"Meisterwerk" is de albumreeks waarop niet eerder uitgebracht of moeilijk vindbaar materiaal van de Britse doom metalband is verzameld. Dit derde deel blijkt niet alleen opnieuw een CD vol dergelijk materiaal te bevatten, maar meteen ook maar even deel 1 en 2 als ´bonus´. Natuurlijk is de slepende doom metal met diepe grunt en gotisch-symfonische invloeden veelvuldig te horen, maar we vinden hier ook een aantal bijzondere uitstapjes. Zo bevat het tweede deel covers van "Some Velvet Morning" van Nancy Sinatra en "Roads" van Portishead. Het derde deel bevat o.a. een My Dying Bride-versie van de folk-traditional "Scarborough Fair" (o.a. bekend in de uitvoering van Simon & Garfunkel)
Op de studio-CD staan lange, statige, slepende doommetalsongs met gotische en symfonische rock-invloeden. Live op Dynamo '95 klinkt 't toch allemaal wel anders en blijkt dat ze hun studiosound niet optimaal naar 't podium weten te vertalen.
"Droevige neerslachtige en langgerekte composities, die door moderne invloeden (samples, trage triphopbeats) een extra dimensie heeft gekregen. Daardoor klinkt de plaat enorm fris. Nieuw is de ijzige Beth Gibbons-achtige zangeres." (PM)
"My Dying Bride neemt zijn tijd om een exquise album af te leveren (voorganger "For Lies I Share" stamt uit maart 2009). Sterker nog: dit neerslachtig getitelde twaalfde studioalbum doet er een schepje bovenop! Wat is dit een prachtplaat! Het album bevat heel wat heftige uitbarstingen, maar is toch een redelijk ingetogen werkstuk met veel cleane zang en slechts sporadische grunts. Maar de cleane vocalen zijn gevarieerd: smartelijke zang, ook heel wat gesproken stukken, én meer aandacht voor een vorm van samenzang. Aaron Stainthorpe overtreft zich op dit vlak. Bovendien is het gitaarwerk van Andrew Craighan en Hamish Glencross prominent in sierlijke, meanderende solos en lang aangehouden klanken, maar ook in enorm logge doom riffs of meedogenloze versnellingen. De in 2009 toegetreden violist Shaun Macgowan brengt mooie accenten aan in vele songs en vooral in "A Tapestry Scorned" en "Abandoned As Christ" horen we zelfs een vet vintage orgel!" (Vera, Lords Of Metal; score: 99/100. Volg link voor hele tekst)
"M.u.v. de nu ontbrekende viool is de 9de studioplaat van de Britse droefsnoeten nog altijd in de doom/death-stijl die ze mede-grondlegden. Het deathgehalte is door het vrijwel ontbreken van grunts wel lager. Deze is 'n serieuze concurrent voor klassieker "Turn Loose The Swans". Verschillen met eerder zitten vooral in details: geen experimenten, liever verdieping dan verbreding. Deze keer komen er bijv. meer gedefinieerde, memorabele melodieën uit de getormenteerde stembanden van de zanger." (MB, Aardschok)
De periode van experiment met invloeden uit industrial lijkt definitief vergeten: hier speelt men enige classics uit hun begintijd en werk van de laatste platen, die weer in het verlengde van de oude doomstijl liggen, inclusief diepe grunt.
Waardige opvolger voor 'Dreadful Hours', waarbij men de gothische doommetalsound verder perfectioneert. Smachtende klaagzang en brullende grunts, gecombineerd met uitgekiend gitaargebruik vertolken treffend gevoelens van pijn en hopeloosheid.
"Op hun vorige, 'Light At The End...', was de vertrouwde doom-sound weer terug. Hier klinkt de band hechter dan ooit en meer 'metal'. De zanger combineert z'n verhalende klaagstem met diepkelig gegrunt en zelfs ijzige krijsen." (WD, Oor)
