"Het klassieke meesterwerk The Planets van Gustav Holst (1874-1934) heeft altijd tot de verbeelding gesproken, gelet op de vele bewerkingen van bijv. Hugh Banton (Van Der Graaf Generator) en Tomita. Voor dit "Beyond The Planets" uit 1984 schreef de groot op de hoes vermelde Jeff Wayne alleen de de ouverture "Waves". Rick Wakeman speelt toetsen op 4 tracks en componeerde het slot "Beyond". Voor de rest is Kevin Peek (van Sky) de centrale figuur. Het album is via Wakemans eigen label na jaren weer leverbaar. De gebruikte instrumenten, zoals de Fairlight en Linn-drums, zijn typisch 1984. Ondanks het feit dat de helaas overleden Peek een begenadigd gitarist was, spelen synthesizers de hoofdrol. Niet alle stukken zijn even geslaagd, vanwege het gebruik van gedateerde, elektronische drums, maar sommige stukken zijn uitstekend gelukt, zoals "Venus", "Saturn" en het uiterst beeldende "Neptune". Een geslaagd project derhalve en het is grappig Wakeman op een Fairlight te horen soleren." (Paul Rijkens, iO Pages)
'Toevallig' in het jaar dat Spielberg een film van HG Wells' klassieke boek maakt verschijnt dit kassucces uit 1978 als hybrid SACD. Met naast prachtige SACD-5.1-mix ook SACD-stereo- en CD-stereoversie. Met vocale hoogstandjes van Manfred Mann's Earth Bands Chris Thompson, Moody Blues' Justin Hayward, Thin Lizzy's Phil Lynott (zong-ie ooit beter?) en Julie "Don't Cry For Me Argentina" Convington. Richard Burton zorgt met z'n goudbruine vertelstem dat je vanaf z'n openingszin aan de speakers gekluisterd zit.
Jeff Wayne heeft een compleet nieuwe opname gemaakt van zijn levenswerk, dat hij het afgelopen decennium ook al uitgebreid op tournee had genomen. Hij heeft de hele zang-cast verjongd, zelfs de vertellerrol. Richard Burton is vervangen door Liam Neeson geworden, die zich prima van zijn taak kwijt. Verder krijgen we Take That-zanger Gary Barlow i.p.v. Justin Hayward, Kaiser Chiefs-zanger Ricky Wilson i.p.v. David Essex en Joss Stone i.p.v. Julie Covington. Ook muzikaal zijn er veranderingen, ook al werken er wel originele muzikanten (gitarist Chris Spedding, bassist Herbie Flowers) mee. De oerversie verscheen in 1978 t.t.v. de disco-rage. Nu is het de tijd van dubstep en trance. De disco-invloeden van toen zijn dan ook vervangen door hedendaagse dance-invloeden. In "The Artilleryman And The Fighting Machine" zijn de subsonische dubstepbassen bijvoorbeeld prominent aanwezig. Toch is er daarnaast ook veel in grote lijnen hetzelfde gebleven. Zou het Wayne lukken hiermee een nieuw jong publiek aan te boren?
Wist u dat de melodie van "Forever Autumn" al in 1969 fungeerde in een LEGO-reclame? En dat de song helemaal niet geschreven is voor "The War Of The Worlds"? Het was al een single van Paul Vigrass en Gary Osborne in 1972. Osborne werkte mee aan "The War Of The Worlds" en bracht het in. De LEGO-commercial en die vroege versie vormen twee van de curiosa op deze prachtige box. Officiële info: "The Collector's Edition was intended to be released as part of the 25th anniversary of the album. But due to the enormity and attention to detail that this very special project became, it was launched in June 2005. It comprised of 7 discs containing: 2 Stereo / 5.1 SA-CDs of the double album, 1 CD of the best remixes 1979-2005, 3 CDs of rarities and out-takes from the original sessions, including previously unreleased material), 1 DVD (92min. documentary of the making of the original album and forthcoming projects) and 80-page deluxe book."
Kassucces uit 1978, gebaseerd op HG Wells' boek. Met vocale topprestaties van Manfred Mann's Chris Thompson, Moody Blues' Justin Hayward en Thin Lizzy's Phil Lynott (zong-ie ooit beter?). Richard Burton levert de goudbruine vertelstem.
Dit is de versie, zoals die in 1978, niet lang nadat het origineel verschenen werd, is uitgezonden door Radio Veronica. De songs zijn gewoon origineel, met Engelstalige zang van o.a. Justin Hayward en Phil Lynott. De gesproken stukken worden gedaan door Jan van Veen (in de spreekrol van The Journalist, zoals Richard Burton die vertolkte in het origineel), Patricia Paay, Willem Duyn en Peter Koelewijn.
Deze registratie volgt de geüpdate versie van Jeff Wayne's levenswerk. De oorspronkelijke versie verscheen in 1978; de nieuwe versie verscheen eind 2012. Veel is muzikaal bij het oude gebleven, maar de discobeats uit het origineel (bijv. in "Eve Of The War") zijn vervangen door (nooit te opdringerige) modernere dance-beats. En soms zijn uit de dubstep geleende subsonische bassen te horen. Grootste verschil bij de live-uitvoering is het inruilen van het statische hoofd van Richard Burton door een hologram van Liam Neeson. Door het mee-acteren van Neeson (afwisselend holografisch en via het gigantische scherm) kunnen de solisten hun rol overtuigender neerzetten en zo wordt het scenische aspect van het geheel veel levendiger. Ook zijn er extra animaties gemaakt, die het geheel visueel spectaculairder maken dan de eerder op DVD verschenen uitvoering. Was die nog deels met de originele vocalisten, die zijn nu ingeruild voor o.a. Wet Wet Wet-zanger Marti Pellow, Jason Donovan en Kaiser Chiefs-zanger Ricky Wilson.
Theatervoorstelling, met muziek van Jeff Wayne en "The tour of 2006- a journal" en extra's.\n28 Jaar na het verschijnen van het album bracht Wayne zijn muzikale versie van HG Wells' beroemde SF-verhaal eindelijk live op de planken. Mét Moody Blues' Justin Hayward (de originele zanger van o.a. "Eve Of The War"), Manfred Mann's Earth Bands Chris Thompson (de originele zanger van "Thunderchild") en met een enorm pratend Richard Burton-hoofd (de acteur overleed in 1984). Daarnaast fungeren nieuwelingen, zoals de talentvolle Ierse zangeres Tara Blaise. De cast wordt krachtig begeleid door band (mét originele musici Herbie Flowers (bas) en Chris Spedding (gitaar)) en een strijkorkest. Naast de muziek gaat het bij de vertolking van een dergelijk album ook om het visuele aspect. Daarvoor is o.a. een enorme 'Martian Fighting Machine' gebouwd. De tour was alleen in Groot Brittanië te zien (ook voor 2007 zijn alleen Britse shows aangekondigd). De Britse pers was unaniem lovend: "Truly Impressive" (BBC News), "Fabulous" (The Times), "Dazzling" (Daily Telegraph). Was vanaf 2009 eindelijk ook een aantal keren live in Nederland te zien.
Velen zijn vergeten dat Wayne 12 jaar na het megasucces "The War Of The Worlds" óók deze megaflop op z'n naam heeft gezet. Succes-ingrediënten zijn er wel: een gebronste dragende verhaalstem van topklasse (Anthony Hopkins) bekende artiesten als Fish en Ladysmith Black Mambazo. Chris Thompson mag ook weer meedoen, en heeft een veel grotere rol dan op "The War Of The Worlds". Maar... een echt orkest ontbreekt en goede muzikale ideeën zijn schaars. De angst slaat je al om je hart als een pakkende ouverture blijkt te ontbreken en een kleurloze ballad de opener blijkt. Waar Wayne eerder met disco-invloeden de tijdgeest in 1978 aanvoelde, hebben de modernismen in de arrangementen hier een hoog 'net niet'-gehalte. Ergo: je vraagt je af of Wayne dit alles zelf al niet aanvoelde voor de release. Die man heeft toch een schat aan ervaring? Eén van de pakkendste melodieën en spannenste passages is het duet tussen Fish en de toen nog vrij onbekende zangeres/actrice Catherina Zeta Jones, "The Parting Of The Ways".
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
