"These ten songs are, quite simply, stone-cold landmarks, the whole album a monument to passion, energy, and cathartic despair. Martin Hannett's deservedly famous production emphasizes space in the most revelatory way since the dawn of dub. But even though this is Hannett's album as much as anyone's, the songs and performances are the true key. Bernard Sumner redefined heavy metal sludge as chilling feedback fear and explosive energy, Peter Hook's instantly recognizable bass work at once warm and forbidding, Stephen Morris' drumming smacking through the speakers above all else. Ian Curtis synthesizes and purifies every last impulse, his voice shot through with the desire first and foremost to connect. Pick any song: all visceral, all emotional, all theatrical, all perfect -- one of the best albums ever." (Ned Raggett, Allmusic) Op CD2 een concertopname van 13 juli 1979, gemaakt in The Factory, Manchester. De kwaliteit van die live-opnamen is geen hifi, maar voldoende om de intensiteit voelbaar te maken.
"If "Unknown Pleasures" was Joy Division at their most obsessively, carefully focused, "Closer" was the chaotic explosion that went every direction at once. Producer Martin Hannett seems to have taken as many chances as the band itself -- differing mixes and atmospheres, new twists and turns define "Closer", songs suddenly returned in chopped-up, crumpled form. Opener "Atrocity Exhibition" was arguably the most fractured thing the band had yet recorded, Bernard Sumner's teeth-grinding guitar and Stephen Morris' Can-on-speed drumming making for one heck of a strange start. Keyboards also took the fore more so than ever -- the drowned pianos underpinning Curtis' shadowy moan on "The Eternal," the squirrelly lead synth on the energetic but scared-out-of-its-wits "Isolation," and above all "Decades". Joy Division were at the height of their powers. Rock rarely sounded so important, vital, so impossible to resist or ignore as here." (Ned Raggett, Allmusic) Met nogal non-HiFi live-CD, opgenomen in februari 1980.
"Hoe meesterlijk Michael Winterbottoms "24 Hour Party People" en Anton Corbijns "Control" ook zijn, een goede documentaire over Joy Division was er nog niet. Net als in "Control" is er veel ruimte voor de geografische context waarin de band kon gedijen. Wijlen Tony Wilson (platenbaas van Joy Division) legt aan het begin uit dat de geschiedenis van de band er vooral ook één is van hun stad, Manchester. Punk was in 1976 ook hier voorbij komen razen, maar zoals Wilson zegt: punk was even goed vanwege de fuck you-mentaliteit. Die kreet leidde tot weinig creativiteit. Het was niet de 'fuck you', maar de 'I'm fucked'-opvatting waar het om draaide en die werd voor het eerst weerspiegeld in de muziek van Joy Division. Alle betrokkenen doen hun zegje, opmerkelijk is de verschijning van Annik, de minnares van zanger Ian Curtis - diens weduwe wilde geen medewerking verlenen. het mooist blijven de TV-opnamen en de live-beelden van de band." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; waardering: 4 uit 5 sterren)
"Twintigjarigen bevangen door levensangst, het verschijnsel is al zo oud als de wereld. De muziek van JD had iets onwezenlijks, dit was de introspectieve keerzijde van de punk met Ian Curtis als de Kurt Cobain van zijn generatie" (Bert v/d Kam
Bevat een hoog percentage van alle officiele opnamen die de band maakte, maar toch lang niet alle 'rare tracks' (er ontbreekt bijv. nog wat 'Warsaw'-materiaal). Vooral CD3 bevat veel uniek spul, CD4 bestaat uit liveopnamen.
Na het in Parijs opgenomen concert uit 1979 gaat het vooral om de laatste 7 nummers, opgenomen in Amsterdam en Eindhoven in 1980 en van uitmuntende geluidskwaliteit. Alleen al de huiveringwekkende versie van 'New Dawn Fades' maakt 't een must.
Officieel uitgebrachte opnamen van een concert dat een paar weken voor Ian Curtis' trieste zelfmoord plaatsvond, op 28 februari 1980. Het geluid is niet van hifi-kwaliteit, doch alleszins acceptabel.
