Opvolger van The Twenty Seven Club uit 2013 en is voor het eerst sinds Metamorphosis (2008) weer 's een Magenta-album met een ultra-lang nummer. We Are Legend bevat namelijk maar drie stukken: twee van iets meer dan 10 minuten en eentje van 26 minuten. De vaste kern Robert Reed (keyboards, gitaren), Chris Fry (sologitaar) en Christna Booth (zang) is aangevuld met ritmesectie Dan Nelson (basgitaar) en John Griffiths (drums). We Are Legend laat onderhoudende, gloedvolle pure prog horen die misschien niets vernieuwends in zich draagt, maar zich toch onderscheidt van eerder Magenta-werk. Van al te trouwe pastiches van werk van grote helden is geen sprake meer, al klinken belangrijke invloeden als Yes en Pink Floyd wel degelijk door. Zo verwijst Colours meermalen naar Pink Floyd, mede door Fry's overigens heerlijke gitaarspel. De sound van het hele album is overweldigend goed, met ook diepe sub-bassen hier en daar. Op de DVD is naast een interview en een stel videopromo's een 5.1 surround mix te vinden.
In 2012 verraste Magenta-opperhoofd Rob Reed met de 'tour de force' Kompendium, waarmee hij al z'n muzikale dromen moet hebben waargemaakt. Nu is de ook van Cyan bekende multi-instrumentalist en componist terug met het tot trio uitgedunde Magenta, met verder zangeres Christina Booth en gitarist Chris Fry. Gastdrummer is de begaafde Andy Edwards (Robert Plant, IQ, Frost*). Zijn gedreven spel geeft de muziek van Reed c.s. frisse energie. Die muziek is opnieuw zwaar geïnspireerd op Yes, maar ook zijn er evidente knipogen naar Genesis ("Ladyland Blues") en Pink Floyd ("Pearl"). Dat doet de band knap en speels, maar toch vraag je je af of Reed met zijn onmiskenbare klasse niet liever wat oorspronkelijker voor de dag wil komen? Het concept gaat ditmaal over de vele op 27-jarige leeftijd, vaak onder verdachte omstandigheden, gestorven muzikanten, van Robert Johnson tot Amy Winehouse. Op de meegeleverde DVD staat niet alleen een 5.1-mix van het gehele album, maar ook een 100 minuten lange 'making of'-documentaire.
Magenta presenteert zich hier als een drieëenheid, bestaande uit toetsenist Rob Reed, zangeres Christina Booth en gitarist Chris Fry. Drummer Kieran Bailey was blijkbaar op sessiebasis betrokken bij dit vijfde studioalbum. Waar de groep in het verleden soms wel een half uur nodig had voor één compositie, is "Chameleon" gevuld met compacte stukken, die er meestal het tempo flink inhouden. Het 10 minuten lange slotnummer "Red" en "Turn The Tide" presenteren de meer statige en meeslepende kant van de band. "Turn The Tide" is een mooi opgebouwde ballade, met bovendien zowel fraai gevoelig gitaarspel als dromerig synthesizerspel, dat doet denken aan Genesis' "Entangled". "The Beginning Of The End" is een van die rockende tracks, die overigens wel degelijk duidelijk symfo-nummers zijn. Ook de Yes-invloeden zijn niet weg. Luister maar eens naar de zeer Steve Howe-achtige solo van Chris Fry in dit nummer.
Robert Reed kennen we niet alleen van zijn "Sanctuary"-project, Kiama, Compendium en Cyan - hij is ook nog steeds toetsenist van Magenta. Vaste leden zijn verder zangeres Christina Booth en gitarist Rob Fry. Met die groep presenteert hij deze opvolger van de 9 jaar oude live-DVD "Live At The Point". "Chaos From The Stage" is november 2015 opgenomen in The Assembly, Leamington Spa. Het was toen trouwens al 2 jaar geleden dat het meest recente studio-album "The Twenty Seven Club" uitkwam. Op de setlist staan songs van dat album, alsmede van de twee albums ervoor: "Metamorphosis" en " Chameleon" en een enkele song van de vroege Magenta-platen "Seven" en "Home". De CD bevat niet het volledige concert, maar zoveel als paste op één schijf. Tussen de pure symfonische rock is soms plaats voor een andere invloeden. Zo wordt "Preikestolen" (van het album "Metamorphosis" uit 2008) ingeleid met het folky "The War Bride's Prayer", dat niet te vinden was op de standaard-editie van het album, alleen op een speciale editie.
Magenta had in 2006 zo'n 100 minuten muziek voor een nieuw album. Na veel wikken en wegen werd besloten een enkele CD (met maar zo'n 5 kwartier muziek) uit te brengen. Al snel had bandleider Rob Reed spijt. Niet alleen bleef er zo veel muziek op de plank liggen, ook was het hart uit het album gesneden, nota bene een conceptalbum over reizen, heimwee, de zoektocht naar je 'thuis'. Toen de eerste editie van het album op was ging het dan ook jeuken, wat leidde tot deze complete editie. gezien de kwaliteit van het 'nieuwe' materiaal is het een beetje gek dat dit zolang achter is gehouden: een compositie als "Home From Home" het is sterker dan sommige al op de eerste editie aanwezige stukken, die wel erg opzichtig quoten uit het oeuvre van Yes en Genesis. Al kun je natuurlijk volhouden dat het vooral een eerbetoon aan de stijlen van die groepen betreft, die de fans van deze muziek ook zeker dienen uit te checken. Met name de zang van Christina Booth en het spel van gitarist Dan Fry zijn bijzonder welluidend.
Registratie van het laatste concert uit de tournee ter ondersteuning van "Home" (2006) en tevens het laatste concert met drummer Allan Mason-Jones en gitarist Martin Rosser (die altijd wat op de achtergrond blijft t.o.v. de constant de spotlights opzoekende Chris Fry). Ook op "Home" bewees Magenta weer lekker in het gehoor liggende symfo te kunnen maken, maar ook dat niet geheel op eigen kracht te kunnen. Muzikaal leunt "Demons" bijvoorbeeld nogal opzichtig op werk van Steve Hackett. In andere nummers worden letterlijk soundjes en thema's van o.a. Yes en Pink Floyd gekopieerd. Als je dat niet storend vindt biedt Magenta veel meeslepend symfolekkers. Met fantastische melodieën bovendien. Als je het majestueuze "Sloth" bijvoorbeeld één keer gehoord hebt, is het lastig uit je hoofd te bannen. Zoiets vergt toch het nodige compositietalent, iets dat veteraan Rob Reed (o.a. bekend van Cyan) in flinke mate inbrengt. Fry is dan vervolgens de man van de grootse gitaarsolo.
Uitstekend gemaakte epische symfo in de beste seventies-traditie. Robert Reed (Cyan, Fyreworks) maakte met zangeres Christina Booth 4 ultralange nummers die voornamelijk refereren aan het beste van Yes. Mede door Christina's enigszins Annie Haslam-achtige zang is er tevens een Renaissance-invloed te bespeuren.
"2de CD van band rond Robert Reed (Cyan) met zangers Christina. Ook nu weer komen Yes, Genesis en Renaissance samen. Het Vienna Symphony Orchestra is te gast. De klasse druipt ervanaf en er zijn werkelijk schitterende melodieen te horen." (iO Pages)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
