"Maar bij het beluisteren van dit nieuwe album van Jean-Michel Jarre is goede apparatuur essentieel. De Franse componist en elektronische muziekpionier nam de plaat gericht binauraal op. Dat wil zeggen: met twee microfoons, bedoeld voor twee oren, of simpeler: in 3D. Als luisteraar moet je het idee krijgen in de studio te staan. Ik beluisterde Oxymore met GRADO SR325x-headphones gekoppeld aan een FiiO-koptelefoonversterker en kan bevestigen dat dit effect fantastisch is. Oók fantastisch is de muziek zelf, een ode aan de Franse componist Pierre Henry (1927-2017). Jarre doet aan musique concrète, vervormt samples tot sounds en combineert digitale en analoge geluiden tot een heftige, soms zelfs verontrustende blend van geluidskunst en dance." (OOR)|
Jean-Michel Jarre luidde op oudejaarsdag 2020 het jaar uit met een baanbrekende voorstelling met behulp van VR (virtual reality) techniek. De show was een combinatie van een bijna echte liveshow en een echt optreden vanuit een studio. Deze mixed-media benadering was de eerste in zijn soort. Het werd live gestreamd en wereldwijd door 75 miljoen mensen bekeken. Op de CD is het 50 minuten durende optreden te horen. Het materiaal bestaan nummers van zijn Electronica project (2015/16) en herbewerking van oude klassiekers als 'Oxygène' em 'Equinoxe'. Op de blu-ray is het spektakel ook visueel te beleven. Deze schijf bevat ook een anderhalf uur durende masterclass, waarin Jarre uitgebreid vertelt over het idee achter ambitieuze project. Ook is er een behind the scenes video te zien. Tot slot is er nog een 5.0 versie te horen van het optreden. (GT, Muziekbank)
"Deel 1 van dit tweeluik bracht de godfather van de synthipop eind 2015 voor het eerst sinds de vroege jaren 80 weer terug in de bovenste regionen van de albumlijsten. Hij werkte op dat "Electronica 1: The Time Machine" samen met o.a. Tangerine Dream, Pete Townshend en Armin van Buuren. Op dit tweede deel zijn opnieuw prominente gasten aanwezig: The Pet Shop Boys, Hans Zimmer, Gary Numan, The Orb, Yello en Jeff Mills, muzikanten die sinds die tijd succesvol hebben voortgeborduurd op zijn gedachtegoed. Jarre schuwt echter ook hier het avontuur niet, met bijdragen van Cyndi Lauper, Peaches en Primal Scream. Spraakmakend is ook de gesproken boodschap van Edward 'Wikileaks' Snowden. Net als op "Electronica 1" is het opmerkelijk hoe Jean-Michel Jarre tussen al die bekende namen blijft klinken als zichzelf. Simpelweg een kwestie van sound- en toonkeuze. Opvallend is ook hoe direct en overrompelend zijn producties klinken, iets wat een vakmanschap verraadt waar maar weinigen aan kunnen tippen." (Jan van der Plas, Oor)
"De dance stort zich op analoge synthesizers, dus worden de ogen gericht op de pioniers van die apparaten, zoals Jean Michel Jarre. Al vanaf medio 1970 omringde hij zich ermee. Invloedrijk waren "Oxygène" (1976) en "Équinoxe" (1978). De bubbelende synth-sequenties in Jarres spacemuziek duiken nog altijd op in de dance. Met "Electronica 1" lijkt Jarre aansluiting te zoeken bij de jongere generatie. Hij nam nummers op met o.a. Fuck Buttons en Gesaffelstein, maar vreemd genoeg ook met Pete Townshend, pianist Lang Lang en medesynthpioniers Tangerine Dream. Niet echt een helder concept, en dat doet wat afbreuk aan dit album, dat desondanks een interessant experiment is. Want hoor hoe soepel Jarre de dansvloertrance induikt met Armin van Buuren, in het ongecompliceerde "Stardust" en het lekker vette "The Time Machine" met Boys Noize. Ook mooi hoe Jarre de link legt tussen zijn eigen bliepende synths en de electropop van Vince Clarke van Erasure, in "Automatic"." (Robert van Gijssel, Volkskrant; 3 uit 5 sterren)
"Met "Oxygene" uit 1976 maakte Jean-Michel Jarre (1948) een van de eerste puur elektronische popplaten. Jarre wilde na wat ondoorgrondelijke projecten ook eens toegankelijke instrumentale muziek maken en vooral de synthesizergroove zijn werk laten doen. Dat doet hij dus ook op "Oxygene 3". Heel af en toe wandelt een drumcomputer langs, maar het ritme wordt vooral gemaakt door de bubbelende synth-sequenties. Een goede keuze, want als Jarre ineens wel een vierkwartsmaat onder zijn muziek legt, wordt het al snel een beetje smakeloos. De hoofdrol is natuurlijk voor de instrumenten zelf, niet eens zozeer voor de composities. De zeven stukken vloeien uit antieke synths als de Moog, de AKS, een oude Korg en een Mellotron, en dus is vooral de textuur van het geluid indrukwekkend: analoog en warm, vol en rond, en een genot voor het oor. Soms horen van die typische Jarre-melodietjes die je zo kunt meefluiten. Elektronische en toch ook wat nostalgische feelgoodmuziek." (Robert van Gijssel, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
Bevat: Equinoxe part 1 - 8.
NB: Dit is geen regulier Jarre-album, maar compilatie van opdrachtmuziek voor de Franse radio. De zender France Info is een publieke nieuwszender van Radio France. In 2016 lanceerde France Info een nieuwe openbare service-informatie-televisiezender. En het is Jean-Michel Jarre die werd gevraagd om hiervoor een jinglepakket te componeren. Deze jingles worden op deze CD gepresenteerd als Hexagone 1-99. Het is dus een verzameling jingles, in lengte verschillend van 10 seconden tot drieënhalve minuut. Natuurlijk komt hetzelfde synthesizerthema steeds in de meeste tracks terug, want dat is het herkenningsthema van de zander. 'Variaties op een thema' dus in feite. Ging Jarre op het vlak voor deze release verschenen "Oxygene 3" nog min of meer terug naar z'n roots, deze jingle-muziek sluit eerder aan bij de meer dancepop-achtige tracks van de beide "Electronica"-delen.
Dit is niet zomaar een verzamelaar. Die zijn er immers al zat. Deze CD valt in twee thema's uiteen. CD1, "Essentials" is samengesteld met Francis Dreyfus in gedachten. Deze oprichter van het label waar Jarre al zijn hele carrière platen voor maakt, overleed in 2010. Jarre heeft veel aan hem te danken en de gekozen tracks hebben naar zijn gevoel de sterkste band met Dreyfus. Op CD2 staan zeldzaamheden. Niet alles is nooit eerder uitgebracht: zo is de soundtrack voor "Les Granges Brûlées" uit 1973 gewoon uitgebracht (zie CP44017) en daarvan zijn twee stukken hier opgenomen. Het was een album dat nog zwaar onder invloed stond van Jarre's vroege experimentele periode op het Music Research Center in Paris. En uit die tijd (rond 1970) zijn ook diverse stukken te horen. Dit lijkt in niets op "Oxygene" of "Equinoxe". Je hoort lijnen naar de avantgardistische elektronicapioniers uit die vroege dagen. In "Hypnose" heeft hij in z'n eentje een semi-elektronisch rockbandje gecreëerd, inclusief een zelfgemaakte ritmetrack.
30 Jaar nadat het origineel uitkwam (op een vermakelijke soundtrack na het albumdebuut van de synthesizerwizard) nam Jarre het album opnieuw op. Met de oorspronkelijke apparatuur, maar vastgelegd met de huidige technieken. Jarre wordt hier bijgestaan door collega-synthesizerbespeler Francis Rimbert. Vooral een must voor audiofreaks die het origineel niet goed genoeg vinden klinken. Maar dan de DVD! daarop zie je Jarre, Rimbert en nog twee musici het hele album live-in-de-studio spelen op ontelbare vintage keyboards. Ongeveer elk vintage apparaat waar een symfo- en synth-freak het water van in de mond loopt zie je bespeeld worden! En het viertal veroorlooft zich een aantal variaties op de originele thema's die tussen de delen zijn gelast. Het is in Dolby Digital 5.1 of PCM stereo te beluisteren. Bovendien bevat de DVD ook weer, als audiotrack, het 'new master recording'-album, maar nu ook in Dolby Digital. En dan zijn er nog de extra's, zoals Jarre, die een groot deel van de instrumenten kort introduceert.
