Bill Callahan houdt z'n songs graag kaal en intiem, maar ditmaal krijgt hij hulp van Jim White en zijn er arrangementen met viool en piano. De songs zijn geïnspireerd op de Amerikaanse folk-traditie - één song ís zelfs zo'n traditional en zitten vol fraaie metaforen.
"Verstilde, beklemmende liedjes, die nog mooier klinken dan voorheen. Een sfeervolle steelgitaar en een bijna feestelijke trompet maken van deze CD opnieuw een fraaie postrockplaat." (GK, VK) Doet soms denken aan Joyner, Cohen of Drake. (Oor)
Callahan komt op dit 10de album zowel gedragen als humoristisch uit de hoek, wisselend tussen een bezwerende stijl en losser, luchtiger alt. pop, in regelmatig fraaie arrangementen, met gebruik van hoorn, hobo en sax.
Na het relatief vrolijke 'Knock Knock' is deze weer zwaarmoediger, doch wel met olijkheid a la "Dress Sexy At My Funeral'. De vanuit minimale muzikale thema's subtiel opgebouwde songs met haast geprevelde zang hebben een bezwerend karakter.
Rammelende lo-fi. Reissue van 't debuut. "De contouren van Bill Callahan's enige meesterwerk 'Julius Ceasar' zijn voorzichtig hoorbaar" (Opscene)
Dit is niet de Billy Callahan zoals wij die kennen. Zeker, hij zingt nog steeds van verloren liefde, gebroken hart, verbazing en vervreemding, maar hij laat zich plots begeleiden door pakkende, haast vrolijke popdeunen! (konk)
Met het aangrijpende 'Your New Friend', zo te horen uitgevoerd door Billy Callahan in z'n uppie, opgenomen voor de BBC-radio in '94. Verder drie nieuwe nummers, opgenomen door de mighty Steve Albini. Nog breekbaarder dan voorheen.
Dit is een re-issue van Bill Callahan's tweede LP uit 1992. De latere aan Palace en Simon Joyner verwante melancholie is nog nauwelijks hoorbaar. Te horen is vooral lo-fi/noise-collagewerk.
Opnieuw een wonderschone plaat vol thuisgemaakte zielepijn van een echte kniesoor: Bill Callahan. "Begint indrukwekkend met strijkersarrangement, eindigd kaal en dreigend. Uitgewogen songwritersmateriaal, plechtig en akoestisch." (Opscene)
