heel spannend is het energieke samenspel van de twee saxofoons die lekker langs elkaar schuren. Uiteraard heeft Voesten aandacht voor verschillende ritmes: soms heel subtiel, maar ook swingend, tegendraads of uit de bocht vliegend. De composities zijn stuk voor stuk fantasievol en vindingrijk. "Ambrosia" is één lange boeiende muzikale tocht." (Jazzenzo)
"Ben van Gelders "Spectrum", sleutelstuk "Manifold" haalde The Playlist van The New York Times. Terecht, want dit is een even fraai als origineel album. De saxofonist en componist laat er zijn fascinatie voor de klank van het kerkorgel in doorklinken: opmerkelijk voor een altsaxofonist. Het is de combinatie van dit door de Engelse Kit Downes bespeelde instrument met het koor van vier blazers en een zangeres die je regelmatig van de stoel blaast van verbazing. Niet alleen de altsax van Van Gelder, maar ook de basklarinet van Joris Roelofs, de trompet van Jean-Paul Estiévenart en de tenorsax van Hristo Goleminov schitteren hier naast zangeres Fuensanta, die soms woordloos de fraaiste zanglijnen produceert. Het hele album, opgenomen in het Amsterdamse Orgelpark, ademt een serene, wat plechtige sfeer. Van Gelder voert z'n octet langs wegen die onbegaanbaar leken. Het klinkt uitdagend, spannend en vooral nieuw. Orgel, menselijke stem en blazers vinden elkaar in ongehoorde combinaties."(Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
In Vrije Geluiden, 7 mei 2017: "Drie winnaars van het Prinses Christina Councours vormen het Floris Kappeyne Trio. Op hun debuut-cd is te horen hoe het trio een eigen, authentiek geluid heeft ontwikkeld waarin Senegalese sabar-ritmes en moderne klassieke muziek doorklinken." \n\n"Pianist Floris Kappeyne (1995) behoort tot de jonge generatie jazzmuzikanten die de traditie omarmt. Beïnvloed door McCoy Tyner, Fats Waller en Art Tatum en de vroege stroming stride piano binnen de jazz, vertaalt Kappeyne de filosofie achter deze traditie naar bijzonder sterk eigen werk. Hij won al het Prinses Christina Jazz Concours, evenals triogenoten contrabassist Tijs Klaassen (1993) en drummer Wouter Kühne (1996). Het hoge niveau van de muzikanten laat zich op dit debuutalbum vertalen in energiek samenspel en boeiende een-tweetjes. Kappeynes techniek is verbluffend, evenals zijn vermogen eigentijdse aspecten aan het begrip traditie toe te voegen. Zoals modern klassiek, getuige ook het op improvisatie gebaseerde "Prelude". Kappeyne gebruikt gevarieerde stride-ritmes als basis voor zijn composities om er vervolgens een eigen visie op los te laten. Je ruikt wel de sfeer uit de vroege vorige eeuw, maar wordt voortdurend geconfronteerd wordt met hedendaagse avontuurlijkheid." (Erno Elsinga, Jazzenzo)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
