"Voor de opnamen van het studioalbum "Emmaar" moest de legendarische Toearegband Tinariwen het een woestijntje verderop zoeken. In door oorlog verziekt Mali is het voor de Toeareg niet veilig, dus verkaste Tinariwen naar de Californische Joshua Tree-woestijn in de Verenigde Staten. Om een beetje in de sfeer van de zuidelijke Sahara te blijven. Niet dat de muziek van Tinariwen nu ineens nieuwe horizonten biedt. De blues van zanger en gitarist Ibrahim Ag Alhabib en bandgenoten blijft - goddank - somber en ingetogen, al scheuren de gitaren in meer opzwepende nummers als "Chaghaybou" misschien feller dan voorheen. De grootste troef van Tinariwen blijft de zeggingskracht van de dreinende vocale refreinen en de meeslepende groove in bluesnummers als "Timadrit In Sahara". In de langzamere nummers pleegt Tinariwen soms wat al te jeremiërend over te komen, maar een meanderend gitaarlied als "Imidiwan Ahi Sigdim" is, juist dankzij de huilerige gitaren, van een tijdloze schoonheid." (Robert van Gijssel, Volkskrant)
"Aangezien de oorlog nog steeds woedt, is Tinariwen nog steeds verplicht om op te nemen waar het kan. Net als bij het vorige album het geval was, werd een gedeelte van "Elwan" opgenomen in Joshua Tree, Californië, maar keerde men ook zo dichtbij mogelijk bij huis terug, om in MHamid El Ghizlane in Zuid Marokko een opname tent neer te zetten. In die eerste locatie kwamen diverse mensen langs, Matt Sweeney, Mark Lanegan om maar een paar te noemen, het is echter vooral Tinariwen zelf die met hun drijvende, trance-achtige beat en het prachtige gitaarwerk weer overtuigen. Het stevige Imidiwàn N-Àkall-In past uitstekend naast het introverte Nizzagh Ijbal. De stem van eerste zanger Ibrahim Ag Alhabib klinkt hoe langer hoe doorleefder, wat de intensiteit alleen maar verhoogt. Met Bombino, Tamikrest en Imarhan is de kwaliteit van Toeareg-gitaarscene enorm hoog, het is nog steeds het machtige Tinariwen die de maatstaf legt voor alles wat in het genre uitkomt." (Jurgen Vreugdenhil, Platomania)
"De Toearegs van Tinariwen trekken al drie decennia de wereld rond om hun cultuur te delen met het publiek. Dit is de eerste live-plaat van de groep uit Mali. De registratie van het concert dat eind december 2014 in het Parijse Bouffes du Nord-theater werd gegeven is meer dan memorabel. De kleurrijke groep brengt woestijnblues en wordt op drie songs vergezeld door Lalla Badi (75), de matriarch van de Tamasheq-cultuur. Zij brengt hypnotiserende ceremoniële gezangen, enkel voorbehouden aan vrouwen. Laat je meewiegen op de puntige gitaarstijl van groepsleider Ibrahim Ag Alhabib, een trip recht naar het hart van de Sahara. 'Oukis n'asuf' - ofwel 'Verlies de blues' - met deze uitstekende liveplaat." (WW, De Morgen, 4 uit 5 sterren) "De woestijnklanken, met bezwerend gitaarwerk, hypnotiserende zang en rake percussie zorgen voor trancemuziek. "Live In Paris" behoort vanwege zijn vitaliteit en sfeer tot het beste van deze Afrikaanse topformatie." (René Megens, Oor)
Groep uit het Touareg-volk, Berberstam uit de Malinese Sahara. 'Tinariwen' betekent 'bewustzijn': een belangrijke waarde voor een volk dat onafhankelijk wil zijn. De teksten van deze liederen zijn dan ook veelal politiek gekleurd. Evenals bij Ali Farke Touré begeleid men zich met hypnotiserende, wat hoekig elektrisch gitaarspel. In 2002 was de groep te zien op het Afrika-festival in Hertme.
Tweede album van Touareg 'desert blues'-band uit Mali. Was de eerste groep die traditionele Touareg-muziek min of meer modern arrangeerde, met gebruik van electrische gitaren. De hoekige speelwijze daarop doet denken aan Ali Farka Touré (en dus ook aan John Lee Hooker) De groep is t.o.v. 'Radio Tisdas Sessions' behoorlijk uitgebreid, wat de arrangementen voller en warmer maakt.
Concert, opgenomen in december 2007 in The Shepherds Bush Empire, Londen . "Opmerkelijk: een van de bekendste hedendaagse bands uit Afrika maakt trancemuziek zo kaal als de woestijn het vandaan komt, en toch weten de Touareg van Tinariwen het westerse publiek in hun greep te krijgen. Ook op DVD zuigt het geluid van kamelenritmes, snijdende riffs op wrakkige elektrische gitaren en bezwerende zang, met echos van blues en rock erin, je geleidelijk aan naar binnen. De concertopnamen zijn doorsneden met beelden van nomaden in de Sahara en stukjes interview. Het geluid is voortreffelijk, en dat komt goed uit want dit fascinerende document moet hard worden afgespeeld. De extras ssamen nog langer dan het concert van 68 min.: een ontstaansgeschiedenis, een gesprek met producer en gastgitarist Justin Adams, een demonstratie van het ombinden van de shesh (de ingewikkelde tulband van de Touareg) en een film waarin de charismatische oprichter Ibrahim Ag Alhabib bij kampvuur vertelt over zijn veelbewogen leven en de combinatie van gewapende opstand en muziek." (Frank van Herk, Volkskrant)
