Knap album uit 1977 met zowel een catchy hit ("Give A Little Bit") als een enerverende 'epic' ("Fool's Overture", een van de allersterkste en fraaist uitgewerkte Supertramp-composities).
Na "Famous Last Words" barstte de bom tussen 'de leiding' van de band: Roger Hodgson en Rick Davies. Hodgson vertrok en aan Davies, Halliwell, Siebenberg en Thomson de taak om te bewijzen dat Supertramp zonder Hodgson (toch de belangrijkste leadzanger en één van de twee componisten) bestaansrecht had. Deze plaat, die in ieder geval "Famous Last Words" overklast, bewijst dat. Pronkstuk is het meer dan 16 minuten lange titelnummer, mede door de priemende gitaarsoli van David Gilmour (Pink Floyd). Het nummer is een progrock-tour-de-force dat weliswaar niet echt origineel is te noemen (bijna-citaten uit werk van illustere collega's vliegen om je oren), maar ondanks dat wel ontzagwekkend uitpakt.
Het wereldwijd best verkochte album van 1979 was Supertramps "Breakfast In America": er werden er meer dan 20 miljoen van afgezet. De groep ging ter promotie 10 maanden lang op wereldtournee, die in november dat jaar Parijs aandeed. Die show, in Pavillon de Paris, werd gefilmd. De geluidstrack was de basis voor 't live-album "Paris" uit 1980, maar de geplande film werd nooit uitgebracht. Tot nu! Voor deze uitgave werden zowel beeld als geluid minitieus opgelapt - met kraakhelder beeld en geluid tot gevolg! Er is ook een fraaie 5.1-mix op de schijf aanwezig. Wat opvalt is, hoe hard er door de musici gewerkt moet worden om de gelaagde muziek met vijf man te vertolken. De muzikanten, en vooral John Halliwell, moeten regelmatig tijdens een nummer tussen instrumenten heen en weer rennen. Enkele acteurs zorgen tussendoor voor visuele grappen en grollen die haast Grobschnitt-achtig aandoen. De bonus bestaat uit vijf songs waarvan wél het geluid, maar níet het beeld was geregistreerd. Daar zijn animaties bij gemaakt.
Laatste album met Roger Hodgson, die met z'n scherpe hoge stem een aangenaam contrast leverde met de donkere bariton van Rick Davies. De hoofdmoot van de plaat wordt gevormd door compacte, afgeronde liedjes met lichte symfo-neigingen. De hit, het zeurderige "It's Raining Again", doet het ergste vermoeden omtrent het niveau, maar is gelukkig het slapste nummer. Het album besluit met twee langere, meer orkestrale stukken die wat herinneren aan "Crime Of The Century"-progrocktijden. In "Waiting So Long" zit zelfs een Floydiaanse gitaarsolo, blijkbaar van de hand van Roger Hodgson (op het volgende, Hodgson-loze "Brother Where You Bound" zou Pink Floyd-gitarist David Gilmour overigens zélf komen opdraven).
Wat minder live dan de titel doet vermoeden: naar verluid is bijna alles uiteindelijk in de studio opnieuw opgenomen. Dat mag de pret niet drukken, dit is een mooie 'alteratieve best of' vol hoogtepunten.
Debuutalbum van Supertramp.
Vrijwel tegelijk met een nieuwe (live-)CD van ex-frontman Roger Hodgson komen ook Rick Davies en Co. met 'n verse. De lange, wat jazzy opener is vrij spannend van opbouw, maar helaas valt 't geheel wat tegen...
