"De gitaarrock van de band uit Seattle klinkt even fris, hoekig en hypnotisch als in de beste nummers van het Britse Bloc Party en weet tegelijk soms te hynotiseren met donkere galm als het Amerikaanse Interpol. Hard funkende gitaarriffs en zwaarmoedige zang die zowel aan die van Joy Division als B-52's doet denken. Dat lijk een onmogelijke combinatie en dat is ook meteen het knappe: ze weten op een uitbundige manier toch beklemming op te roepen." (Gijsbert Kamer, Volkskrant)
