"In juni waren er ineens twee albums van dit duo: "Luminal" en "Lateral". En nu al volgt "Liminal", Brian Eno en de minstens een generatie jongere Beatie Wolfe bewegen zich allebei ook in die artistieke hoek (conceptkunst) en ze zijn nog activistisch bezig ook. Al valt daar op deze trilogie weer minder van te merken. Qua stijl en aanpak zit deze plaat tussen beide voorgangers in. "Lateral" was één lang ambientstuk, "Luminal" dreef op een soort liedjes. Hier horen we Wolfe eerder declameren dan zingen, en dat geeft de elf nummers een soort eenheid van sfeer die weer aan "Lateral" doet denken. Het zijn vertraagde, uit elkaar getrokken en eerder gemompelde dan gejubelde liedjes, die vanuit een soort droomtoestand je oren binnenzweven. Binnen en tussen die dromen, eh, nummers zit dan weer genoeg variatie om je bij de les te houden. Want luister goed – ja, dat kan best bij ambient – en je hoort allerlei details: sierlijk gestileerde geluidsflarden die blijven intrigeren, hoe vaak Eno ze ook rondstrooit." (OOR)
"Ambientpionier Eno nodigt graag artiesten uit die hij bewondert, zoals conceptuele muziekmaker Beatie Wolfe: met deze Engelse geluidskunstenaar zette Eno zich aan een bijzonder dubbelalbum, dat is verschenen als twee losse delen, "Lateral" en "Luminal". Op dit album staan elf intieme liedjes, verzameld rond teksten van Beatie Wolfe, die net zo veel kalmte uitstralen als de begeleidende muziek. De tracks kwamen tot stand in de studio, bij geïmproviseerde sessies rond een enkel instrument. De twee pakten bijvoorbeeld een oude, ontstemde gitaar en besloten met dat beperkte middel een enkel, kort muziekstuk te maken. "Luminal" zit vol variatie, van wiegende zeemansliedjes als "My Lovely Days" tot dromerige, maar steeds indringender folk in "Suddenly". Daar zweeft de donkere stem van Eno achter die van Wolfe, en roepen de twee herinneringen op aan de intens mooie ambientsongs op Eno’s klassieker "Before and After Science" uit 1977". (Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"Ambientpionier Eno nodigt graag artiesten uit die hij bewondert, van moderne dancemakers (...) tot conceptuele muziekmakers als Beatie Wolfe: met deze Engelse geluidskunstenaar zette Eno zich aan een bijzonder dubbelalbum, dat is verschenen als twee losse delen, "Lateral" en "Luminal". Die eerste verrast niet, maar is een vertrouwde ambientplaat vol lange, traag gonzende grondtonen en zeer minimale melodieën, die zacht plonzen in een diep meer van echoënd geluid. "Lateral" klinkt als Eno’s mooiste ambientwerk en we mogen deze weergaloze rustmuziek nooit voor lief nemen." (Volkskrant; 4 uit 5 sterren) "De rol van Wolfe is op het eerste gehoor niet helemaal duidelijk, wat het verschil is met Eno’s forse stapel ambientalbums evenmin. Zo’n plaat opzetten is als een omgeving binnenstappen, een plek om rond te hangen, jezelf in onder te dompelen, in en uit te lopen. Ook hier zijn 't de details, subtiel verschuivend ditmaal, die toch voor een onderhuidse spanning zorgen en daarmee je gevoel weten te sturen." (OOR)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
