Het album is een ware reis. Er is vanaf het begin een donkere sfeer, die zich opbouwt met een progressief absorberend momentum dat vervolgens breekt tot een mooie eenvoud en het album een onweerstaanbaar contrast geeft dat ons herinnert aan de diepere donkere tijden, maar ook aan de momenten van rust die ons vaak worden opgedrongen door de grimmige realiteit. Over het album zegt Darius Keeler: ‘‘To reflect on these times as artists brought up a darkness and an anger, but also a strange kind of inspiration that was at times unsettling. It really made us appreciate the power of music and how lucky we are to be able to express our feelings in this way. It seems there is light at the end of the tunnel, but there are always shadows within that light.’‘ (Jeroen, Zubb, 06-11-21)|
"De productiewoede van Archive is bewonderenswaardig. Amper 9 maanden na "Axiom" is er alweer een nieuw album van de Britten. Muzikaal is er niet veel veranderd. Het collectief onder leiding van Darius Keeler en Dan Griffiths laveert ergens tussen triphop en symfonische rock. Op "Axiom", een soundtrack voor een niet bestaande film, pakte dat goed uit. Dat kwam met name door de afwisseling tussen lange het titelnummer klokte in op tien minuten en korte nummers. "Restriction" is een meer klassiek Archive-album. Net als de "Controlling Crowds"-albums (2009) en "With Us Until Youre Dead" (2012) ligt deze tiende behoorlijk zwaar op de maag. Bombastische en theatrale pop die doordendert tot het gaatje. Ook wanneer er dringend behoefte is aan rustpuntjes trekt Archive gewoontegetrouw nóg een register open. Neemt niet weg dat er een aantal bijzonder fraaie triphop-achtige popliedjes op "Restriction" staan en dat de band tegen het einde van het album meer variatie inbouwt." (Theo Ploeg, Oor)
Triphopverwante sfeerpop. Vaak zweven de dromerige synth-velden een beetje in toonhoogte, met een dronken-bedwelmend effect. Zo zijn er meer sterke productionele foefjes, die wel steeds functioneel zijn voor de melancholieke sfeer. Zeer fraai.
De opvolger van "Lights" (2006) is een meertraps raket. De groep maakt iets wat je trip-prog zou kunnen noemen. Het prog-element schuilt 'm al in het feit dit dit een concept-album is, handelend over de controle-maatschappij. Het eerste album behelst de eerste 3 delen; deel 4 verscheen eerst apart. Deze set bevat ze samen. In de onvoorspelbare muziek wisselen triphop, hiphop, (prog)rock en electro elkaar ongestoord af. Ongemerkt dwaal je van de ene muziekstroom in de andere, een kunst die alleen Archive zo prettig en ingenieus voor elkaar krijgt. Toch, als je naar "Controlling Crowds" luistert, hoor je UNKLE en ook de Gorillaz erin terug en de nummers met zangeres Maria Q doen aan Massive Attack denken. Met al deze eigenzinnige referenties zou je bijna denken dat Archive geen eigen geluid heeft, maar dat is verre van waar! De combinatie van triphop en de typische Archive synth-addities zijn zeer herkenbaar. Het is misschien juist andersom: Archive is inmiddels een referentiepunt. (met Fileunder-quotes)
"Verrassend knappe en gevarieerde acte de présence, deze live-opname van Archive. De intro, Lights, en het slotnummer Again, beide meer dan een kwartier en geen seconde vervelend, zijn beide, bij gebrek aan meer accurate superlatieven in onze moedertaal, beklijvend. De rest is, hoe zou ik het zo genuanceerd mogelijk proberen zeggen, van een onwaarschijnlijk constant hoog niveau, met amuses gueulles van verschillende genres, zonder ook maar één moment kakafonisch te klinken. Het blijft aandoenlijk om Archive subtiel op het slappe koord tussen post-rock en electronica te horen balanceren. Nog eens met een potig melancholische stem erbovenop waarvan je denkt okee, dus dat is de zangleraar geweest van Bono, Chris Martin en die drommel van Keane. Big stuff from big guys." (Soundslike.be)
Drijvend duo Griffiths & Keeler maakten hun 3de met weer 'n andere vocalist, Craig Walker. Ambitieuzer dan ooit en lastig te duiden, met o.a. 2 kwartierlange hypnotiserende stukken, die Portishead, Talk Talk en My Bloody Valentine verenigen.
"Eigenwijze band, dat Archive. Altijd al geweest. Sinds het debuut "Londinium" (1997), proberen ze jaren-zeventig-psychedelica en triphop bij elkaar te brengen, zonder dat het te moeilijk klinkt. Op een hele andere manier dan bijv. Air dat doet. Bij Archive klinkt namelijk alles serieus en melancholisch. Nog steeds, want ook op deze vijfde langspeler, klinken Darius Keeler en Danny Griffiths als Radiohead in een licht experimentele bui. In het titelnummer gaan de twee zichzelf 18 minuten lang te buiten aan knisperende elektronica, grote gebaren, open akkoorden en emotionele zang. Archive krijgt daarbij hulp van diverse gasten, o.a. Pollard Berrier van Bauchklang. De twee werkelijk schitterende en muzikaal eigenlijk relatief eenvoudige ballads "Veins" en "Fold" bewijzen waartoe het duo in staat is." (Theo Ploeg, Oor)
Live met publiek opgenomen in een Parijse studio. Als je de vaak tjokvol geproduceerde tracks op albums als 'Noise' hoort vraag je je misschien af wat er in meest kale vorm van de songs overblijft. Nou: zanger Craig Walker blijkt met z'n dramatisch klinkende stem een lied te kunnen dragen, slechts begeleid door een akoestische gitaar en een piano. Ook the Smiths' 'Girlfriend In A Coma' krijgt een meeslepende uitvoering.
Ooit opgekomen in de nastroom van Bristol-triphop, maar weten op iedere plaat zichzelf opnieuw uit te vinden. Dit materiaal heeft vaak een hynpotiserende 'drone' en vertoont invloeden uit eighties-wave en 'shoegazer'-rock maar blijft sferisch.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
