Met de komst van Midge Ure werd de Britse new wave-band Ultravox in 1979 nieuw leven in geblazen. Het positieve effect bleek een jaar later toen het album Vienna verscheen, waar de nieuwe frontman van de band een groot aandeel in had. Niet alleen werd dit het bestverkochte album van Ultravox, ook scoorde de band met de titeltrack de grootste hit uit hun carrière. Veertig jaar na dato wordt de 80s-popklassieker in verschillende versies opnieuw uitgebracht, zoals deze box met 5 CD's en een audio-DVD met hoge kwaliteits mixen in meerdere vormen. CD1 bevat de originele master uit 1980. Op CD2 is de stereo mix van wie anders dan Steven Wilson te horen. Op de derde CD staan rarities (singles, b-kantjes en live opnamen). CD4 bevat repetitie opnamen, door bandleden opgenomen met cassetterecorders. Op CD5 bevindt zich een live concert, opgenomen op 16 augutus 1980 in de St. Albans City Hall. (GT, Muziekbank)
"Ultravox had, als voorloper van de synthipop, begin jaren '80 gezelschap gekregen van onder andere Depeche Mode, The Human League en OMD. Met de titelsong van het vierde album "Vienna" volgde de langverwachte internationale hit. De single vatte op een toegankelijke manier samen wat op dat moment in de underground actueel was: het geluid van Joy Division, The Cure en een handvol andere postwavegroepen. Ultravox deed dat op een orkestrale, soms bijna bombastische manier. Juist dat zou voor de doorbraak zorgen. De eerste singles van het album, "Sleepwalk" en "Passing Strangers", waren nog gewoon rechttoe-rechtaan synthipopliedjes waarmee de hitparade op dat moment vol stond, het orkestrale titelnummer "Vienna" klonk én was groots. Zoals de outtakes op het bij deze heruitgave gevoegde tweede schijfje bevestigen, was de hit een buitenbeentje in het verder synthipoppy repertoire van de band." (Jan van der Plas, Oor) \nDeze geremasterde editie uit 2008 bevat een extra schijf met live- en alternatieve versies.
T.t.v. het o.l.v. Beatles-producer George Martin opgenomen "Quartet" was de groep rond Billy Currie en Midge Ure geïnspireerd door monumentale architectuur. Dit vond z'n weerslag in het bijzondere podiumontwerp voor de daaropvolgende tournee. De twee synthesizerspelers en de drummer, alsmede de opstelling van de versterkers zijn helemaal deel geworden van de hoge, symmetrische, inderdaad monumentale, strak vormgegeven decorstukken. Het past goed bij de even strakke synthesizer-gedreven muziek, waarin de opvallende stem van Midge Ure een voorname attractie vormt. In 1983 verscheen er van deze tournee een korte videoband en een als 'EP' verkochte soundtrack. In 2009 verscheen deze geremasterde en uitgebreide CD-editie, van nu 45 minuten, aangevuld met een DVD, die nog steeds maar 31 minuten duurt. Bovendien heeft het videomateriaal niet de remaster-behandeling gekregen waar de muziek op de CD zo van vooruit is gegaan. Voor een beeld van Ultravox live in z'n hoogtijdagen is het toch een onmisbaar, ehm, monument.
"De opvolger van "Vienna" ontbeert een klassieker van het kaliber van het titelnummer van de voorganger. Het album zette de lijn van "Vienna" weliswaar voort en was zelfs een tikkeltje beter, maar zo toegankelijk als z'n voorganger was 'ie niet. Hoewel het album echt een product van zijn tijd is (met name het extreem kille en dunne drumgeluid kan als storend worden ervaren) vallen de kwaliteit van de muziek en het belang ervan voor het New Romantic-genre niet te ontkennen." (Stefan Sjoers, Lust For Life; waardering: 4 uit 5 sterren)
Debuut uit 1977, geproduceerd door Brian Eno (met hulp van Steve Lillywhite). En zijn hand blijkt overduidelijk: meteen al in de opener komen diverse soundjes voorbij die ook op de eerste Roxy Music-albums te horen waren. Daarbij lijkt hij John Foxx aangespoord te hebben er een beetje Bryan Ferry-achtig bij te zingen. Ook David Bowie's invloed doet zich gelden, in zowel zang als muziek, en de heren geven zelf al toe ook goed naar Velvet Underground en Kraftwerk te hebben geluisterd. Ook die invloeden klinken (in iets mindere mate) door. Daarnaast past dit album zeker ook in de punky new wave-tijdsgeest van 1977. Doch hier zijn geen raggende non-muzikanten aan het werk (zoals in punkbands): vooral Billy Currie geeft met spel op diverse keyboards én viool blijk van hoge muzikale kwaliteiten. U mist misschien de naam van Midge Ure in dit verhaal. 'Dat is toch ongeveer meneer Ultravox?', horen we u denken. Ja, in de nadagen van de groep, maar in de begintijd zat hij er nog niet bij: John Foxx was de frontman.
Tweede album, uit 1977, dat rauwer, punkier van klank is dan het door Brian Eno geproduceerde debuut. De directere sound is het werk van producer Steve Lillywhite, die in de jaren '80 zou uitgroeien tot een hele grote (na productiewerk voor o.a. U2). Eerste aanzet was de furieus klinkende single "Young Savage", niet op het oorspronkelijke album, maar wel in twee versies (ook live namelijk) tussen de bonustracks op deze geremasterde heruitgave. Door de vele synthesizer-spielerij (denk toch weer aan Roxy Music) is dit geen punk, maar een vroeg voorbeeld van postpunk danwel new wave. Andere vroege klassiekers hier: "The Man Who Dies Every Day" en "Hiroshima Mon Amour". NB: Dit is dus de Ultravox waar John Foxx de dienst uitmaakt, niet Midge Ure (die hier nog niet bij de band zit).
Derde album van de groep, toen John Foxx nog aan het roer stond en Midge Ure nog niet in zicht was. De Duitse avantgardist Connie Plank produceerde dit werk, dat duidelijk in de twee oorspronkelijke plaathelften uiteenvalt: Kant 1 was de rockkant, kant 2 de synth-kant.
In 2009 stond de succesvolste line-up van Ultravox voor het eerst sinds Live Aid 1985 weer op het podium, ter viering van het 30-jarige band-jubileum. Dit is een schitterende registratie van het optreden in The Roundhouse. Een concert vol klassiekers als "Vienna" en "Dancing With Tears In My Eyes", op DVD en twee CD's. De DVD bevat als bonus ook een documentaire over de totstandkoming van de reünie en een blik op de repetities. "Er is gekozen voor songs van de albums "Vienna", "Rage In Eden", "Quartet" en "Lament" (periode 1980-1984 dus, HB). Die zijn gemaakt in de bezetting Midge Ure / Billie Currie / Chris Cross / Warren Cann, die we hier flink vergrijsd weer samen zien. Je kunt je bedenkingen hebben over zo'n reünie, maar het resultaat is verbluffend. Ure heeft wat problemen met de hoge uithalen (bijvoorbeeld in "Vienna"), maar de muziek is werkelijk uitstekend. Alle geluiden (synths en drumboxen) zijn op indrukwekkende wijze gereproduceerd. Klasse verjaart dus niet." (Paul Rijkens, iO Pages)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
