Zijn sinds het intense debuut uit 1996 steeds relaxter geworden. Op deze vierde zijn de emotionele uitbarstingen geheel verdwenen. Veel songs hebben zelfs een aan blues refererende structuur met relaxt-blues-jazzy gitaarsoli.
Veel bands slaan tijdens hun Nederlandse 'Fishtank'-sessies voor het Konkurrent-label aan het improviseren. Niet Karate: de groep stelde een suite samen die een kritische kijk op het Amerika van nu verschaffen, met covers van Bob Dylan ('Tears Of Rage') en Minutemen (4 songs!). Deze worden tamelijk rockend en bondig uitgevoerd. Zeer opmerkelijk en meer jazzy zijn de covers van Billy Holiday ('Strange Fruit') en Talk Talk ('A New Jerusalem') die het 'normale' jazz-getinte bandgeluid nog verder ontginnen.
Ingetogen, minimale, gevoelvolle slepende gitaarmuziek in stijl van Slint en Codeine. Mismoedige, 'understated' emopop/postcore met een hartverwarmende eerlijkheid. Precies goed gedoseerde dynamiekverschillen en verslavende melodieën. (Konk)
Amerikaanse alt. gitaarrock. Steevast beginnen de nummers iel, transparant. Maar als de zanger (met wat dunnige, Songs: Ohia-achtige stem) emotioneler wordt neemt ook de muzikale spanning toe om uiteindelijk kortstondig noisy te ontladen.
Debuutalbum uit 1996 van aan Slint en Codeine referenrende Amerikaanse emocore-band. De zanger zingt erg intens, zelfs schreeuwend af en toe (op latere platen wordt dat beheerster), de dynamiekrijke songs zitten vol onderhuidse spanning.
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
