Een selectie van nummers uit drie live-optredens van Miles Davis met zijn quintet, in wisselende samentstelling. De opnames zijn in 1964 gemaakt en van goede kwaliteit. Het nummer Milestones van het album Milestones wordt ook gespeeld. Voor het overige heeft de setlist weinig van doen met dit legendarische album. Toch zeker een aanrader voor de fans van Miles. (GR Muziekbank)
Opname: 1960-2007
"De reeks Jazz At The Concertgebouw, uitgebracht door het Nederlands Jazz Archief wordt steeds imposanter. Nieuw hoogtepunt (naast die van Chet Baker en Sarah Vaughan) is het op een dubbel-CD vastgelegde concert van Art Blakey met zijn Jazz Messengers van 19 november 1959. Wat het zo bijzonder maakt, is alleen al de bezetting. Voor het eerst trad Blakey in Europa op met zijn vers gerekruteerde tenorsaxofonist Wayne Shorter. Het inmiddels 80-jarige jazz-icoon stond nog aan het begin van zijn loopbaan en zou tot 1964 bij de Jazz Messengers blijven. In het Concertgebouw speelde Blakey die nacht voor de pauze al een compositie van Shorter, "Nelly Bly". Maar het is na de pauze dat Shorter pas echt losgaat, samen met trompettist Lee Morgan, in "Blues March" en "Moanin'", twee toen razend populaire Jazz Messengersnummers. Blakey zelf excelleert op drums vooral als solist in "Haina". Mooi stukje jazzgeschiedenis weer." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
"This is the end of Weather Report as we have known it Future Zawinul excursions probably will sound much like the first track on each side of This Is This, since they make prominent use of a guitar (Carlos Santana) Santana contributes earthy emotion to Man With the Copper Fingers. Zawinuls Ill Never Forget You, dedicated to the memory of his parents, achieves a beautifully sorrowful mood. The quirky line of Update and the hypnotic China Blues stand out in a set that doesnt quite achieve the creative level of [Zawinuls] recent solo LP". (Los Angelos Times)
Deel 2 van een serie live-opnames die niet eerder officieel verschenen zijn. Volume 2 laat Miles Third Great Quintet met Wayne Shorter, Chick Corea, Dave Holland en Jack DeJohnette, horen. Dit gezelschap bestond slechts korte tijd, maakte geen studio-opnames, maar gaf wel een serie onvergetelijke concerten. Op de CDs zijn 3 daarvan vastgelegd, die in Antibes (op 25 en 26 juli 1969) en Stockholm (5 november 1969). Disc 4 is een DVD met opnames die op 7 november 1969 werden gemaakt in Berlijn. Muzikaal zou je dit een crossover kunnen noemen tussen de nadagen van het jaren '60-kwintet met Hancock, Shorter, Carter en Williams en de kolkende, pionierende jazzrock van "Bitches Brew". 'Man ik wou dat er live-opnamen van deze band wren gemaakt, want ze waren echt allejezus goed.', schrijft Davis in 1989 in zijn autobiografie. Gelukkig blijken er dus wél opnamen te zijn gemaakt! "Krachtig, virtuoos, speels en gecontroleerd. Improviserend en toch toegankelijk." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 5 uit 5 sterren!)
"Part of an explosion of solo albums Wayne Shorter recorded just after he joined Miles Davis' band, "The Soothsayer" wasn't released until the late '70s. Listening to the album, it is hard to believe because it ranks with the best of his works from this incredibly fertile period. Shorter has been called Davis' 'idea man' and the creativity and thoughtfulness that earned him that moniker are quite evident here. The album's five originals and one arrangement (of Sibelius' Valse Triste) show a multi-layered complexity that seems effortless even as it weaves together contributions from a very strong, stylistic sextet. Of particular interest is the interplay of the three horn players, including altoist James Spaulding and trumpeter Freddie Hubbard. As a performer, Shorter also shows a lot of strength, with fluid, at times subtly evocative, solos that bloom with energy without ever seeming frantic or harsh." (Stacia Proefrock, Allmusic)
"Donald Byrd's 1961 recording "Free Form" is both a smorgasbord of modern jazz styles and a breakthrough album showing the Detroit born trumpeter's versatility and interest in diversity. At age 30, turning down offers to teach and a full decade before turning to commercial funk fusion with his Blackbyrds, Byrd, alongside a wonderful collection of jazz professionals, proves his mettle as an individualist while also stylistically straddling the blurred lines of jazz. Where his brass tone is very lean and toned, he does not resort to outlandish outbursts into the ionosphere, but shows a refined yet daring approach removed from his predecessors or peers -- Clifford Brown and Lee Morgan in particular. With tenor saxophonist Wayne Shorter, a very young pianist Herbie Hancock, drummer Billy Higgins, and bassist Butch Warren, Byrd tackles different flavors of jazz with a voracious appetite, and delivers a very fresh perspective from them all. This may be close to Byrd's best early work." (Michael G. Nastos, Allmusic)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
