"Om te beginnen is "In Dream" heel wat kleiner houden dan op de voorganger. En ja, dat is goed nieuws. Waar debuut "The Back Room" knikte naar de schaduwzijde van de New Wave en postpunk van de jaren 80, klinkt "In Dream" bij vlagen als ode naar de kleurrijke, bijna campy kant van dat tijdperk. Denk Eurythmics ("Life Is A Fear"), Bronski Beat ("Our Love", met zn springerige electrobeat en Smith in falsetstand) en ook de vrolijker The Cure t.t.v. "The Love Cats" ("The Law"). Spandau Ballet blijft net buiten de deur in het kitscherige "All The Kings". En de gitaren? Goed verstopt. Gelukkig is er ook de trage, duistere opener "No Harm" (als Nick Cave begeleid door Fever Ray). Plus knappe, sfeervolle songs met gastvocalen van Rachel Goswell van Slowdive. En ja, met het acht minuten durende slotstuk "Marching Orders" hebben ze een troef in handen waarmee ze tot in lengte van jaren hun concerten kunnen afsluiten. Jaren? Yep. Op "In Dream" vindt Editors zichzelf weer (een beetje) opnieuw uit." (Erik vd Berg, Oor)
"Binnenkomer Heart Attack begint ongemeen spannend, maar ontvouwt zich melodieus en tekstueel (refrein: ‘No one will love you more than I do’) als een typische Editors-song. Zijige ballads ontbreken nagenoeg – met het aanstekermoment Silence kunnen we in deze vorm goed leven – en Smith zingt puntig, er zit een stuwende energie in EBM dat vooral uptempo en dansbare songs met jachtige ritmes bevat. EBM staat uiteraard voor Editors Blanck Mass, maar verwijst ook naar electronic body music, de industriële dancepunk uit de vroege jaren tachtig (Front 242, Nitzer Ebb). Die invloed komt volledig voor rekening van Blanck Mass en komt ‘t beste uit de verf in het stevig doorstampende Picturesque, het noisy vormgegeven Strawberry Lemonade en het kleurrijk gearrangeerde Strange Intimacy. Editors leunt nadrukkelijk op de sound van Blanck Mass. De band heeft zichzelf op EBM niet opnieuw uitgevonden, maar wel een serieuze opfrisbeurt gegeven die zeer welkom is." (OOR)|
"The Blanck Mass Sessions zijn ontstaan in 2017. Editors vroeg producer Benjamin John Power, ook wel bekend onder de naam Blanck Mass, om de opnames die aan de basis stonden voor het album Violence van zijn experimentele, electronische sound te voorzien. Daarna vroeg de band producer Leo Abrahams om een middenweg te vinden tussen de sound van Editors en die van Blanck Mass. En hoewel de middenweg het album is geworden, waren de versies die Benjamin ervan maakte het waard om los uitgebracht te worden." (kink.nl)
"Een hele generatie jonge Engelse gitaarbands bracht in 2007, na een glorieus debuut, een tweede album uit (Arctic Monkeys, Kaiser Chiefs, Maxïmo Park...). Editors uit Birmingham is de eerste die zijn debuut ruimschoots overtreft. "The Back Room" (2005) bood die groeiruimte ook. "An End Has A Start" is gloedvol en indrukwekkend: coherenter, consistenter en melodieuzer dan zijn voorganger. Frontman Tom Smith is minder nadrukkelijk als Ian Curtis van Joy Division gaan zingen. Het geluid van zijn band valt nog altijd ergens tussen de donkere waverock van Interpol en de ambitieuze, lucide radiopop van Coldplay in, maar schuift langzaam op richting laatstnoemde. Gelukkig maakt Editors niet dezelfde fout als Coldplay op "X&Y" (2005): nooit wordt de indruk gewekt dat men het soms tegen bombast aan schurkende bandgeluid belangrijker vond dan de kwaliteit van de liedjes. Die zijn namelijk allemaal sterk. Editors, op Lowlands 2007, kan zich voorbereiden op een grote doorbraak." (Menno Pot, Volkskrant)
"Het verhaal over Black Gold, de nieuwe verzamelaar van Editors kan nog het beste worden verteld aan de hand van cijfers. De Britse indierockgroep is nu zon 16 jaar actief en heeft 6 platen achter haar naam staan. Daarvan zijn 13 nummers gebruikt om dit best of-album samen te stellen, aangevuld met 3 nieuwe nummers. Die zijn net als de rest van het gebodene dik in orde, op de trommelvlies vernietigende begintoon van Black Gold, de titelsong dus, na. U bent gewaarschuwd. Op de bonusschijf zijn 8 tracks geparkeerd, namelijk akoestische versies van enkele hits. Best interessant want we kennen Editors natuurlijk vooral van, aanvankelijk, de dominante elektrische gitaren en later van de synthesizers en andere elektronica." (Platomania)
"Op het eerste gehoor is dit misschien de gemakkelijkste Editors-plaat tot nu toe, maar ironisch genoeg is het een groeiplaat die met elke volgende luisterbeurt wel iets nieuws te bieden heeft. Het vertrek van Chris Urbanowicz zorgt ervoor dat Smith nog prominenter op de voorgrond moet treden als vocalist en dat doet hij met verve. Dat er zelfs op deze plaat nog genoeg ruimte is voor experimenten spreekt voor de band, maar zorgt er tegelijkertijd voor dat "The Weight Of Your Love" enigszins moeilijk te verteren is. Het is een ambitieuze plaat waarop acht van de elf nummers boven de vier minuten klokken en daarmee vraagt hij veel van de luisteraar. Maar wie de moeite neemt om er echt voor te gaan zitten, wordt beloond. Dan komen de extra bandleden namelijk ook om de hoek kijken: de CD is veel gelaagder dan voorgaand werk en dat komt de luisterervaring alleen maar ten goede." (Harm Groustra, Oor)
EP met het titelnummer van het gelijknamige album in normale en akoestische versie plús vier nieuwe songs! Te leen voor CD-single-prijs. De invloed van new wave van rond 1980 is bij The Editors steeds evident en vooral Joy Division is een grote invloed. Het nummer "An End Has A Start" verwijst zelfs naar een Joy Division-nummer ("A Means To An End"). "Zoals zanger Tom Smith die woorden uitspuugt, alsof er toch een stukje Ian Curtis in hem voortleeft. Ondanks zijn prachtige roestbruine stem - die doet vermoeden dat hij minstens twee keer zijn leeftijd is - is zelfdestructie ver weg in zijn teksten." (Oor)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
