Natuurlijk is Ella's bereik anno 1983, op haar 66-ste, niet meer dat van haar topjaren. Haar frasering is nog onovertroffen en gevoel in haar voordracht leggen kan ze met al haar levenservaring alleen maar beter. Ze wordt slechts begeleid door gitarist Joe Pass, die zijn glinsterende gitaarpartijen om haar zanglijnen meandert.
Jazzgitaarles
Koppeling van twee LP's van de gitarist, uit resp. 1966 en 1967, tot één CD. "A Sign Of The Times" kwam voort uit een deal met zijn platenmaatschappij, dat tegenover de investering die gedaan werd in de echte jazzplaten van Pass, ook een commerciële tegenprestatie moest staan. Het album bevat derhalve easy listening-interpretaties van pophits uit die tijd, zoals "Nowhere Man" van The Beatles en "It Was A Very Good Year" van Frank Sinatra. Opvallend is dat Chet Baker is verleid zijn trompetspel te lenen aan deze arrangementen van Bob Florence. Hoewel ook "Simplicity" aan de commerciële kant van Pass' discografie geplaatst dient, krijgt hij hier wel meer solo-ruimte. Zijn heldere gitaarnoten en zijn mogelijkheid om hier ook een eigen composities aan te dragen plaatsen het album dichter bij zijn reguliere output.
Laatste studio-opname van Count Basie uit 1983, voordat hij in 1984 overleed. "Count Basie's final small-group studio session (one of a countless number for Norman Granz during Basie's last decade), this outing features trumpeter Snooky Young (who was last with the orchestra in the early '60s), tenor great Eddie "Lockjaw" Davis and the dependable guitarist Joe Pass (along with rhythm guitarist Freddie Green). The repertoire lives up to the album's title: blues and swing standards all played with joy and spirit." (Scott Yanow, Allmusic)
"When Joe Pass recorded and released this first of his Virtuoso series of albums, he was 44 years old, and ready to reclaim his crown as king of jazz guitar after years of heroin abuse. As a solo artist playing only acoustic guitar in an amplified fusion era, the odds were stacked against him, but Pass boldly issued this, his most creative and improvisation-based work, to mass critical acclaim and widespread general public sales. The genius of Pass was that he was easily able to retain melodic lines of these standards while adding stretched-out, extrapolated thoughts on the top and bottom of the melodies. On every track, with each passing phrase, modified and extended line or poetic thought, Pass proves his unique style is better than all the rest." (Michael G, Nastos, Allmusic)
De jazz-accordeonist Art van Damme (1920-2010) speelde vanaf 9-jarige leeftijd accordeon en begon klassieke muziek te studeren toen hij met zijn familie in 1934 naar Chicago verhuisde. In 1941 ging hij bij de band van Ben Bernie. Ook bewerkte hij muziek van Benny Goodman voor accordeon. Van 1945 tot 1960 werkte hij bij de NBC als combo-speler in diverse TV shows. Een aantal jaren concentreerde hij zich meer op zijn accordeonwinkel, al bleef hij ook toeren. Eind jaren '60 had hij weer een platencontract, bij een écht jazzlabel: het Zuid-Duitse MPS-label, dat ook Oscar Peterson aan zich had gebonden. In zo'n 10 jaar tijd nam hij 16 platen op voor het label. Hij werkte daarop samen met allerlei groten uit de jazzwereld en de albums werden dan ook hogelijk gewaardeerd door critici. Deze CD bevat 2 LP's uit 1970, waarop hij te horen is met gitarist Joe Pass, bassist Eberhard Weber, vibrafonist Heribert Thusek en drummer Kenny Clare. (met citaten van Wikipedia en Accordioninfo)
Deze DVD bevat drie complete solo-optredens van de beroemde jazzgitarist op het Montreux Jazz Festival: twee uit 1975 (eentje van 17 juli en eentje van 18 juli) en een van 1977 (15 juli). In 100 minuten wordt uitermate duidelijk hoe virtuoos Pass op de elektrische gitaar was - en hoe invloedrijk ook. Mede-organisator (samen met natuurlijk 'mister Montreux' Claude Nobs) van de concerten was de beroemde concertorganisator Norman Granz. Zonder hem had de jazzwereld er beslist anders bijgelegen. Hij doet, zoals op alle 'Norman Granz Presents...'-DVD's, zélf de introductie en legt het belang van Pass nog eens even uit.
Dit duo maakte studioplaten voor 't Pablo-label, dit zijn in 2001 uitgebrachte live-opnamen uit 1975 & 1983. Ondanks Ella's minder wordende conditie horen we adembenemende versies van bekend repertoire, met oa een complex scattende Ella.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
