"Any doubts as to the continuing relevance of Sonic Youth upon their jump to major-label status were quickly laid to rest by this follow-up to the monumental "Daydream Nation". While paling in the shadow of its predecessor, "Goo" is, if anything, a portrait of Sonic Youth at their most self-indulgently noisy and contentious, covering topics ranging from Karen Carpenter ("Tunic") to UFOs ("Disappearer") to dating Jesus' mom ("Mary-Christ"). Even Public Enemy's Chuck D joins the fracas on the single "Kool Thing,". This deluxe edition features remastered sound and lots of bonus material: outtakes, B-sides, rehearsals, and demos produced by J Mascis and Don Fleming. These demos, in particular, are worthwhile. Previously available as the fan club CD "Blow Job", these versions are very raw and heavy on noise, often concluding in chaotic feedback jams. Taken as a whole, they showcase the album in a different light, one that hardcore fans may prefer." (Jason Ankeny, Allmusic)
"In slechts enkele jaren had het Newyorkse avant-rockkwartet laten horen dat het niet slechts geweldige gitaarherrie kon produceren - het kon dat in geweldige songs die zowel zeer oorspronkelijk als bijzonder pakkend waren, en die met name in de nummers waarop de lijzige zang van bassiste Kim Gordon voorop stond, vreemd erotisch werkten. het was echter de wisselwerking met de dynamische bijdragen van Thurston Moore en Lee Ranaldo die ieder album van de band tot een nieuwe belevenis maakte en geen meer dan deze zevende uit 1888, dat de status verwierf van één van de belangrijkste albums uit de Amerikaanse rockhistorie." (Eric van Domburg Scipio, Heaven) "Terecht dus dat deze Deluxe Edition is uitgebracht, aangevuld met (uitstekend klinkende!) live-uitvoeringen van alle albumtracks en vier obscure covers (van The Beatles, Mudhoney, Neil Young en Captain Beefheart). Vier nummers zijn opgenomen in Paradiso, 1989. Als dit album iets bewijst, is het dat ook popmuziek kunst kan zijn." (Koen Poolman, Oor)
Liedjesplaten maakten de indierock-godparents wel, nooit zo netjes en gestructureerd als nu. Lekker stekelige gitaarpartijen ontbreken niet, maar de arrangementen zijn (met dank aan bandbenjamin Steve O'Rourke) harmonieus, soms haast lieflijk.
Album uit 1985.
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
