"Anders dan op zijn voorgaande vier albums vol fascinerende kijkjes in zijn ziel neemt de soms praatzingende Ier je met ijzersterke teksten mee op sleeptouw door een sociale belevingswereld. Een grote bron van inspiratie vormt deze keer de muziek van hiphop artiest Kendrik Lamar, waar Flannery, samen met platen van Eminem, de laatste tijd naar luisterde. Ritme en zang zijn dan ook de basiselementen tijdens de opnames voor “I Own You”. Daarbij feilloos ondersteund door een breed arsenaal aan instrumenten, die bescheiden aanwezig zijn en met een expressief en ijzingwekkend stemgeluid de luisteraar vastnagelt. Met invloeden uit het folk, blues, gospel en funkgenre trakteert Flannery ons op bloedmooie liedjes vol intensiteit en bezieling, waar de urgentie vanaf druipt. Hoewel je echt de tijd moet nemen voor de weemoedige inslag van deze plaat kent “I Own You” geen afhaakmomenten." (Altcountryforum)
"Mick Flannery is geen standaard folkzanger, geen standaard songsmid. Net als bij zijn ambacht als steenhouwer boetseert, schuurt en schaaft hij aan zijn nummers. Ondanks het stoere rockster-uiterlijk blijft hij de lieveling binnen de Ierse folkscene, al reikt zijn muzikale liefde veel verder en noemt en roemt hij een Kurt Cobain als een van zijn grote voorbeelden. Dat duistere destructieve randje is overduidelijk op "In The Game" hoorbaar, maar veel minder op "Goodtime Charlie" aanwezig. Op "Goodtime Charlie" staat Mick Flannery er ook niet alleen voor, maar verdeelt hij de gastrollen onder de relatief onbekende Tianna Esperanza, de meer ingeburgerde Valerie June en de solo en bij Bonny Light Horseman aan de weg timmerende Anaïs Mitchell. Mick Flannery is slechts een absorberende spons die deze bevindingen openbaart. Oordeel niet, beoordeel niet. Daarin ligt het onderliggende moraal van "Goodtime Charlie"." (Written In Music; 4,5 uit 5 sterren)
"De muziek van Mick Flannery kan het beste worden omschreven als intens, maar is lastig te plaatsen in een hokje. In How I Miss You neigt zijn soulvolle, warme en tevens ook breekbare stem er naar om soms te flirten met vleugjes Radiohead, terwijl Light A Fire ook weer iets van Lou Reed weg heeft. De mysterieuze, gebroken akkoorden en de vertellende manier van zingen zijn hier een bepalende factor in. Hij wordt door menig gezaghebbend instituut gezien als één van de beste zaken die de Ierse muziekscène is overkomen. Op Mick Flannery laat de gelijknamige muzikant horen waarom. Waar het ook wordt opgenomen, en wie er ook achter de knoppen zit, het is Mick Flannery zelf die schittert op een hele intense wijze." (whiteroomreviews)
