"Na het beluisteren van 'Hidden Details' mag met volle overtuiging gesteld worden dat we erg content kunnen zijn met Soft Machine anno 2018. Ook in de progressieve jazz(rock) klinken veel platen erg gepolijst, overdreven strak en soms bijna gekunsteld, terwijl tijdens live-concerten vaak bewezen wordt dat er veel meer avontuur in het spel zit. Hoewel de productie van deze cd nu ook niet per se de huiskamer op haar grondvesten doet schudden, klinkt de muziek wel heel eerlijk en open, en dat is een verademing, ook al weten bezoekers van Soft Machine concerten wat een powerhouse John Marshall op het podium is, zeker gezien zijn leeftijd, nog drummende als een tiener, bikkelhard en vlijmscherp. Overigens wordt Marshall op een paar vooraf geplande avonden in Noord-Amerika en Canada wederom vervangen door Gary Husband. Er wordt nog vol bezieling en enthousiasme gemusiceerd en de composities zijn beslist van niveau. De stukken duren nergens te lang en het geheel is goed in balans." (progjazz.nl)
Soft Machine bracht in 1970 zijn derde album uit, verrassend genoeg "Third" genaamd. Het dubbelalbum bevat vier nummers: één voor elke plaatkant. Muzikaal gezien gaat de band op ontdekkingstocht door de op dat moment opkomende fusion zoals deze ook te horen is op Miles Davis' "Bitches Brew", dat een paar maanden voor "Third" uitgekomen was. Op "Third" maken de leden van Soft Machine muzikaal gezien de grootste sprong uit hun carrière door hun reis van psychedelica naar jazz te vervolmaken. Het is onmiskenbaar een mijlpaal uit de beroemde Canterbury Scene waarop het genieten is van het samenspel van de bandleden: Mike Ratledge op toetsen, Robert Wyatt op drums, Hugh Hopper op bas en nieuwkomer Elton Dean op saxofoon.
""Bundles" was het laatste Soft Machine-album met medeoprichter Mike Ratledge als vast bandlid. Niet lang na deze opname, geschoten tijdens 't Montreux Jazz Festival 1974, trok Ratlidge zich terug van het podium. Dat is te betreuren, want zijn inbreng is hier niet onbelangrijk. Medetoetsenist Karl Jenkins heeft weliswaar de touwtjes in handen, maar het echte creatieve brein is nog steeds Ratledge. Met gitarist Allan Holdsworth is hij met afstand de interessantste improvisator, hetgeen vooral blijkt uit het korte duet met drummer John Marshall, "Joint". De laatste komt echt solistisch aan bod met "LBO", de pendant van "Ealing Comedy", een solo van basgitarist Roy Babbington. Het zijn de extraatjes bovenop "Bundles", dat vrijwel integraal uitgevoerd wordt. Curieus: Holdsworth doet de fluitpartij in "The Floating World" (op het album gespeeld door gast Ray Warleigh) als vocalise iets wat bij latere uitvoeringen geen vervolg kreeg. De Zwitserse regie vergast ons op boeiende details." (Herman te Loo, Jazzfilts)
"Though the band had toured France at the end of 1969 as a septet with a brass section, they were a quintet in early 1970. In addition to Robert Wyatt (d), Hugh Hopper (b), Elton Dean (s), and Mike Ratledge (kb), the Softs brought English saxophonist Lyn Dobson along. This release contains a restored video of their stellar performance at Paris' Théâtre de la Musique. The concert is as compelling to watch as to listen to. Wyatt's completely unhinged physicality is on full display here. The interplay throughout is disciplined, instinctive, and sophisticated. The DVD offers the only existing footage of this quintet lineup. CD1 replicates the Paris performance; CD2 contains Soft Machine's Concertgebouw appearance in Amsterdam that January. They show Soft Machine at an exciting juncture, revealing a band that had completely abandoned the vanguard pop psychedelia of earlier albums to develop a unique approach that embodied both the emergent prog and electric jazz scenes." (Thom Jurek, Allmusic; 4,5 uit 5 sterren)|
Dit zijn demo-opnamen (die overigens wel gewoon 'af' klinken) van vóór het eerste echte Soft Machine-album, gemaakt in april 1967. Mede-oprichter Daevid Allen maakte toen nog deel uit van de band, die verder bestond uit Kevin Ayers, Mike Rathledge en Robert Wyatt. Allen zou al snel vertrekken naar Parijs en daar Gong oprichten, waarna Hugh Hopper toetrad, die al deel had uitgemaakt van Soft Machine-voorlopers (songs van hem maakten nog deel uit van het repertoire en staan op dit album). Deze psychedelische demo's zijn sindsdien vaak heruitgebracht. Dit is de beste heruitgave, door Charly, uit 2003. we horen een songgerichter Soft Machine dan van de latere officiële platen. Er zijn parallellen te trekken met de psychedelische pop zoals die gemaakt werd door de vroege Pink Floyd van Syd Barrett anno 1967.
Unieke opnamen uit eigen kring: een Muziekbank-medewerker nam dit concert op 10 januari 1975 in de zaal op de campus van (toen nog) Technische Hogeschool Twente op. De geluidskwaliteit is verrassend goed voor zo'n zaalopname en overtreft de kwaliteit van menig bootleg. Daarom willen we onze leners graag de mogelijkheid bieden dit ook te beleven. De bezetting is die van "Bundles", een plaat die toen nog moest verschijnen. Dit album was minder avant-gardistisch dan de voorgaande en te karakteriseren als een progressief jazzrockalbum. Dit is mede te danken aan de komst van gitarist Allan Holdsworth, die ook in de Vrijhof vaak mag soleren. Hij heeft nog een scherpere, meer metalen klank en laat z'n later zo typerende legato-spelstijl nog niet veel horen. Verder was de bezetting: Karl Jenkins (toetsen, sax, hobo), Mike Ratledge (toetsen), Roy Babbington (bas) en drummer John Marshall. Dielaatste is de enige die ook van de huidige line-up van The Soft Machine Legacy deel uitmaakt (en was in 2007 te zien in Atak).
Platen uit 1971 en 1972, uit de tijd dat toetsenist Mike Ratledge de grootste muzikale vinger in de pap had. De muziek valt te omschrijven als een instrumentaal soort experimenteel-psychedelische jazz/rock-fusion, geheel passend in die tijd.
Na Six (1973) had Hugh Hopper de band verlaten, omdat hij de jazzrocksmaak van toetsenist Mike Ratledge en de op Six debuterende rietspeler/toetsenist Karl Jenkins niet zo kon waarderen. Hij werd vervangen door bassist Roy Babbington, die met John Marshall de ritmesectie vormt. Jenkins en Ratledge schrijven ieder ongeveer de helft van de stukken, die vaak één repeterend en modulerend themaatje als basis hebben, waarover lustig wordt geïmproviseerd. Veel stukken lopen, zoals al op heel vroeg Soft Machine-werk het geval was, in elkaar over.
Uit 1972. 1ste met Jenkins (hobo, sax, piano, ex-Nucleus, nu Adiemus) naast Hopper (b), Marshall (d) en Ratledge (kb). Er is na 't zeer geimproviseerde '5' meer structuur, al blijft de afwisseling op 't lange deels live opgenomen album groot.
Onder de naam Soft Machine gemaakt project dat 3 jaar na 't verscheiden van de eigenlijke band werd gemaakt. Niettemin een der boeiendste SM-CD's, met een mix van spetterende en sfeertekenende jazzrock, mmv Allan Holdsworth en Jack Bruce.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
