Catalogus

Ruins And Remains (2022)

"Op 11 november 2018 was het honderd jaar geleden dat de Eerste Wereldoorlog eindigde. Pianist-componist Wolfert Brederode schreef ter herdenking daarvan een suite die op Wapenstilstandsdag 2018 in première ging. Drie pogingen om daarna de suite op te nemen mislukten vanwege covid. Vier jaar later is het gelukt en kon Brederode zijn nieuwe ECM-album ‘Ruins and Remains’ in het Bimhuis presenteren. De suite opent met het nummer Ruins I. Later volgen de nummers Ruins II tot Ruins IV, afgewisseld met composities die een ander aspect belichten, zelfs die van een wolkeloze dag in Cloudless. Want veel optimisme bevat de suite niet. Beklemming en verstilling zijn emoties die een onheilspellende boventoon voeren. Brederode heeft alles wat onnodig is weggelaten en speelt alleen de hoogstnoodzakelijke noten. Het schitterende Matangi Quartet vergroot de onheilspellende sfeer totdat cellist Arno van der Vuurst op zijn cello voetstappen laat horen van de eerste mensen die weer tevoorschijn komen." (Jazznu)|

The Girl And The Cat (2019)

Op 13 oktober 2019 treedt Lori Lieberman op in Metropool Enschede, zonder het Matangi Quartet. "Het was in de vroege jaren 70 dat Lieberman op de drempel van wereldroem stond, maar Flack ging er met de bloemen vandoor. Ze liet zich daardoor niet weerhouden, en werkte samen met onder meer Don McLean, Leonard Cohen, The Eagles en Joni Mitchell. In Nederland is Lori Lieberman zeer geliefd. Op haar vorige album werkte ze al samen met diverse Nederlandse artiesten, en vertaalde ze een nummer van haar goede vriend Hennie Vrienten. Op The Girl And The Cat zingt Lieberman met het geliefde Matangi Quartet. Het album bevat 13 composities waarin Lori niet alleen als songwriter maar ook als arrangeur schittert. Aan het nieuwe album werkten naast het Nederlandse strijkkwartet Matangi Quartet onder meer Matt Chamberlain (Pearl Jam) op drums en Jaap Kwakman (3JS) op gitaar mee. De productie was in handen van Bob Clearmountain (Rolling Stones, Bryan Adams)." (Jazzism)

Canto ostinato (2020)

Testimoni (2012)

Candybox (2010)

Opname: 2009

Mendelssohn Op. 12 & 18 (2009)

"De vraag is wat men wil: het toppunt van verfijning in termen van frasering, ritmiek en dynamiek of juist een meer rondborstige aanpak, met de nadruk op Sturm und Drang. Het (Nederlandse) Matangi Quartet koos voor het laatste en de eerlijkheid gebiedt dat mij dit prima is bevallen. Komen we dan fijnzinnigheid tekort? Zeker niet, zoals blijkt uit de Canzonetta en het Andante van op. 12 en het Andante van op. 18. Het zijn de hoekdelen en de scherzi waarin de aan Mendelssohn toegedichte 'muzikale charme' van een vonkende lading wordt voorzien en Mendelssohns belangrijkste inspiratiebron, Beethoven, in de stevige syncopen en dynamiek, maar niet minder in de gespierde fraseringen zijn uitwerking niet mist. In het kwintet wordt een soortgelijke toon aangeslagen, vol levenslust en esprit". (Aart van der Wal, Opus Klassiek).

Bats from Hell (2003)

Luister-10 in Luister 1/2004: "Een CD-single-release op het gebied van hedendaagse klassieke muziek: daar is een combinatie van jonge-hondenmentaliteit en een ondogmatisch componist voor nodig. Aan deze voorwaarden is in dit geval ruimschoots voldaan. Matangi is in snel tempo terrein aan het veroveren met briljant technisch spel, een enorme uitdrukkingskracht en een vooruitstrevend repertoire. Wie met Meijering in zee gaat, weet dat de raakvlakken met pop en rock in zijn werk groot zullen zijn en dat fysiek wat van de musici wordt geëist. In het schitterend mysterieuze "Bats", een spookachtige nachtmuziek vol snerpend uitgewerkte dissonanten, valt dat nog mee, maar in "From Hell" gaan de remmen volledig los. Razende zestienden, striemende slaps, dolle tangoaccenten, het kan niet op. Vooral dit tweede deel is een typisch Meijering-werk dat met ruim 4 minuten ook absluut niet langer had moeten duren, maar het werkt wel." (Paul Janssen) In diezelfde Luister staat overigens een interview met het kwartet.

Hybrid 10tet On The Move (2011)

"Braam brengt ons een dolle rit over een muzikale kermis, zo vol bonte attracties dat het je duizelt. Door de hybride samenstelling van het tentet: een rockritmesectie, een klassiek strijkkwartet plus improviserende jazzblazers; en ook door de enorme afwisseling aan stijlcitaten. Een beukende backbeat, Cubaanse habanera's, walsjes, tango, begrafenismarsen, eerbiedwaardige bigbandklanken, abstractie. Maar het typerende voor Braam is dat al die genres niet hun alledaagse betekenis hebben. Ze kleuren elkaar, ze worden ingekleurd door sterk individualistische solo's van kornettist Taylor Ho Bynum, trombonist Nils Wogram, tubaspeler Carl Ludwig Hübsch, naast pianist Braams afgeslankte Cecil Taylor-verkenningen. Vaak balancerend op de rand van parodie, met net iets te dik aangezette accenten, zonder hun karakteristieke waarde te verliezen. De schitterende kwaliteit van de opnamen, uit het Amsterdamse Bimhuis, laat horen hoe expressief ook de klankkleur is." (Frank van Herk, Volkskrant; waardering: 4 uit 5 sterren)

Premiere