"Animal Collective: dat kleurrijke gezelschap (een trio nu) dat de gestileerde meerstemmigheid van The Beach Boys zo stijlvol combineert met elektronica, experiment, psychedelica en dwarsliggende zijwegen. De groep klinkt op "Painting With" precies zoals we verwachtten: de ritmes prikken en stekelen wel, maar dan wel net zo als we gewend zijn. Die vocale partijen zijn knap in laagjes over die ritmes gelegd, maar dan wel precies zo geplooid als de verwachtingspatronen dicteerden. Goed, af en toe dwingt het trio respect af, bewondering zelfs. Bij de virtuoos stuiterende manier waarop de zang van "The Burglars" verknipt is bijvoorbeeld, bij de pakkende contouren van opener "Floridada" (om van die woordspeling maar niet te spreken) of bij de synthetische geluidsmanipulaties onder zulke virtuoze staaltjes van avant-gardistisch zangarrangement. Animal Collective beheerst deze kunstjes, deze sfeertjes beter dan menig geestverwant (zoals Yeasayer), maar toch overheerst een gevoel van stagnatie." (Jacob Haagsma, Oor)
Het belang van deze band voor de alternatieve muziekscene moeilijk onderschat worden. Met "Time Skiffs" lijkt de band wel degelijk iets van zijn oude kracht herwonnen te hebben. Op de opening op “Dragon Slayer” word je meteen al om de oren gesmeten met de klassieke elementen van een Animal Collective-song: een groovy ritme, gloedrijke synths en h. Zo gooit deze plaat je direct in terug naar het eind van het vorig decennium. Single “Prester John” en het prachtige “Strung with Everything” houden die sfeer goed vast met doeltreffende crescendo’s en een heerlijk vervreemdend klankpalet. Opvallend is hoe vooral langere nummers, toch een kunst zich, er op deze plaat erg goed uitkomen. Niet alleen kleurrijk en gevarieerd, maar ook nog eens Animal Collective’s beste in jaren, die duidelijk maakt dat deze band zeker nog niet is uitgespeeld. (Jonathan van der Horst, Dansende beren, 5 mei 2022)|
In 2009 dreigt deze in het artistieke wereldje van Brooklyn residerende groep door te breken naar een breed (alternatief) publiek. De band bestaat al sinds 2000. Dit is het 4de album, uit 2005, halverwege een ontwikkeling van schetsmatige chaos naar het toegankelijker gestroomlijnder geluid van "Merriweather..." (2009). "Spelen in Animal Collective moet een feest zijn. Alles wat je als muzikant geleerd hebt, gooi je overboord. Je begint opnieuw, zonder regels. Improvisatie en spelvreugde staan voorop, het liedje is een goede derde. "Grass" is zowaar bijna een echt popliedje, met hysterisch schreeuwrefrein. "Banshee Beat" en "Loch Raven" zijn drone-achtige stukken. "Flesh Canoe", "Bees" en "Daffy Duck" zijn psychedelische wiegeliedjes toch het sterkste wapen van deze groep. Je moet wel tegen de hoge stem van Avey Tare kunnen, die meer jodelt dan zingt. Erg stijlvast en hip is het niet, maar dat zal de New Yorkers een zorg zijn. Dit is free folk, de nieuwe freakmuziek uit Amerika." (Koen Poolman, Oor)
"On their 4th record, the two-man Animal Collective come on like sun-scorched acid eaters gathered around the campfire, strumming and grinning while they weave their material out of cyclical singalongs and tight harmonies. Surprisingly, both for fans as well as new additions, that marks a much more accessible sound for a group that had previously probed the outer limits of prog and psychedelia. Immediately called to mind here are the Holy Modal Rounders and, to a lesser extent, the Incredible String Band. While Animal Collective certainly don't share the intimate knowledge of folk music or the expert musicianship of the Holy Modals or the ISB, they do understand the importance of repetition in reaching altered states, and they indulge in many naturalistic post-production enhancements to get there. "Sung Tongs" is a striking record, a breath of fresh air within experimentalist indie rock." (John Bush, Allmusic)
"Oddsac" is een nieuwe synthese van film en muziek: een visueel album. De soundtrack\nbestaat uit louter nieuwe nummers van Animal Collective, die geen enkele andere manier te\nverkrijgbaar zijn. Het is tevens het volledige film debuut van regiseur en video manipulator Danny Perez, met wie Animal Collecvtive vier jaar lang intensief aan dit project werkte. Perez\nmaakte al naam met zijn video projecties bij live shows van Black Dice en Panda Bear en zijn\ninstallatie-stuk "Transverse Temporal Gyrus", dat het hele Guggenheim Museum in New York\nin beslag nam. ODDSAC is een geestverruimende en absoluut unieke totaal ervaring.\nA mind-frazzling piece full of vampire monks, demonic fakirs, and lengthy episodes of\ntrance-inducing pattern loops. A confrontational and immersive experience. - The Guardian "De Amerikaanse band Animal Collective en kunstenaar Danny Perez maakten met "Oddscac" en zware, diepduistere trip van een uur, die de fans mogelijk zal afschrikken." (De Volkskrant, 23 juli 2010, pag. 36/37)
Tien jaar later is dit collectief behoorlijk toegankelijk geworden, maar zó begon het dus: met bizarre klankcollages, afgewisseld flarden die zomaar op liedjes lijken, maar toch te vervreemdend zijn om daar voor door te gaan. Echt 'something else...' "Animal Collective was formed in Baltimore County, MD, by a group of longtime friends and musical collaborators. With a penchant for genre-hopping and studio experimentation, the group began drawing comparisons to everyone from the Residents and the Flaming Lips to the Incredible String Band. The Collective released its debut album, "Spirit They're Gone, Spirit They've Vanished" in 2000 on the band's own Animal imprint. It was the first in a pair of captivating releases; the other was 2001's Danse Manatee (originally titled Avey Tare, Panda Bear and Geologist), which explored the fringes and intersecting boundaries of freak folk, noise rock, ambient drone, and twisting, melodic psychedelia." (James Christopher Monger, Allmusic)
""Merriweather Post Pavillion" was een van de opvallendste albums van 2009. Op de valreep met 2010 verscheen ook nog deze EP - met 5 lange nummers een wezenlijke aanvulling op het succesalbum. Sterker nog: de meeste stukken waren eigenlijk voor die plaat bedoeld. De leden vonden de nummers uiteindelijk echter niet op de plaat passen en besloten ze even te laten liggen." (Oor)
"het vanuit New York opererende Animal Collective experimenteerde dit decennium al flink op speelse wijze in de marges van de rock. Psychedelica, elektronica, dub en folk vinden naast soms loepzuivere Beach Boys-harmonieën hun plek op "Strawberry Jam", hun beste en meest toegankelijke plaat. De alle kanten uitwaaierende interesses van de bandleden zijn voor het eerst tot een vermakelijk geheel samengebald. Wanneer de band rockt, hoor je er de gestructureerde chaos van Arcade Fire in door, maar een paar minuten later denk je naar een outtake van Brian Wilsons "Smile" te luisteren. Animal Collective weet deze uitersten nu met overtuiging te presenteren, waar het voorheen vooral de indruk wekte 'maar wat aan te kloten'. Een van de verrassendste, meest avontuurlijke rockplaten van de laatste tijd." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 4 uit 5 sterren)
