Catalogus

Accentuate The Positive (2023)

"Following on from a batch of skiffle covers and an archive collection of previously unreleased original instrumentals, Van Morrison’s third album of 2023 also nods to the past. "Accentuate The Positive"’s lively mix of swing, jump jive, R&B and classic rock’n’roll constantly plays to the singer’s strengths as a thoughtful, inventive interpreter. Johnny Mercer’s "Red Sails In The Sunset" undergoes an inspired soulful rearrangement to resemble an outtake from, say "Beautiful Vision" or "Common One", Bill Haley’s "Two Hound Dogs" has considerably more bite than the original, and Louis Jordan’s "I Want A Roof Over My Head" struts magnificently. Morrison has rarely sounded like he’s having so much fun, not least on the ska-tinged makeover of the Everly Brothers’ "When Will I Be Loved?"" (Record Collector)

Moving On Skiffle (2023)

"Met voorganger "What’s It Gonna Take" zaaide Morrison nogal wat tweespalt onder zijn fans. Muzikaal was het een van zijn betere albums van de laatste jaren, maar het wappie-gedachtengoed in de teksten streek velen tegen de haren. Dat zal hij met "Moving On Skiffle" niet zo snel doen, want hierop keert hij terug naar de skiffleliedjes uit zijn jeugd. Niet voor het eerst trouwens. In 1998 nam hij "Skiffle Sessions" op met zijn jeugdhelden Lonnie Donegan en Chris Barber. Nu duikt hij in z'n eentje in de studio dieper in de materie. Dat doet hij met een uitstekende band en een klein gospelkoor dat de songs fraai kleurt." (OOR) "Eigenlijk net als je denkt dat dit dubbelalbum wel de helft korter had gekund, gaat hij al zoekend naar de juiste noten in Green Rocky Road meer dan 9 minuten de diepte in. Even is daar zelfs een kippenvelmoment dat "Astral Weeks" (1968) nog altijd oproept, wanneer Van Morrison samen met violist Seth Lakeman glorieus aan de duisternis ontsnapt en het hogere lijkt te vinden." (Volkskrant)

Latest record project Vol.1 (2021)

Magic time (2005)

Avalon sunset (1990)

Astral weeks (1991)

The best of... . Dl. 1 (2000)

What's It Gonna Take (2022)

Of je ‘t met hem eens bent of niet, je moet Morrison nageven dat hij op zijn 43ste album gemotiveerder en creatiever klinkt dan we de laatste jaren van hem gewend waren. Sterke melodieën, inventieve arrangementen, een prima begeleidingsband en een levendige performance maken van What It’s Gonna Take? een prettige luisterervaring. Of je daarbij door de boodschap heen kunt en wilt luisteren is een keuze. Op de vraag of Van Morrison bij zoveel omstreden politieke overtuiging nooit aan zichzelf twijfelt, geeft hij in het slotnummer Pretending zelf antwoord: ‘I’m pretending when I’m on the stage and when I get off.’ De man is en blijft een zoeker. (Jan van der Plas, Oor, 22-05-2022)|

The Healing Game (Deluxe Edition) (1997)

Het album The Healing Game, oorspronkelijk verschenen in 1997, was voor Van Morrison het begin van een nieuwe fase in zijn carrière. Na een periode waarin hij vooral succes had met romantische ballades keerde hij terug naar de door jazz en blues geïnspireerde stijl die zijn vroegste werk kenmerkte. Van formeerde een nieuwe band met o.a. Pee Wee Ellis, de Britse jazz- en blueslegende Georgie Fame en bassist Alec Dankworth. De nieuwe Deluxe Edition bevat het originele album plus twee extra cd's met zeldzaam en niet eerder uitgebracht materiaal, duetten met John Lee Hooker, Carl Perkins en B.B. King en live-opnamen van een optreden op het Montreux Jazz Festival in de zomer van 1997.

You're driving me crazy (2018)

Van Morrison werkt op zijn nieuwe studioalbum samen met Hammond orgelspeler en trompettist Joey DeFrancesco. Het album bevat gloednieuwe interpretaties van blues/jazz standards zoals "Miss Otis Regrets," "The Things I Used to Do," "Every Day I Have the Blues") en nieuwe versies van nummers uit Vans catalogus ("Have I Told You Lately," "The Way Young Lovers Do," "Magic Time"). Van Morrison is sinds het prille begin van zijn carrière beïnvloed door Jazz. Op zijn geroemde meesterwerk uit 1968 Astral Weeks zijn jazz musici Connie Kay, Jay Berliner en Richard Davis te horen.

Keep me singing (2016)

"Van Morrison (71) beleeft een hoogconjunctuur. In het Amsterdamse Carré, in 2015, zong hij al met meer concentratie en liefde voor het ambacht dan in de jaren daarvoor. Dit 36ste studio-album, het eerste met nieuw werk sinds 2012, is bijzonder mooi. Niet dat er veel nieuws onder de zon is: het is qua stijl, compositie en melodielijnen allemaal 'vintage Van'. Er is een fraaie Bobby Bland-cover ("Share Your Love With Me", vooral bekend in de uitvoering van Aretha Franklin), "Going Down to Bangor" heeft een fijne, knerpende bluesgitaar. In nostalgische songs als "Memory Lane" en het titelstuk vertelt Morrison over zijn jeugd in Belfast, maar wat dit album tot Morrisons sfeerrijkste en meest gracieuze in tijden maakt, zijn vooral de prachtige strijkersarrangementen, geschreven door Fiachra Trench. Ondertussen blijft hij toegewijd werken aan zijn back catalogue: onlangs nog werden lastig verkrijgbare albums fraai opgepoetst heruitgegeven. Ga zo door Van! Op alle fronten." (Menno Pot, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)

Astral weeks (remastered expanded edition) (2015)

"Hoewel zijn eerste soloalbum "Blowin Your Mind" uit 1967 was, wordt "Astral Weeks" toch meestal als de start van de solocarrière gezien van Van Morrison. En wat voor een start. Het album kwam relatief snel tot stand in drie sessies - maar niet geheel vlekkeloos. De jazzmusici hadden nog nooit samen gespeeld en moesten zonder te oefenen zonder bladmuziek spelen, waardoor ook hier en daar onderlinge tempofoutjes ontstond. Hoewel "Astral Weeks" minder toegankelijk was dan zijn voorganger en de opvolger (het al eerder in geremasterde editie uitgebrachte "Moondance") en daarom ook aanvankelijk weinig succes had, wordt de plaat gezien als de beste van Van. En terecht want songs als het opzwepende "The Way Young Lovers Do" en het adembenemende "Cyprus Avenue" vervelen nooit. Aan het originele album zijn nu 4 outtakes toegevoegd. Wat karig in vergelijking met de heruitgave van "Moondance", maar niet verbazingwekkend, aangezien de meeste nummers snel op de band stonden. Essentiele kost." (Ron Buiters, Platomania)