"De 54-stemmige Missa Salisburgensis wordt tegenwoordig toegeschreven aan de vioolvirtuoos Biber, die in 1682 werkzaam was als tweede kapelmeester in de dom van Salzburg. De kathedraal leent zich met z'n balkons aan weerszijden bij uitstek voor meerkorige muziek, zoals die al in de 16de eeuw tot bloei was gekomen in de San Marco van Venetië. Jordi Savall weet de met elkaar wedijverende vocale en instrumentale koren goed bijeen te houden in dit toppunt van kolossale barok. Door de lange nagalmtijd is het soms alsof de muziek niet 54- maar 108-stemmig is opgezet, ondanks de bescheiden bezetting. De SACD bevat verder het al even grootscheepse meerkorige motet Plaudite tympana. In de instrumentale Battalia worden de geluiden van een spannende veldslag geïmiteerd. De Sonata sancti Polycarpi, waarin 8 trompettisten elkaar de toupetjes van 't hoofd lijken te blazen, vormt een ware uitdaging voor de gemiddelde luidsprekerbox. Conform de titel: schitterende barok uit vervlogen tijden." (Eddie Vetter, Klassieke Zaken)
"De op 26 maart 1517 in Florence gestorven componist Heinrich Isaac behoorde samen met iemand als Josquin des Prez tot de meest vooraanstaande componisten van zijn tijd. Isaac was jarenlang in dienst van Lorenzo de Medici. In 1497 werd hij door keizer Maximiliaan I in Wenen tot hofcomponist benoemd, een van de meest prestigieuze posten voor een musicus in die dagen. Jordi Savall nam de moeite om bij het 500ste sterfjaar van de componist diens oeuvre door te lichten en er een eerbetoon voor Isaac van te maken. Geheel op zijn Savalls voegde hij daar een mooi overzicht in vogelvlucht aan toe van een woelige Europese tijd. Savall en de zijnen geven Isaac cachet door een enerverende afwisseling van schitterende renaissancepolyfonie en instrumentale werken die alle gelinkt worden aan belangwekkende gebeurtenissen in Europa. Maar het belangrijkste is dat Henricus Isaac door deze prachtige en goed gedocumenteerde CD veel meer wordt dan de man van dat ene lied 'Ich muss dich lassen'." (Paul Janssen, Klassieke Zaken)
"Eind 2011 overleed Monserrat Figueras, echtgenote van Jordi Savall en de zo karakterbepalende sopraan van Hesperion XXI. Op dit album is ze de grote afwezige. Én de grote áánwezige. De muziek van Armenië, een van de oudste oosterse Christelijke beschavingen, had de grote belangstelling van Figueras en derhalve ook van Savall. Tijdens haar uitvaart speelden Armeense musici duetten en trio's voor duduk (dubbelriet blaasinstrument) en de kamantcha (een strijkinstrument) en in de maanden erna vond Savall troost in deze eeuwenoude muziek. Vandaar dat hij zich met bevriende Armeense musici op de 'Voskeporik', de Thesaurus der Armeense melodieën, stortte die musicoloog Nigoghos Thamizian in 1982 uitbracht. De resulterende volledig instrumentale CD heeft een onmiskenbaar Turks-Arabische sfeer en is over het algemene sober en klaaglijk van aard. Samen met de prachtige opname en het lijvige boekwerk is het een mooi monument voor zowel Figueras als het Armeense volk." (Paul Janssen, Luister; 4 uit 5 sterren)
Opname: 2000
"Jordi Savall geeft een stem aan de ruim tien miljoen Afrikaanse slaven die tussen 1444 en 1888 de Atlantische oversteek maakten, die op zee in de duistere ruimen zoals Galeano schrijft - schreeuwend ontwaakten als ze over hun moederland droomden, die weggerukt werden van hun families, van hun tradities, die leefden in angst voor draconische straffen, maar die hun vertrapte trots op vrije zondagmiddagen in de muziek konden terugvinden. Dan zweefde de ziel weer even over het grote water naar huis. Later namen deze muzikale tradities een eigen Amerikaanse afslag. Maar Savall richt zich op de periode van de slavernij zelf. In die eeuwenoude muziek hoor je al de eerste invloeden, de ritmes van de pop. Lieve God, red onze drums! begint het Braziliaanse lied Vida ao jongo. En in het oude religieuze Colombiaanse volksliedje Velo que bonito herken je moeiteloos de voorouder van Ramirez' Misa Criolla. De ritmes ademen een vrijheid, die haaks op het slavenleven stond." (Joost Galema, NRC; 4 uit 5 sterren)
"Sinds de jaren zestig strijkt Savall (73) vergeten klanken tevoorschijn, van middeleeuwse ballades tot de barokmijmeringen van Marin Marais. Gaandeweg heeft hij zich gespecialiseerd in multimediale producties met pacifistische inslag. Unesco heeft hem benoemd tot Artist for Peace. Waarna dit project dus niet uit de lucht komt vallen. Op het Utrechtse Festival Oude Muziek zette Savall ze al eens op een rijtje: 17de-eeuwse veldslagen en vredesverdragen, van de Ottomaanse aanval op Hongarije tot de Capitulatie van Barcelona. Bij elke zet in het machtspolitieke spel zocht Savall muziek. Natuurlijk verschijnt Hespèrion XXI, zijn eigen oudemuziekensemble. Ook La Capella Reial de Catalunya treedt aan, de zangersgroep waarmee Savall de polyfonie bestrijkt. Voor het orkestwerk rukt hij de snaren en blazers aan van Le Concert des Nations. Samen produceren ze een tijdloos Savall-geluid: aards maar nooit ruw, vol maar nooit vet, fluwelig maar nooit zijig." (Guido van Oorschot, Volkskrant)
"In het Turks betekenen de woorden Bal (honing) en Kan (bloed), waarmee kernachtig een gebied (van Italië tot Bosporus) wordt omschreven met een zeer bewogen geschiedenis. In het prachtige boek wordt kernachtig de zeer bewogen geschiedenis van de Balkan door de eeuwen heen beschreven. Hierbij hoort een grote verscheidenheid aan muziek. Jordi Savall heeft veertig musici uitgenodigd voor een veelzijdige muziekreis door de Balkan waarbij ook muziek is opgenomen van de zigeuners en de Sefardische Joden die in dit gebied wonen. Samen met Hespèrion XXI en de vele gastmusici ligt er een groots en uniek boekwerk voor u klaar, om intens van te genieten." (Wil Zenhorst, Platomania; cijfer: 9)
"Repeated bass or harmonic patterns the basso ostinato are again the linking factor while each composer from Ortiz to Purcell displays amazing skill at combining the restriction of harmonic repetition with freedom of inventiveness discipline stimulating creativity with brilliant result. The same is true of this recording: the players disciplined virtuosity brings out the improvisatory background of much of this music in a dazzling display that enthralls the listener. Despite the constant of the ostinato the variety in texture and instrumental colour in the pieces selected is such that there is never a dull moment: Jordi Savall on viols ranging from bass to treble is completely at one with the music of Diego Ortiz never have I heard it more convincingly performed while the violin playing of Manfredo Kraemer and Pablo Valetti in the later trio sonatabased pieces is full of rhythmic vitality and interest." (Gramophone)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
