"Being one of the most radiant keyboard albums, M83's absurdly lush second album combines a small arsenal of antiquated synths and drum machines with a shoegaze aesthetic to create a giant starburst of sound. The French duo's songs seem to evolve from one major chord to the next with tremendous velocity, always adding dense new layers of sound along the way. The keyboards throb, quiver, arpeggiate, and drone with such unbridled intensity that there's rarely any space (or need) for anything else. But while the shrill analog thrash of "America," the frenzied overload of "0078H," and the sustained crescendo of "Noise" certainly prove that guitars aren't needed for post-rock dramatics, M83 are much more than a quiet-loud-quiet-loud outfit with a twist. As evidenced by the singsongy hymnal of "In Church," the sweetly sung "Run Into Flowers," and the provincial chimes of "Beauties Can Die," M83 is a keyboard band of the best kind: one with nuance, tone, thrash, and color." (Mark Pytlik, Allmusic; 4,5 uit 5 sterren)
"M83 is vooral het eenmansproject van Fransman Anthony Gonzalez. Die verwierf nogal wat fans met zijn eigenzinnige mix van shoegaze en kosmische synthesizerklanken uit de Duitse School. De muziek op "Junk" lijkt waarachtig wel pop of, in "Bibi The Dog", zuchtmeisjesromantiek met nadrukkelijk Franse slag. Dromerig tikkende drummachines en uitwaaierende synthesizerdekens krijgen gezelschap van ornamenten als blazers en strijkers, tot de muziek her en der de vorm aanneemt van een soundtrack van een niet heel dramatische film. Het klinkt bij vlagen wel heel lichtzinnig en lente-achtig dwarrelend, maar dat geeft een vederlichte charme." (Jacob Haagsma, Oor) Voor afwisseling zorgen de diverse leadvocalisten. Naast Gonzales zelf is zangeres Mai-Lan Chapiron een aantal malen te horen, naast speciale gasten Susanne Sundfor ("For The Kids" en Beck ("Time Wind") die meeschreven aan de door hen gezongen nummers. Onder de muzikanten ook de nodige cracks, zoals gitaristen Lyle Workman en Steve Vai en toetsenist Jeff Babko.
"The self-titled 2001 debut by the French electronica act M83 displays the group's signature synthesizer-heavy sound at an early stage, but also shows the group floating abstract sonic landscapes that only hint at its later pop-informed aesthetic. (The surging "Sitting" seems like a dry run for the majestic "Run Into Flowers" from Dead Cities, Red Seas & Lost Ghosts.) Featuring spare beats and occasional guitar riffs amidst dense keyboard lines, the disc is practically vocal-free (excepting only a few samples), making it a more conceptual though still compelling record." (Allmusic)
"This album dives deeper into the ambient terrain that gives M83's other albums their uniquely hazy beauty. Anthony Gonzalez's love for the works of Brian Eno and other ambient masters has never been a secret, but M83's synths sound especially lush and massive here -- it's no coincidence that the album's opening track is called "Waves, Waves, Waves" and song titles like "Dancing Mountains" hint at the album's huge yet serene sound. Most of this music goes by in a blissful blur, with extra-soothing respites such as "Strong and Wasted," which incorporates crashing waves and chirping birds into its digital pastoral paradise. Since these songs are basically an homage to Gonzalez's ambient inspirations, it's not surprising that the album is more pleasant than groundbreaking. The songs with vocals, like the hyper-romantic "Coloring the Void" and "Sister, Pt. 2," find a happy medium between M83's other albums and the artists Gonzalez is paying tribute to on the instrumental tracks." (Heather Phares, Allmusic)
"Na het vertrek van Nicolas Fromageau is Anthony Gonzalez de enige echte baal hersencellen achter M83 en dat was altijd een alleraardigst project, waarin de shoegazer-esthetiek een mooie vertaling kreeg in dikke lagen synthesizers en verdere zaken uit de elektronicawinkel. Toch dreef M83 enigszins af richting vage zweverij volgens het late Tangerine Dream-model, een risico dat hij hier heeft geprobeerd af te dekken door de inzet van verschillende gastvocalisten. Dat levert een plaat op vol aardige, dromerige popliedjes, waaraan verdikkeme de invloed van landgenoten Air niet vreemd is. Erg opwindend wordt het op die manier niet, want liedjes schrijven moet je ook maar net kunnen. Maar goed, het tikt en zweeft aangenaam door op de achtergrond en dat is ook weer wat waard. En het dik acht minuten doorstromende "Couleurs" is dan weer een grotendeels instrumentaal prijsnummer, schitterend opgebouwd." (Jacob Haagsma, Oor)
Weidse drones van murenhoog opgestapelde gitaren en synths (waarin shoegazer-gitaarrock en postrock elkaar vinden) vermengd met meanderende, over elkaar gedrapeerde dromerige filmische klankvelden (denk Boards Of Canada, maar ook Tangerine Dream), soms doorsneden met van gouden melodieën voorziene songmatige stukken, die door de electronische alt.rock-aanpak soms iets hebben van The Notwist, dan weer van Air.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
