De DVD bevat een muziekdocumentaire over het Dowland-project van Sting met luitist Edin Karamazov. In oktober 2006 verscheen al de verrassende CD "Songs From The Labyrinth" waarop Sting, begeleid door Karamazov, waarop Sting met z'n omfloerste stem een nieuwe lading geeft aan Dowlands liederen uit de vroege baroktijd. De twee gingen zelfs op tournee met dit materiaal. Hier zijn live-uitvoeringen te zien die opgenomen werden in een kerk in Londen, afgewisseld met interviews, historische informatie en voorgelezen passages uit Dowlands brieven. Dowland had op zijn manier 'de blues', aanleiding om ook "Hellhound On My Trail" van blues-icoon Robert Johnson in een luit-arrangement te gieten. En tenslotte als bonus ook "Message In A Bottle" van The Police. Op de CD staan de live-opnamen op een rijtje.
Opname: 1964-2005
Luister-10 januari 2014: "Goede wijn behoeft geen krans, maar soms is er een jaar dat apart vermeld mag worden. In dit geval 1987, toen Jordi Savall de Lachrimae van Dowland opnam met vier andere gambisten, die daarna voor zichzelf zijn begonnen, zoals Paolo Pandolfo en Lorenz Duftschmid. Omdat Savall belangrijke items uit zijn discografie op SACD heruitbrengt hoefde er alleen maar op deze gewacht te worden. Hespèrion XX speelt de hele bundel uit 1604, maar de zeven gepassioneerde Lachrimae-pavanes worden neit achter elkaar uitgevoerd. Telkens volgt er een gaillarde op en daartussen vinden we het lied "Can she excuse" terug. Ook Dowlands naamstuk "Semper Dowland semper dolens" ontbreekt uiteraard niet tussen de 'divers other Pavans, Galiards and Almands', zoals het op de titelpagina staat. Meer hoeft niet gezegd: gewoon luisteren en genieten." (Paul Herruer)
"JOHN Dowlands last publication, A Pilgrimes Solace (1612), was perhaps the finest of his four songbooks. In it, he sought to unite the traditional approach to composing with the new music emanating from Italy. There is a touch of sardonic humour in his only setting of Italian poetry in a scherzo, Lasso vita mia: the poem self-consciously plays with the traditional gam-ut syllables (la, so, fa, mi, re etc.), but has the mindless Cantor, who is not familiar with the teaching of the previous 800 years, crying out Mi fa morire on the wrong hexachord pitches. This complicated humour is typical of Dowlands dilemmahe was at once a conservative and a progressivewhich is why, perhaps, his music has universal appeal"
Opname: 2006
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
