"The Stars, The Oceans & The Moon (release oktober 2018) is een heerlijk snoepje voor fans van de legendarische Britse postpunkband Echo & The Bunnymen. Oerleden Ian McCulloch en Will Sergeant besloten classics als The Killing Moon, Bring On The Dancing Horses, Lips Like Sugar en The Cutter helemaal terug te brengen tot hun essentie, om de songs nadien opnieuw op te bouwen with strings and things attached. Over de herwerking van het oude materiaal zei Ian McCulloch Ik doe dit niet voor iemand anders. We herwerken deze songs omdat het belangrijk voor me is om de nummers beter te maken. Het voelt bijna als een verplichting. Maar The Stars, The Oceans & The Moon is meer dan een nostalgietrip. Met nieuwe songs als The Somnambulist en How Far? bewijzen Echo & The Bunnymen dat ze nog steeds nummers schrijven die fris en hedendaags klinken, zonder daarom onder te doen voor de absolute kleppers uit hun repertoire." (www.deroma.be)
Er verschenen in het verleden wel eens wat John Peel opnamen van Echo & The Bunnymen, maar niet eerder werden ze op één schijfje bij elkaar verzameld. Nu wel: 21 tracks van 6 verschillende sessies. Bij de eerste sessie, opgenomen op 15 augustus 1979, is nog een drummachine te horen. Mooi om oude nummers als "Read It In Books" en "The Pictures On My Wall" nog eens in hun pure schoonheid te horen. Maar ook klassiekers als "Seven Seas", "The Killing Moon" en "Nocturnal Me" ontbreken hier niet. Verplichte kost voor alle liefhebbers. (GT, Muziekbank)
"Following their more psychedelia-based debut, the band returned in 1981 with their darkest and perhaps most experimental album. "Heaven Up Here" lacks the signature hooks and melodies that would make the Bunnymen famous, showcasing instead a dirge-like songwriting approach built around the circular rhythms of bassist Les Pattinson and drummer Pete DeFreitas. Ian McCulloch, having found his trademark confidence, sings with soaring abandon and passion throughout the album. Similarly, Will Sergeant's guitar playing, notably freed from verse-chorus structure and pop riffs, is at its angular finest. Sitting comfortably next to the pioneering work of contemporaries like Joy Division/New Order, and early Public Image Ltd. and Cure, this is a rather fine -- and in the end, influential -- example of atmospheric post-punk. The 2004 reissue contains several bonus tracks. Chief among these are live renditons of tracks from the album. They are raw and energetic, showing an exciting rock band in its prime." (Allmusic)
"Channeling the lessons of the experimental "Porcupine" into more conventional and simple structural parameters, "Ocean Rain" emerges as Echo & the Bunnymen's most beautiful and memorable effort. Ornamenting Ian McCulloch's most consistently strong collection of songs to date with subdued guitar textures, sweeping string arrangements, and hauntingly evocative production, the album is dramatic and majestic; "The Killing Moon," Ocean Rain's emotional centerpiece, remains the group's unrivalled pinnacle. The 2004 reissue features a wealth of bonus tracks. The bulk is made up of the 'Life at Brian's sessions', which found the band playing some of their "hits" in a relaxed, acoustic but still very dramatic setting. Also included are two live cuts from the band's Crystal Days extravaganza in May of 1984 ("My Kingdom" and "Ocean Rain"), and the Velvet Underground-inspired B-side to "Silver," "Angels and Devils." The bonus material is nothing less than superb, and makes the band's best album even better." (Allmusic)
"Solid third album; a noticeably better listen than its predecessor, "Heaven Up Here". Songs are intriguing and elaborate, often featuring swooping, howling melodic lines. Arrangements here owe a lot to 1960s psychedelia and feature lots of reverb, washed textures, intricate production touches, and altered guitar sounds. Ian McCulloch's vocals are yearning, soaring, and hyper-expressive here, almost to the point of being histrionic. Driving bass and drums lend the songs urgency and keep the music from collapsing into self-indulgence. Parallels between U.S. contemporaries such as Translator, Wire Train, and R.E.M. can be drawn, though all seem to have developed aspects of this style simultanously, none utilize it as flamboyantly as the Bunnymen do. This reissue features a wealth of bonus tracks. Best of the lot is the single that followed the record, "Never Stop," the band's most exciting and successful fusion of dancefloor energy and pop hooks. A very well done expansion of an already fine album." (Allmusic)
"Inspired by psychedelia, sure. Bit of Jim Morrison in the vocals? OK, it's there. But for all the references and connections that can be drawn (and they can), one listen to Echo's brilliant, often harrowing debut album and it's clear when a unique, special band presents itself. Will Sergeant in particular is a revelation -- arguably only Johnny Marr and Vini Reilly were better English guitarists from the '80s. More than many before or since, he plays the electric guitar as just that, dedicated to finding out what can be done with it. Then there's McCulloch himself, and while the imagery can be cryptic, the delivery soars, even while his semi-wail conjures up. Brisk, wasting not a note, and burning with barely controlled energy, "Crocodiles" remains a deserved classic. The very worthwile expanded section contains the "Shine So Hard EP". Also included are early versions as well as the McCullough/Julian Cope collaboration "Read It in Books." (Allmusic)
"Interpol, Editors, U2, Coldplay, de hele Britpopscene: allen zijn zij schatplichtig aan Echo & The Bunnymen, de groep uit Liverpool die vanaf eind jaren zeventig een aantal albums maakte vol atmosferische en donkere pop. De band viel uiteen in 1988 maar zanger Ian McCulloch en gitarist Will Sergeant kwamen in 1997 weer bij elkaar. Het valt op hoe de groep, die ten tijde van de opname van dit concert al weer 8 jaar bestond, in de setlijst nog zwaar leunt op de eerste periode. Met name de eerste twee albums "Crocodiles" (1980) en "Heaven Up Here" (1981) komen ruim aan bod naast sporadische nummers van het toen recentste album "Siberia" (2005). McCulloch kettingrookt zich door het concert heen en met zijn quasi verveelde houding doet deze bezonnebrilde late veertiger eerder lachwekkend aan dan stoer. Zijn stem is (van al dat roken?) flink gruizig en onvast gaan klinken. Muzikaal staat de groep als een huis op een prachtig uitgelicht podium." (MR, Muziekweb)
1997. uitgebracht in verband met de comeback van echo & the bunnyman. Geprobeerd wordt een volledig overzicht te geven van het uitgebrachte werk. Hoewel een aantal belangrijke nummers missen is het toch een respectable introductie.
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
