"Een nieuwe plaat van Gazpacho, dus, drie jaar na de briljante voorganger Molok. In die drie jaar heeft de band afscheid moeten nemen van drummer Lars Eric Asp. Zijn plaats is ingenomen door Johansen, die tot 2009 ook al lid was van de band. Dat is meteen ook de grootste verandering. In grote lijnen zetten de mannen de toon van Molok voort. Hooguit kun je zeggen dat gitarist Vilbo inmiddels zó subtiel is gaan spelen dat hij zichzelf bijna wegcijfert, of dat de band weer een stapje dichter tegen het oude Radiohead aanschurkt. Feit is dat Gazpacho binnen de prog een geheel eigen geluid heeft ontwikkeld, dat even herkenbaar als verrassend is. Let maar eens op de mooie klanken, tikjes en kraakjes die het ritme vormen bij het begin van Exit Suite, toch al één van de fraaiste stukken van het album. (...) Zo staat Soyuz weer vol met pareltjes, smaakvol gearrangeerd, met dat brede palet aan klanken en instrumenten waaruit de zes heren kunnen kiezen". (Progwereld).
Gazpacho's Night Of The Demon werd opgenomen tijdens de Demon-albumtour in het voorjaar van 2014. Op de DVD/CD-set vinden we opnamen die gemaakt zijn bij het concert in De Boerderij in Zoetermeer. Er werd aldaar gefilmd door John Vis, die inmiddels verantwoordelijk is voor vele prog-DVD-opnamen. Night Of The Demon geeft een blauwdruk van het oeuvre van de band: nummers van Tick Tock", "Night", "Missa Atropos", "Firebird" en "March Of Ghosts" passeren de revue, plus natuurlijk de meeste nummers van Gazpachos meest recente album: Demon uit 2014. De CD bevat 9 nummers en duurt bijna 80 minuten, terwijl de DVD volledige optreden in Zoetermeer bevat, dat 14 nummers omvatte. Het geheel bevat ook nog eens een kleurig, 24 pagina's dik boekje. Verkozen tot Kroonjuweel v.d. maand in iO Pages 130: "Noren in meest pure vorm. De beelden zijn prettig en rustig gemonteerd met 'op de huid'-momenten en kleurrijke overzichtsshots. De band werkt geconcentreerd en toegewijd aan het in sfeer onderdompelen van de fans."
"Though labelled 'Neo-progressive', this is art rock with strong ambient and space-rock sensibilities. Each segment of the overall concept drifts along with a solid backbeat, with carefully scripted variations and sparse but interesting fills. Likewise, the bass pulses a simple rhythm, only occasionally pushed forward in the mix. The real delight comes with the subtle keyboard and guitar fills which colour the music, giving it a strong ethereal feel, not unlike Talk Talk's later work. Besodes. Ohme's plaintive, emotive vocals recall Hollis, as does the meticulous, rich engineering. Further, one gets the sense that, as with "Spirit of Eden", not a single note or silence has been placed on this record without careful consideration and debate. Owls hoot, violins and cathedral organs segue from one track to the next, and distorted guitar notes cut off with no echo. Every track is strong, with memorable vocal lines, and powerful sequences release the carefully gathered tension." (Russell K, Progarchives)
Op het Loreley Festival ging begin september dit zesde album van de Noorse groep Gazpacho in première. Op hetzelfde festival speelde ook de groep die de Noren een tijd lang onder z'n hoede nam: Marillion. En Gazpacho heeft zeker goed geluisterd naar de albums die de Britten sinds "Marbles" produceren. Gazpacho maakt eenzelfde emotioneel-sferisch soort progpop. Gazpacho probeert daarin nog meer dan Marillion een plaat lang eenzelfde sfeer, eenzelfde kadans aan te houden. Danwel in ultralange nummers, danwel (zoals hier) in kortere stukken die samen onmiskenbaar één geheel vormen. Met daarbij de constatering dat de zanger van de Noren een vlakkere (maar beslist niet emotieloze) stem heeft dan Steve Hogarth, zal de muziek bij oppervlakkige beluistering al snel als 'saai' worden weggezet. Nu is "Missa Atropos" lang niet altijd enerverend, maar als er naar zinderende climaxen wordt toegewerkt als die in "River" is het moeilijk onberoerd te blijven.
"Noors debuut van zeldzame schoonheid. Meeslepende, duistere popliedjes, Kent meets Depeche Mode (vooral de zang: dromerig, dramatisch en duister) en greets Travis en Radiohead. De ritmes zijn electronisch en kennen brede invloeden." (AL,Oor)
Was 27 Januari 2011 in Metropool, Hengelo. "Met elk album laat de Noorse band steeds horen weer een stukje gegroeid te zijn. Dit album ligt echter heel dicht bij de stijl van voorganger When Earth Lets Go. Maar aangezien dat album van een zeer hoge kwaliteit was, hoor je mij niet klagen. Het melancholische, klagerige (positief bedoeld) en typische Gazpacho geluid steekt in de aanzwellende opener al meteen weer de kop op. Gazpacho mocht bij Marillions "Marbles"-toernee het voorprogramma verzorgen. Nu neemt Marillion-gitarist Steve Rothery in "Do You Know What You Are Saying?" het gitaarwerk voor zijn rekening. Wat op dit album het meest aanspreekt zijn de doeltreffende en keer op keer weer ijzersterke melodieën. Deze melodieën hebben heel duidelijk een Gazpacho karakter, maar nooit heb je het gevoel dat de band bezig is zichzelf te herhalen. Met Firebird heeft Gazpacho weer een sterke troef aan het nu al indrukwekkende oeuvre toegevoegd." (Maarten Goossensen, Progwereld; voor complete tekst: klik op link)
27 Januari 2011 in Metropool, Hengelo. "Het Noorse Gazpacho staat terecht hoog aangeschreven bij progliefhebbers. Sinds 2003 heeft het zestal al vijf puike studioalbums op zijn naam staan en mede dankzij de hulp van Marillion is de band flink in de vaart der volken opgestoten. Dit live-document vormt een mooie afspiegeling van hun repertoire, want de in 2009 tijdens het Duitse Night Of The Prog Festival opgenomen DVD/CD-set bevat werk van alle albums. Die kenmerken zich door een opvallend transparant geluid met een hoofdrol voor zanger O (Jan Henrik Ohme). Goed te vergelijken met de rol van H (Steve Hogarth) in Marillion en van Thom Yorke in Radiohead. Ook de muziek kent raakvlakken met die bands. Typisch prog is dan weer dat het veelgeprezen vierde en vijfde album, "Night" en "Tick Tock", conceptalbums zijn. O klinkt live net zo goed als in de studio en de rest blinkt uit in subtiele instrumentale passages, met als resultaat een zeer overtuigend optreden." (Frans Steensma, Oor)
Tweede album van Noorse makers van emotioneel beladen licht-progressieve symfo-alt.pop. De productie is beter dan die van 'Bravo' en er worden meer impactverhogende geluidseffecten gebruikt. Hierdoor en door de zang weet de band diep te raken.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
