"Ergens zou het wel fijn zijn als de heren van het Schotse Biffy Clyro eens beslissen wat voor muziek ze willen maken: harde, behoorlijk experimentele rock of poppy softrock voor alternatieve tienermeisjes. Variatie op een album is een prima zaak, maar het contrast tussen de snoeiharde, van bizarre tempowisselingen overlopende opener "Wolves Of Winter" en de boyband-meezingkraker "Re-Arrange" is nu wel heel groot. Dat gezegd hebbende: liedjes als het eerdergenoemde "Wolves Of Winter" en het verrassend elektronische "Animal Style" zijn vooral muzikaal wel echt heel sterk (de jammerende zang van wandelende tattoo-reclame Simon Neil blijft ene 'acquired taste') en er zit niet voor niets een skip-knop op je CD-speler, zullen we maar zeggen dan." (Martin Cuppens, Lust For Life) "Biffy Clyro legt een grote muzikale verscheidenheid in de 11 nummers. het zorgt ervoor dat "Ellipsis" geen moment verveelt, ondanks alle ingrediënten van een typisch Biffy-album. Niet verrassend, wel verrassend goed." (Tim Veerwater, Oor)
"Zoals we van Biffy Clyro gewend zijn, zijn ze niet bang om te veranderen. Over de jaren heeft de band zichzelf muzikaal meermaals opnieuw uitgevonden en zo ook deze keer. A Celebration of Endings zit vol experiment, met veel aandacht voor productie en arrangementen. Zo zou de klassieke symphonie-achtige feel van The Champ niet misstaan als de soundtrack van een dikke Hollywood-film. Worst Type of Best Possible brengt een oase aan geluid. Simon Neil noemde het bij BBC Radio 1 the heaviest intro we have ever made. Na dat intro word je doorgesluisd in een duister maar magisch stuk dat veel vibes van debuutplaat Blackened Sky met zich meedraagt. Veel tijd voor rust is er niet tijdens het luisteren van A Celebration of Endings. Toch laten de mannen zien dat Biffy Clyro niet alleen staat voor blote bassen en harde gitaren. In het midden van de plaat breekt de overwelmende wals Space het album in tweëen." (Festileaks)
"Lastig bandje, dat Biffy Clyro muzikaal gezien dan. Voorheen kind aan huis bij allerhande emofeestjes, maar welke zichzelf respecterende band wil daarmee geassocieerd worden na die golf opgeschmuckte zogenaamde emobandjes uit de VS? Postgrunge dan? Vinden ze vast leuker. Single "Semi-mental" is zon heerlijke Cobain-stamper met de juiste steekwoorden (numb the pain en youre not alone). Ook jatten deze jongens uit Glasgow rijkelijk van Foo Fighters op tracks als "As Dust Dances" en "Folding Stars", die dan weer net ietsje te netjes en te gepolijst klinken (precies wat Grohl zelf doet dus). Das ook juist waar de band goed in is en vandaar de uiteindelijke noemer pop/rock. Dit vierde album is namelijk een uitermate divers en kwalitatief hoogstand werk geworden. Grootse en vooral hoekige riffs worden afgewisseld met intieme intermezzos - zelfs strijkers worden niet geschuwd! En met dat alles in een catchy jasje gegoten, staat niets de band nog in de weg om écht door te breken." (Yorick Buwalda, Oor)
"The amazing thing is that "Infinity Land", their third record in three years' time, sounds so complex at times that you'd have thought it would have taken them years to complete. The album, which was produced by the band and with the help of Foo Fighters and Feeder producer Chris Sheldon, is crammed with 13 sprawling songs that are a testament to the Scottish trio's work rate. The genius of "Infinity Land" is the band's ability to lace sweet sounding melodies with brutal guitar riffs, heavy drum-rolls and unpredictable stop start arrangements. Nearly every song is unpredictable. Even the album's heaviest number "Theres No Such Thing As A Jaggy Snake" completely trips you up with its melodic twists. As a result Biffy Clyro can only be applauded for pushing the boundaries so brilliantly. Infinity Land is without doubt the band's finest material to date." (Damian Jones, BBC Music, 2004)
Tweede album, uit 2003, van Schots alt.rock-trio. Toegankelijke en pakkende alt.rock-liedjes worden afgewisseld met intensere emocore-beïnvloede passages en op de grunge van Nirvana en vroege Foo Fighters geïnspireerde songs.
"De titel van dit zesde Biffy Clyro is zo gekozen omdat het een dubbelalbum is met twee schijfjes die elkaars tegenpolen zijn. Het eerste deel ("The Land At The End Of Our Toes") bevat minder de bombast die de vorige plaat "Only Revolutions" zo kenmerkte. Alsof de band, nu het grote publiek is bereikt, weer lekker z'n eigen ding is gaan doen. Oké, soms is het wel erg gepolijst, zoals in "Opposite" (met gastbijdrage van Ben Bridwell van Band Of Horses), maar gelukkig zijn de ballads tot een minimum beperkt. Album twee ("The Sand At The Core Of Our Bones") is tekstueel positiever dan het eerste schijfje. Toch is de band op z'n best in emorocknummers met voorzichtige prog-invloeden zoals "Biblical", "Sting' Belle" en afsluiter van het tweede album "Picture A Knife Fight". Biffy Clyro verdient een pluim: een dubbelaar zonder zwak moment maken, nieuwe wegen bewandelen en toch vooral heel erg als jezelf klinken. Chapeau!" (Tim Veerwater, Oor) Op de DVD staat een documentaire over de totstandkoming van het werk.
"IJzersterk debuut van Engels emocore-trio met invloeden van Far en Fugazi. De onderling wisselende leadzang geeft de plaat een extra dimensie. Felle agressieve uitvallen wisselen melodieus-vloeiende zanglijnen af. Puur en oprecht." (AvL, Oor)
