"Verre van slecht, dit vijfde album van indievijftal Midlake. Maar For The Sake Of Bethel Woods moet het qua kwaliteit afleggen tegen het in deze kolommen ooit als briljant omschreven The Trail Of Van Occupanther, waarmee de Texanen zich in 2006 manifesteerden als een link tussen America en Fleetwood Mac. Tim Smith is er sinds het vorige album Antiphon (2013) niet meer bij. Zijn bandcollega’s zijn daar niet rouwig om, ze vonden hun frontman een studiotiran. Maar liedjes schrijven kon ie wel. Nu is het componeerproces een groepsaangelegenheid." (Oor)|
In de serie door groepen en artiesten samengestelde compilaties met favoriete nachtmuziek was het de beurt aan de folky alt.rockband Midlake. Men kiest voor nogal wat freakfolk-obscuriteiten (waaronder een van de nederlander Jan Duindam), vermengd met de folkrock van Fairport Convention, de croonende grandeur van Scott Walker, de countryrock van Flying Burrito Bros en een exclusief spoken word-stuk van literair performer Will Self. Ook exclusief is Midlake's schier onherkenbare cover van Black Sabbaths "Am I Going Insane".
Het succesvolle en fraaie tweede album "Trails Of Van Occupanther" van deze Texaanse band maakte ons nieuwsgierig naar dit debuut (uit 2004). "Stijloefening in de typisch Britse, lichtvoetige variant van de psychedelica, zoals die op sixtiesverzamelaars als Rubble Collection te beluisteren valt." (Oor) "De Amerikaanse band, afkomstig uit het zuid-westen, haakt aan bij de lichtvoetige maar melancholische muziek van Grandaddy, het elektronische van The Flaming Lips en de sfeer van The Decemberists. Slome keyboarddeuntjes komen en gaan, de luie vocalen van Smith doen denken aan die van Grandaddy's Jason Lytle, de instrumentatie heeft wel iets weg van die van The Decemberists; licht georkestreerde folkpop met een indierandje. Het is allemaal niet vernieuwend maar als je net een nieuwe hangmat hebt gekocht en eens lekker onderuit wil met een glaasje versgeperste sinaasappelsap dan is dit je soundtrack voor een luie lentemiddag." (Kindamuzik)
