Verbeterde remaster-CD-editie van het klassieke CSN-debuut uit 1969, vol ijzingwekkende staaltjes harmoniezang. Met meesterlijke composities als 'Guinnevere' en 'Wooden Ships' lieten de heren, afkomstig uit the Byrds, Buffalo Springfield en the Hollies, horen het predikaat 'supergroep' meer dan waard te zijn. 36 jaar later nog steeds actief en zelfs live te aanschouwen in Lichtenvoorde, 11 juni 2005.
4CD-box met materiaal uit de periode 1968 (demo's voor het CSN-debuut) tot 1990 ("Live It Up"). Natuurlijk ontbreekt materiaal van de plaat met Neil Young ("Déja Vu" uit 1970) niet. De CSN&Y-reunie-plaat "American Dream" (1988) wordt nauwelijks aangeroerd. Wel is er materiaal van de platen die Crosby & Nash en Stills & Nash maakten, alsmede soloplaten, tot aan Stills' band Manassas aan toe. De aanwezigheid van diverse niet eerder uitgebrachte demo's en live-uitvoeringen maken de box ook interessant voor eenieder die alle albums van de harmonieus zingende westcoastrockheren al heeft.
Compilatie.
7 jaar na "Déja Vu" en 8 jaar na "Crosby, Stills & Nash" eindelijk een heel derde studioalbum met alle drie de leden, hoewel er in de tussenliggende jaren wel van allerlei samenwerkingen en dwarsverbanden zijn geweest. Een plaat die zowaar regelmatig in de buurt komt van voornoemde meesterwerken cq. standaardplaten.
Snel na de tournee van Crosby & Nash kwam ook Stephen Stills begin 2012 weer eens aan boord. Nu bleek hij op "Deja Vu Live" uit 2008 alleen in staat tot wat rare keelklanken, maar hij is inmiddels ietwat hersteld. Een nachtegaaltje wordt 'ie niet meer. Crosby en Nash blijven vocaal in uitstekende vorm, ook al mijdt ook Crosby intussen de allerhoogste noten. Meezingende begeleidingsbandleden zorgen evenwel voor volle zangharmonieën. Die musici zijn namelijk volledig vertrouwd met dit materiaal: diegenen die de 2011-DVD van Crosby & Nash hebben gezien zullen bij het podiumaanzicht en een blik op de musici een, euhm, deja vu-ervaring hebben. Opnieuw zijn o.a. toetsenist/zanger James Raymond (Crosby's zoon), organist Kevin McCormick en drummer Steve Distanislao van de partij. Omdat Stills nu de (regelmatig flink rockende en snijdende) solo-gitaar voor z'n rekening neemt, kon Dean Parks thuis blijven. Natuurlijk staan veel klassiekers op de setlist, maar ook wat recenter werk en zelfs enkele gloednieuwe songs.
Concert dat plaatsvond t.g.v. het verschijnen van de CSN-box in 1991. De foto op de voorzijde is dezelfde als op die box en is niet gemaakt tijdens dat concert (maar stamt uit begin jaren '70). De drie zijn erg op dreef en zingen de delicate zangharmonieën vrijwel steeds spatzuiver. Alleen één ding klopt niet: het is géén akoestisch concert. De eerste 5 songs zijn dat wel, maar voor "Long Time Gone" gespt Stephen Stills een telecaster om, om pas tegen het eind weer op een akoestische gitaar over te schakelen. Zijn Buffalo Springfield-hit "For What It's Worth" doet hij in z'n eentje. Van dit in aanleg prachtige subtiele nummer maakt hij een 'audience participation'-feestje, met lelijk gehak op z'n elektrische gitaar. Een smetje op een verder perfecte set, met o.a. een gloedvolle vertolking van het Crosby & Nash-walvislied "Wind On The Water".
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
