Steven Wilson (Porcupine Tree) is zo ongeveer uitgegroeid tot de goeroe van de 5.1-mix. In ieder geval op het gebied van progressieve rock en verwante muziek. Ook de 5.1-mix op de DVD van dit item is van diens hand. "After "In A Glass House", Gentle Giant and their record label made a concerted effort to 'break the band' in the USA, and the band toured there constantly. Signing with Capitol, they released 3 great studio albums that gave the band a slightly more rockified and accessible face, without losing a whit of the complexity of their earlier work. "The Power And The Glory" was their 6th album and was the first one of that trio and it is one of many extremely fine works in their catalog. It rocks like hell and incredibly cleverly too! This is the new Steven Wilson remix, if you want to hear this wonderful album in a new way. It includes two bonus tracks, the title song, which was only released as a single, originally, and was not found on the album, and a instrumental outtake of "Aspirations"." (Wayside)
"King Crimson, Emerson, Lake & Palmer, Yes en Genesis waren veel groter. Maar het ook Engelse Gentle Giant deed kwalitatief allerminst onder voor die reuzen van de symfonische rock (progrock). De eerste platen waren soms nog wat aarzelend, maar met "Octopus" bereikte de goedmoedige gitant topniveau. Dit vierde album laat een zelfverzekerde, volwassen band horen, die binnen één nummer meer variatie aanbrengt dan menige groep in het complete oeuvre. Soms swingend en rockend, dan weer intiem. Stoeiend met complexe ritmes en onverwachte overgangen. De mix van (symfonische) rock, klassiek, folk en (in wat mindere mate) jazz is volstrekt uniek; de zang - vaak met fraaie meerstemmige passages, die soms middeleeuws aandoen - is werkelijk fenomenaal, en de heren zijn ware virtuozen op de meest uiteenlopende instrumenten. Van gitaar, drums en keyboards tot viool, saxofoon, trompet, cello, blokfluit en vibrafoon." (Kees van Wee, Heaven)
TV-opnamen van de veelgeroemde virtuoze progrockband. De hoofdmoot bestaat uit een concert voor het Duitse ZDF (1974, ook op CD) en een Amerikaans TV-station. Fascinerend om te zien hoe de leden bijv. telkens van instrument wisselen.
Debuut-album. Met o.a. "Funny Ways'.
Album uit 1973 van bijzondere, virtuoze Britse symfonische rockband met folk-invloeden. Alle leden bespelen meerdere instrumenten, vaak de nummers worden op adembenemende wijze meerstemmig gezongen.
"Dit is één van de meest onderschatte progalbums van de jaren '70. In 1975 kreeg Gentle Giant eindelijk 'de vrije hand' bij het zo succesvolle label Chrysalis en dat uitte zich in zeven bijzonder geïnspireerde composities. Waarop alle unieke kenmerken van deze Britse progrockers optimaal tot uiting komen. Zoals daar zijn complexe songstructuren, hoogstaande vocale tovenarij en een perfecte uitvoering. Veel progliefhebbers zullen het begin van het Gentle Giant -album "In A Glass House" kennen, maar het intro van opener "Just The Same" doet daar niet voor onder. Pure magie. En dat geldt voor de rest van "Free Hand" ook, waarbij het 'folky' "Mobile" de vreemde eend in de bijt is. Het stotende, volstrekt onvoorspelbare geluid, gekoppeld aan zangpatronen zoals alleen Gentle Giant ze beheerste, zorgt nog steeds dat de CD's van dit vijftal een volstrek unieke plaats innemen in het progaanbod." (Frans Steensma, Oor)
Oorspronkelijk uit 1978. De band stond toen met één voet in de oude "Genesis voor gevorderden"-stijl en met een klein voetje in de latere, wat compactere en (schijnbaar?) simpeler stijl.
"This is Gentle Giant's last great album, here reissued in glittering state-of-the-art sound and with a bonus track appended. Even at this late date in the history of progressive rock, with most groups in the field either folding altogether or trimming their sails, Gentle Giant were busy coming up with songs built on strange (and strangely juxtaposed) tempos and harmonies -- indeed, there are shifts in tempo here that make anything on, say, ELP's Tarkus (where the choice of time signatures nearly blew the group apart) look tame. And it's all remastered for an up-close-and-personal experience of Kerry Minnear's keyboards (more diverse than ever), Ray Shulman's bass, and Gary Green's multiple guitars." (Bruce Eder, Allmusic)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
