"Zesde studio-album van de Britse rockers van Kasabian. De band, die tegenwoordig uit zanger Tom Meighan, multi-instrumentalist en groepsbrein Sergio Pizzorno, gitarist Tim Carter, bassist Chris Edwards en drummer Ian Matthews bestaat, pakt het een tikkeltje anders aan dan op voorganger "48:13" uit 2014. Waar die plaat voortborduurde op de industriële, elektronische klanken van "Velociraptor" uit 2011, daar gaat het vijftal hier terug naar z'n gitaarrijke roots. Terug in de tijd, dat wilde Pizzorno per se. Hij schreef het album in 6 weken. Ditmaal geen track van niveautje "Fire", "Club Foot" of "Underdog", maar 12 luisterrijke nummers die absoluut als een geheel klinken. Geen gekke dingen, geëxperimenteer en intermezzos, maar prettig voortkabbelende gitaarliedjes die her en der in een stroomversnelling terechtkomen. "Comeback Kid", "Bless The Acid House" en "Twentyfourseven" zijn daar treffende voorbeelden van. Sterk album!" (Jelle Teitsma, Platomania)
"Op The Alchemist’s Euphoria worden Meighan snerpende stemgeluid en Britse bluf node gemist. Afgezien van de geschifte rockanthems Rocket Fuel en Alygatyr, beide op Meighans lijf geschreven, zijn er weinig parallellen met voorganger For Crying Out Loud (2017). Pizzorno, toch al nooit erg terughoudend met het uitventen van zijn particuliere obsessies, gooit op dit veredelde soloalbum alle creatieve remmen los. Met wisselend succes. In Scriptvre rapt hij als een Beastie Boy en zingt hij als een Backstreet Boy, The Wall is zijn idee van een epische pianoballad en in Stargazr voert trippy elektronica de boventoon. Powerpopverrassing Chemicals verdient een speciale vermelding omdat Serge zonder ironie ‘Whatever don’t kill you makes you stronger’ zingt. Dan ben je wat mij betreft af. The Alchemist’s Euphoria getuigt van Pizzorno’s kracht om Kasabian steeds weer opnieuw uit te vinden." (Tom Springveld-www.oor.nl)|
"Dit net als voorganger "West Ryder Pauper Lunatic Asylum" door Dan The Automator geproduceerde album is een zeer smakelijk elfgangenmenu met alle vertrouwde Kasabian-ingrediënten, inclusief de nodige tekstuele verwijzingen naar drugs, paranoia, en existentiële twijfel. Er wordt geëxperimenteerd met Oosterse klanken, kille elektronica en bruut harde synths vóór er met het door drijvende kracht Sergio Pizzorno gezongen "Neon Noon" een einde komt aan een plaat waarop die laatste zijn compositorische talent andermaal volop laat gelden. Toch weer knap hoe Kasabian er - met de zelfdestructieve leadzanger Tom Meighan in de gelederen - in is geslaagd om een coherent, gelaagd en verneiuwend geheel af te leveren. Pizzorno zelf noemt "Velociraptor!" een 'rockklassieker'. Hij heeft verdomd nog gelijk ook." (Tom Springveld, Oor)\n
"Brits viertal dat zich vol overgave stort op pulserende beats, 'baggy grooves', onheilspellende toetsen en dito teksten. De ene keer a la New Order, dan meer a la de tripmuziek van the Verve of Air. Tel daarbij nog invloeden van Eno, The Doves, The Streets en Primal Scream."(RR, Oor)
"Het debuut behoorde tot de beste Britpop-platen van 2004. Niet zo gek dus dat in Engeland behoorlijk druk werd gedaan over deze 2de CD van de band uit Manchester. Het blijkt een klassieke Britpopplaat. Aan de ene kant beïnvloed door de Britse popmuziek uit de jaren 60, maar dan gecombineerd met een 'Madchester'-jasje en een eigentijds tintje. Het perfecte huwelijk van pop, rock, elektronica en dance." (EvZ, PlatoDH)
"Kasabian heeft het getuige dit derde album op een haast Kings Of Leon-achtige manier doorgekregen hoe je een nummer schrijft met een wagonlading hitpotentie (check vooral opener "Underdog" en "Vlad The Impaler" in dat opzicht), zonder daarbij bewust de ziel aan de radio-airplay-duivel te verkopen. Want deze plaat is gemeend, dat hoor je. De pulserende beats zijn gelaagder, Tom Meighan is gegroeid qua stem, de boel heeft een vaart van jewelste en drie weken water en brood voor degene die durft te zeggen dat hij snel genoeg krijgt van die heerlijk rauwe gitaarpartijen in onder meer "Where Did All The Love Go" en "Thick As Thieves". En dan vergeet je al snel dat nietszeggende instrumentaaltje "Swarfiga", als we dan al een minpuntje moeten noemen. Concluderend: het moet nu wel heel gek lopen wil de wereld, inclusief zijn stadions, nog niet klaar zijn voor Kasabian." (Jasper van Harskamp, Oor) Deze editie bevat een live-DVD van een uur, met opnamen gemaakt in The Royal Albert Hall en The Union Chapel.
Concert, opgenomen op 15 december 2011 in The O2 Arena in Londen.\n\nRegistratie van een optreden uit de "Velociraptor!"-tournee. Het Britse popmuziekmagazine NME verkoos Kasabian in 2011 tot de beste live-act van het jaar. Hier is te zien waarom... Als extra is een tourdocumentaire toegevoegd. "Kasabian maakt sinds het verscheiden van Oasis aanspraak op de titel van grootste levende rock & roll-band van de UK, een band waar je niet alleen heengaat voor de muziek, maar ook om een avondje uit je dak te gaan met je maten. Jaloers kijken we naar de springende massa in de massieve O2, die de op maat gesneden megaproductie gretig tot zich neemt. Met zanger/volksmenner Tom Meighan en gitarist/muzikaal brein Serge Pizzorno heeft Kasabian een aantrekkelijk duo blikvangers in huis, de lichtshow zet het impactvolle songmateriaal extra kracht bij en zowel vóór, op als rond het plankier gebeurt constant van alles. Kasabian straalt bovenal gevaar en 'swagger' uit, iets wat je weinig meer ziet op de grote Europese podia. Een divers, energiek en smakelijk geheel." (Willem Bemboom, Oor)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
