"De genialiteit van Mick Moss is weer duidelijk hoorbaar op het duistere Black Market Enlightenment, dat uitgebracht is via het eigen label Music In Stone. Het zit vol sfeer, met fantastische vocalen en gedachtenprikkelende teksten waar Antimatter om bekend staat. Bij elke luisterbeurt groeit dit werk des te meer. Mick Moss weet perfect hoe hij zichzelf niet moet kopiëren bij elk album dat hij maakt. Ook nu klinkt het weer als een nieuw hoofdstuk, dat weer naadloos aansluit op alles waar deze band voor staat. Een late kandidaat voor in de jaarlijst voor iedereen die houdt van duistere, sfeervolle prog!" (zwaremetalen.com)
Zesde studio-album van Antimatter, drie jaar na Fear Of A Unique Identity. Het stemgeluid van bandleider en zanger Mick Moss is prachtig - tenminste als je van melancholische, donkere en regelmatig depressieve muziek houdt. De cover past er precies bij: twee androgyne mensen, die dwangbuizen dragen en elkaar kussen, maar het blijft onduidelijk of dit gebeurt uit liefde of omdat ze geen andere keus hebben. Het is de voedingsbodem voor het thema: menselijke relaties. Mick Moss heeft sinds het vertrek van Duncan Patterson de muziek van Antimatter naar een hoger niveau getild. The Judas Table is de kalmere broer van voorganger Fear Of A Unique Identity en gaat verder in op de persoonlijke teleurstellingen van Moss. Hij wordt ondersteund door sessiemuzikanten, maar speelt zelf nog altijd de hoofdrol. De donkere kant van het bestaan wordt weerlegd door de schoonheid van het gitaarspel, dat extra diepte krijg in combinatie met treurig klinkende vioolspel van Rachel Brewster. (met quotes van Deplatendraaier.nl)
"Nog mooier, sfeervoller, aangrijpender en vooral donkerder dan debuut 'Saviour'. Een Massive Attack-achtige basis gecombineerd met Anathema-achtige melancholische melodieen, met een belangrijke rol voor twee steengoeie zangeressen." (LH,AS)
"Vanaf de lange openingstrack "Redemption" raakt Antimatter de gevoelige snaar. De donkere toetsen en de warme stem van Mick Moss (ex-Anathema) klinken heerlijk vertrouwd. Vol weemoed, expressief en donker, soms met een beetje diffuse vervorming. Maar dan die solo van zijn voormalige Anathema-collega Danny Cavanagh! Het lijkt of het Pink Floyd-nummer "Comfortably Numb" model gestaan heeft voor deze plaat. Zo hebben we Danny al lang niet meer gehoord. "Another Face In A Window" heeft hetzelfde atmosferische toetsenpalet als "No Quarter" van Led Zeppelin. De geest van Pink Floyd waart hier rond, maar eigenlijk geldt dit voor heel het album. Let op, dit zijn aangename invloeden, geen kopieën. Bij "Ghosts" moeten we denken aan Leonard Cohen. Antimatter heeft nu ook zijn eigen "Comfortably Numb" (Pink Floyd) en dat is de titelsong. Hier kunnen we maar één ding over zeggen: ga zitten en geniet! Rillingen! Dit is geen muziek, dit is kunst!" (Lords Of Metal; cijfer: 97/100; klik op link voor complete tekst)
"Duncan Patterson (ex-Anathema) en Mick Moss hebben voor dit 3de album afzonderlijk in Ierland en Engeland composities geschreven en opgenomen. Het album klinkt organischer dan de eerste twee omdat electronica is verbannen ten faveure van natuurlijke instrumenten (drums, piano, violen, akoest. gitaar). Het resultaat is minder dreigend, maar even indringend, intens en melancholisch. De stem van Moss stuwt nummers naar grote hoogte. Nieuw is de fragiele, intieme stem Amelie Festas." (L. Hegt, Aardschok)
"Fear Of A Unique Identity is het vijfde album van de Engelse band Antimatter, de band rond zanger/gitarist Mick Moss. Eind jaren 90 stapte bassist Duncan Patterson uit de band Anathema en richtte samen met zanger en gitarist Mick Moss Antimatter op. Samen brachten ze drie studioalbums, een live plaat en een tribute uit. Bij de release van het album Planetary Confinement kondigde Patterson aan dat hij de band ging verlaten en zo werd Antimatter een eenmansformatie. Vervolgens werden er nog twee albums uitgebracht waar ook Anathemas gitarist en zanger zijn medewerking aan verleende. Veel van de nummers van het nieuwe album hadden zo op Anathemas album kunnen staan: ietwat sombere muziek, aangevuld met de donkere stem van Moss. Ook de opbouw heeft Anathema-trekjes: een rustig begin, waarna de muziek steeds meer aanzwelt, werkend naar een bombastisch einde." (Aldwin Gerritsen, Xymphonia)
"Tien jaar het debuutalbum "Saviour" pakt Antimatter uit. Het compilatiealbum is niet zomaar de eerste de beste best of, maar een verzameling van exclusieve onuitgebrachte opnames en alternatieve versies van eerder uitgebracht materiaal, samengesteld door bandleider Mick Moss. Je treft hier ondermeer demo- en akoestische versies aan, net als live-opnames, remixes en zelfs nieuw materiaal dat speciaal voor deze gelegenheid werd bewaard. Mick Moss zelf is heel tevreden met het resultaat: "The amazing thing about this compilation is that these pieces were set to tape in many different places during a period of over ten years, yet collected together they form a coherent and united new listening experience, a fascinating alternate history that sounds unlike any prior Antimatter album." (Zware Metalen) Het album opent met het van een Dead Can Dance-tribute afkomstige "Black Sun" en daarmee geeft de 'dark gothic'-geörienteerde band meteen een voorname invloed prijs, die vooral in vroeg demo-werk goed hoorbaar is.
"Band rond Duncan Patterson (ex-Anathema). Donkere, orkestrale ambient met experimentele elektronica, waarin ook Anathema-sferen en Pink Floyd-in-een-modern-jasje zijn te horen, met beeldschone vocalen. Sereen, mystiek, maar ook intens." (Liseotte Hegt, Aaarschok)
Registratie van een intiem optreden uit 2007. Mick Moss (leadzang, ex-Anathema) en Danny Cavanagh (Anathema) beperken zich tot akoestische gitaren. Pete Gilchrist staat met wat achtergrondvocalen bij. Naast aangrijpende, vol overgave gezongen Antimatter-songs als "Legions" en "Leaving Eden" worden met niet minder bezieling vier covers vertolkt: van Dead Can Dance, John Lennon, David Gilmour en Roy Harper en Frankie Goes To Hollywood. Net als Dead Can Dance-helft Brendan Perry en bijv. Fink heeft Moss iets triestigs in z'n stem, wat het geheel een melancholieke gloed geeft. De lichte galm die aan de opname meegegeven is geeft bij vlagen een haast sacrale sfeer.
