Deel uitmakend van de Aangenaam Klassiek-actie 2013: "Al vijfentwintig jaar weet Amsterdam Sinfonietta internationaal de aandacht te trekken met kamermuzikale vertolkingen op het scherpst van de snede. Om het jubileum te vieren combineert het strijkorkest Rudolf Barshai's kamerorkestbewerking van het Tiende strijkkwartet van Sjostakovitsj met een indrukwekkende Concertino uit 1948 van diens goede vriend Weinberg. Amsterdam Sinfonietta ontdekte dit nimmer uitgevoerde meesterwerk en bracht het in 2009 in première. De bijgevoegde DVD over vijfentwintig jaar orkestlief en -leed verklaart waarom de uitvoeringen van dit strijkorkest van zon dwingende schoonheid zijn." In die documentaire gaan Thompson en haar collega's inderdaad uitgebreid in op de unieke benaderwijze van het ensemble, dat zich nadrukkelijk als een (expres dirigentloze) grote kamermuziekgroep ziet en niet als klein orkest.
Op zaterdag 24 mei 2014 speelt Amsterdam Sinfonietta het arrangement voor strijkorkest van Beethovens zestiende strijkkwartet, Op. 135, in het Enschedese Muziekcentrum. Op deze CD speelt hetzelfde ensemble dit werk: "Het was Gustav Mahler die Beethovens strijkkwartetten door strijkorkest wilde laten uitvoeren. Ik breid de grootsheid uit die in de stemmen verborgen zit, en geef de klanken vleugels, schreef Mahler. De CD-opname die Amsterdam Sinfonietta en Candida Thompson in 2005 van dit werk maakte, was een schot in de roos. Het regende sterren." En dat is dus deze hybride Superaudio-CD, die daarnaast de spannende en regelmatig dreigend klinkende Sonate voor strijkers van Sir William Walton, uit 1973, bevat.
Luister-10 dec./jan. 2013/14: "De Cuatro Estaciones Porteñas van Astor Piazzolla is een van zijn meest opgenomen cycli. Vooral de versie voor viool en strijkorkest, die componist Leonid Desyatnikov maakte voor Gidon Kremer en zijn Kremerata Baltica. Omdat Desyatnikov de relatie met Vivaldi's Vier jaargetijden expliciet maakte, door subtiele citaten uit Vivaldi's werk te gebruiken, worden die twee vaak gecombineerd. Zo niet door Amsterdam Sinfonietta. Op dit album brengt het gezelschap o.l.v. Candida Thompson een meesterlijk Argentijns drieluik. De bekende Piazzolla staat naast Ginastera's briljante Concerto voor strijkorkest en Last Round, de prachtige ode die Osvaldo Golijov ter nagedachtenis aan Piazzolla schreef. Het is niet alleen een mooie samenvatting van de Argentijnse muziek met de tango van Piazzolla, de invloed van de pampa's in het werk van Ginastera en de multiculturele mix van Golijov, het is ook nog eens een plaat die zich onderscheidt door briljant spel een een dito opname." (Paul Janssen)
"Meteen bij de opening van Schuberts Strijkkwintet, gespeeld door de solostrijkers van Amsterdam Sinfonietta, sta je versteld van de geweldige contrasten tussen totale verstilling en drama, en het kleurenpalet dat reikt van etherisch tot diep gonzende bastonen. Maar er zat toch geen contrabas in dat kwintet? Dat klopt. Sinfonietta heeft de oorspronkelijke partituur, met twee celli, door Marijn van Prooijen laten omwerken tot een versie met contrabas. In Schuberts tijd was er een superieure basvirtuoos, Domenico Dragonetti; Sinfonietta-bassist Rick Stotijn is al net zo'n fabelachtige speler. Het pakt prachtig uit: er zijn vooral in het Adagio een paar zwierige solopirouettes, alsof er een dikke hommel langszoemt in plaats van een zwierige bij. Een beetje anderds dus - en dat is bij zo'n bekend stuk mooi meegenomen, subliem als het is. Tweede winstpunt is dat deze vijf musici elkaar even goed kennen als de leden van een regulier strijkkwartet. En dat hoor je." (Frits van der Waa, Volskrant; 5 uit 5 sterren!!)
"Antonio Vivaldi toonde zich een furie wanneer het op componeren aankwam. Zo iemand die sneller schreef dan God kan lezen. Zijn nalatenschap telt ruim vijfhonderd soloconcerten, de meeste voor zijn eigen viool, maar er vloeiden ook bijna dertig celloconcerten uit zijn pen. Hij maakte ze voor de muzikaal begaafde meisjes van een Venetiaans weeshuis waar hij lesgaf. Vijf ervan sieren het nieuwe album van de Nederlandse celliste Harriet Krijgh. Verwijt dat Vivaldi vaak krijgt, betreft de eenvoud van zijn orkestbegeleiding: blokfluitist Erik Bosgraaf noemt ze treffend Tele-tubbie-tuttis. De componist legt de nadruk op de schittering van het solo-instrument. Een virtuozenvalkuil, die Krijgh vermijdt. Want Amsterdam Sinfonietta ontpopt zich tot volwaardig gesprekspartner voor de celliste. De concerten krijgen de vorm van spanningsvolle en doorgaans speelse dialogen. De innerlijke brand die Vivaldi voortdreef en waaraan hij volgens een arts ook stierf wordt hier voelbaar." (NRC)
Deze CD viert de jarenlange samenwerking tussen Amsterdam Sinfonietta en bariton Thomas Hampson. In februari 2014 maakten Amsterdam Sinfonietta en Hampson een tournee langs twaalf Europese concertzalen met een uniek programma met nieuwe bewerkingen van liederen van Johannes Brahms, Franz Schubert en Hugo Wolf. Amsterdam Sinfonietta had de Engelse componist David Matthews gevraagd om dit repertoire voor strijkersensemble en bariton te bewerken. Zodoende werden deze intieme composities in die nieuwe versie voor het eerst uitgevoerd in grote concertzalen. Van Brahms staat de melancholische liedcyclus Vier ernste Gesänge op het programma. Ook zingt Hampson het filosofische meesterwerk Dover Beach van zijn landgenoot Samuel Barber. In een boeket liederen van Schubert en Wolf, wisselen luchtigheid en ernst elkaar af. Dit evocatieve concertprogramma zal in april 2017 nog 3 maal in de concertzalen klinken. (bron: Amsterdam Sinfonietta)
"Het Amsterdam Sinfonietta heeft opnieuw een formidabele loot aan die toch al rijke cd-stam toegevoegd, met Bartóks speelse Divertimento en Brahms' Tweede strijkkwintet in G, hier omgezet naar het volbloedige strijkorkest. Dat er tussen beide werken een idiomatisch gat van jewelste gaapt is evident, maar toch zit er op een haar na niet meer dan een halve eeuw tussen: Brahms' Strijkkwintet dateert uit 1890 en Bartóks Divertimento uit 1939 (een uitgesproken dartel werk, al lijkt het duistere molto adagio al een voorbode te zijn van de komende verschrikkingen van de Tweede Wereldoorlog). In het cd-boekje schrijft Candida Thompson terecht: Brahms's Op. 111 [ ] is not often performed by a full string orchestra and is already overpowering in its original quintet form'. Ze kende het werk al lang geleden van binnen en van buiten, toen zij het met de Amerikaanse violist Isaac Stern in diens masterclass analyseerde. Een exercitie die haar toen alles bijeen genomen maar liefst twee weken in beslag nam". (OpusKlassiek)
Opname: 2008
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
