Klaus Mäkelä is chef-dirigent van het Oslo Filharmonisch Orkest, muziekdirecteur van het Orchestre de Paris en artistiek leider van het Turku Music Festival. In juni 2022 kondigde het Concertgebouworkest een tienjarige verbintenis aan: met ingang van het seizoen 2022/2023 is Klaus Mäkelä artistiek partner van het orkest, in 2027 wordt hij chef-dirigent. (...) In september 2020 maakte Klaus Mäkelä een bijzonder overtuigend debuut bij het Concertgebouworkest, waarna hij nog binnen hetzelfde seizoen tweemaal werd teruggevraagd. In november 2021 leidde hij het orkest in symfonieën van Tsjaikovski en Sjostakovitsj in Hamburg en Reykjavík; twee maanden later stonden werken van Wolfe, Copland en Dvořák op het programma in Amsterdam. (...)|
'Deze opname van Osmo Vänskä met het Lahti Symphony Orchestra verdient echter toch weleen top-aanbeveling. Ook Vänskä wordt in de gelegenheid gesteld om alle Sibelius symfonieën voor een tweede keer op te nemen (met het Minnesota Orchestra), maar het ziet ernaar uit (begin 2015) dat zijn eerste cyclus de sterkste aanbeveling verdient. Dat is dus deze cyclus (uit 1995-1997), die internationaal de allerbeste kritieken kreeg, en die die lof ook echt verdient. De uitvoeringen zijn heel fris en helder, en "authentiek". De opnamen klinken geweldig goed met een grootse dynamiek (zoals dat bij het label BIS gebruikelijk is). Dit is een Sibelius cyclus die elke Sibelius liefhebber in zijn bezit wil hebben. Een extra bijzonderheid in deze cyclus is dat Vänskä naast de gebruikelijke versie van de 5e symfonie ook de oorspronkelijke versie heeft opgenomen'. (jdpt).
"Zo stoer en robuust Jean Sibelius uit kon pakken als symfonicus, zo verstild en romantisch is hij in zijn pianowerken. Sibelius maakte nooit zoveel ophef over deze stukken; hij schreef ze naar eigen zeggen om geld te verdienen. Vandaar dat het zeer toegankelijke en beeldende werken zijn waarin Schumann niet ver weg is. Leif Ove Andsnes dook in deze nagenoeg onbekende erfenis van de Fin en maakte een heel persoonlijke selectie uit de drie boeken vol miniaturen. Hoewel Sibelius van huis uit geen groot pianist was, weet hij het instrument op alle mogelijke manieren tot de verbeelding te laten spreken. Vanaf de zes impromptus op. 5 tot de Fünf Skizzen op. 114: het is allemaal even mooi en meeslepend en toch ook geraffineerd in de kleurschakeringen van de begeleidende stemmen. Dat alles is ook te danken aan het fabelachtige spel van Andsnes. De pianist slaagt er ook nu weer in zichzelf weg te cijferen en de muziek op ongecompliceerde wijze te laten spreken." (Paul Janssen, Luister)
De Finse componist Sibelius gebruikte het moderne orkestapparaat voor het oproepen van archaïsche visioenen. De goden van Finse natuur behoorden weliswaar tot het verleden, maar in Sibelius' Occeaniden ('geesten van de golven') en Tapiola (de Finse woudgod) werden ze weer tot leven gewekt. Helaas werd Sibelius hierdoor het boegbeeld van meer reactionaire stromingen in de Angelsaksische landen, terwijl de erkenning in het Europa van Debussy, Stravinsky en Schönberg uitbleef. Deze miskenning was niet terecht, want Sibelius beschikte over een buitengewoon originele en inventieve geest, ondanks de verlammende werking van alcoholisme en zelfkritiek. (...) de Occeaniden ontstond als een drietrapsraket. Naast de definitieve versie van ruim 10 minuten bevat de onderhavige cd ook een kortere versie (die bewaard wordt in de bibliotheek van Yale University) en twee fragmenten van een suite, die als voorloper van de Occeaniden kunnen worden beschouwd. (...)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
