Alain en Jean-Francois Bernardini zijn niet alleen de meest bekende muzikanten van Corsicaanse afkomst, zij worden ook gewaardeerd voor de herintroductie van de traditionele Corsicaanse muziek aan een internationaal publiek. Met fans over de hele wereld, treden de broers op voor duizenden mensen en met grote namen zoals Sting, Mc Solaar en Reinhard Mey. Dit album is een hommage aan hun afkomst. Dat is te horen aan de traditionelere aanpak dan we de laatste jaren van I Muvrini gewend waren. De pop-invloeden zijn geminimaliseerd tot hier en daar een synthesizerbegeleiding. Het album koestert de spirituele schoonheid en uniekheid van het charmante eiland tussen Frankrijk en Italië. Eind november 2011 bezoekt I Muvrini Nederland voor 3 shows: 26 november Groningen Martinikerk (via Oosterpoort); 27 november Amsterdam De Duif (via Paradiso); 28 november Tilburg Joseph Kerk (via 013)
CD uit 1995, uit Corsica, zingen in Corsicaans. Combinatie van meerstemmige zang, dromerige synths, traditionele en rock-instrumenten. Voelen zich verwant met Keltische muziek (Clannad!). Composities van nu, met anderhalf been in traditie.
"I Muvrini is een Corsicaanse muziekgroep. Aan het begin van de jaren tachtig had de groep het moeilijk. Sommige dorpen verboden de concerten van I Muvrini omdat zij de "openbare orde" zouden verstoren. I Muvrini bleef echter zingen in de Corsicaanse taal. Zij schiepen hun eigen stijl door traditionele muziek te combineren met hun eigen composities. De Corsicaanse identiteit kenmerkte hun eigen geluid. I Muvrini werd een van de toonaangevende groepen in het Corsicaanse muzieklandschap. Een concert van de groep werd een belevenis, voor Corsicanen maar ook voor toeristen. De I Muvrini-stijl kwam in zijn perfectie tot uiting in het album Lacrime, dat onmiddellijk een groot succes was. Pè l'amore di tè was eveneens een succes: er werden meer dan 300.000 exemplaren van verkocht. Het volgende album Quorum werd opgenomen in 1989, gevolgd door hun eerste concertalbum In Core in 1990." (Wikipedia)
"I Muvrini is een Corsicaanse muziekgroep. I Muvrini werd een van de toonaangevende groepen in het Corsicaanse muzieklandschap. Een concert van de groep werd een belevenis, voor Corsicanen maar ook voor toeristen, want naast de concerten in het buitenland, toert de band ieder jaar in de zomer een maand op het eiland zelf, de zogenaamde "Giru". De I Muvrini-stijl kwam in zijn perfectie tot uiting in het album Lacrime, dat onmiddellijk een groot succes was. Pè l'amore di tè, opgenomen in Parijs in 1988, was eveneens een succes: er werden meer dan 300.000 exemplaren van verkocht." (Wikipedia)
"I Muvrini was a French (Corsica) regional vocal formation formed in the late 70s around Alain and Jean-François Bernardini. They were one of the most exposed bands of their kind throughout their long career, and even came to work with many French and foreign artists such as Sting, Luz Casal, Mc Solaar or Véronique Samson (among many others). From 1979 to 2007, the band released around thirty albums, both studio and live ones, their 2007's I Muvrini et les 500 choristes being their seventh Gold Record since 1994. Their style evolved from the most traditional forms of Corse's "polyphonies" to poppier tones, though they never let down their native language at any time." (Allmusic) Op dit album verschijnt Sting om mee te zingen op het nummer "Terre d'oro" oftewel "Fields of Gold", dat internationaal een grote hit is geweest. (GR Muziekbank)
"I Muvrini was a French (Corsica) regional vocal formation formed in the late 70s around Alain and Jean-François Bernardini. They were one of the most exposed bands of their kind throughout their long career, and even came to work with many French and foreign artists such as Sting, Luz Casal, Mc Solaar or Véronique Samson (among many others). From 1979 to 2007, the band released around thirty albums, both studio and live ones, their 2007's I Muvrini et les 500 choristes being their seventh Gold Record since 1994. Their style evolved from the most traditional forms of Corse's "polyphonies" to poppier tones, though they never let down their native language at any time." (Allmusic).
Concertopnamen van groep rond Corsicaans zangduo. De twee hebben hun oorsprong in traditionele Corsicaanse a capella-zang, maar hebben in de loop van hun carrière steeds meer popmuziek in hun nu nog maar af en toe traditionele wijn gemengd. Het eerste blok nummers bestaat uit met veel keyboards dichtgesmeerde middle-of-the-road-pop. Alleen in de zangstijl van de twee kun je de bron terughoren. Pas in het vierde nummer, "Agnus Dei", horen we de traditionele Corsicaanse mannengroepszang (extra zangers zijn daarvoor present), al is hier ook nog een zachtgehouden bedje synth-akkoorden aanwezig. In de loop van het concert duikt die fascinerende samenzang nog een aantal malen op. Verder is er een intiem akoestisch blok, waarin de folk-invloed (niet noodzakelijk alleen Corsicaans) een grotere rol speelt.
Op plaat klinkt de Corsicaanse groep nogal 's tweeslachtig. Prachtige in de traditionele muziek van 't eiland gewortelde stukken met bijzondere meerstemmige zang worden soms onderbroken door opdringerige electronica, raps en andere modernismen. Live is die electronica er ook wel, maar die gaat smaakvol op in de begeleiding. Bovendien is het gehalte op traditionele leest geschoeide, soms a capella gebrachte stukken groter. Bij vlagen is de muziek dan met al z'n meerstemmige pracht niet minder dan betoverend.
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
