"Toen oprichter Jesper Strömblad In Flames verliet, hadden weinigen verwacht dat de band als een feniks uit zijn as zou verrijzen. In 2011 komt de band echter ijzersterk terug met "Sounds Of A Playground Fading". Met Niclas Engelin definitief op gitaar is die evolutie nu voortgezet. De bekende melodieuze deathmetal horen we nog in "In Plain View", het snelle "Everythings Gone" en "Paralyzed". "When The World Explodes" pakt eveneens terug naar het zware metalgeluid en laat Anders Fridén grommen en brullen, terwijl de gitaarriff op de achtergrond er doorheen snijdt. En dan... is daar ineens de vrouwelijke zang die het geheel de lucht in draagt als een Leopard-tank aan een luchtballon, door engelen gedragen. "Though Oblivion" weet metal te mixen met New Wave. Deze dynamische wisselingen zijn ook goed hoorbaar in "With Eyes Wide Open". Door nieuwe invloeden te verwerken in het Gothenburg-geluid weet In Flames te boeien. Een gretige band, klaar om zichzelf te overstijgen." (Maurice vd Zalm, Rockportaal)
Album v/d Maand, Aardschok 1/2, 2006. "De tot voorkort steeds commerciëler wordende tredsetter uit Gotenborg klinkt als herboren. Weer als een echte metalband, weliswaar modern, maar met oerdriften en dus met ballen. Meteen de opener is al catchy en intens, ook wordt er op geslaagde wijze met vrouwenzang geëxperimenteerd. Een veelzijdig meesterwerk vol klassiekers in wording. Wie had er nog verwacht dat de band zó sterk terug zou komen?" (Roman Hödl, Aardschok)
"Een band die weigert stil te staan. Melodie en variatie rukten de laatste jaren al op in hun deathmetalsound. Tussen enige nummers die de vertrouwde bak herrie bieden horen we samples, tegendraadse gitaarpartijen en nu metal-trekjes. (RH,AS)
"Ligt in de lijn van 'The Jester Race'. Een symfo-black-death-metal-CD die zeer druk en zenuwachtig overkomt, maar gaandeweg ontdek je de verborgen rust op dit album. Aanrader." (PM)
EP rond het nummer van 'Reroute', hier in singleversie aanwezig (bovendien is er een CD-ROM-sectie met de clip). Verder een spijkerharde cover van Genesis' 'Land Of Confusion' en een instrumentale Commodore 64-electroversie van 'Moonshield'.
Een der grondleggers van de Gotheborg-metal-sound, kortweg deathmetal met het melodieuze van powermetal. Een afwisselende mix van oudere (meer richting death) en nieuwere nummers (meer richting power); goeie songkeuze, goed geluid. (naar AS)
Powerrijke, doch melodieuze metal met intense zang op het snijpunt van 'gewone' zang, krijs en grunt. T.o.v. 'Claymen' heeft men nog meer gewerkt aan de toegankelijkheid van het materiaal, o.a. middels catchy refreintjes(!).
Instrumentaal zeer melodieus met mooie gitaarharmonieën in de beste symfonische metaltradities. Slechts hier en daar wordt de dubbele bassdrum op volle kracht ingezet. De hese grunt zal niet iedereen bevallen. De produktie is puik en helder.
"Melodieuze zgn. Goteborg-deathmetal met hier en daar toetsen en akoestische gitaar. De schreeuw-zang en de melodieuze gitaarloopjes bepalen nog steeds het geluid, maar ieder album weet de band te boeien met wat fijne extraatjes." (WD, Oor)
Het death-element is kleiner ten voordele van 't melodieuze powermetal-gehalte. "Experimenteert met 1. Dynamiek: contrast tussen hard/zacht, agressie/melodie geeft spanning. 2. Zang: van gefluister tot gekrijs en zelfs cleane zang!." (RvH, AS)
Rerealese van de 2 eerste EP's van deze Gotheborg-band, die melodische dubbelloops gitaarpartijen en veel afwisseling stopt in haar deathmetal (met deathgrunt dus).
