"Herenigd, sinds 2009 al op het podium en nu met nieuwe muziek. Crossover, het was in de jaren 90 de muzikale kracht maar ook commerciële zwakte van Faith No More; de mix van metal, funk, progrock, hiphop, hardcore en punk was te eigenzinnig om écht groot te worden. Hoe dan ook, Faith No More is op "Sol Invictus" lekker in vorm. Deze 7de studioplaat is de eerste sinds het wat formulematige "Album Of The Year" (1997). Anno 2015 is de insteek fris en wordt niet krampachtig geprobeerd om oude tijden te doen herleven. Ja, dit zijn de heren van "The Real Thing" en "Angel Dust", maar die zijn nu wel rond de 50. 'Vroeger' komt als grapje voorbij in de geheide single "Superhero", die begint met dezelfde riff als "Epic". Mike Patton spuugt, schmiert en schreeuwt daarin zoals we dat van hem kennen, net als in de jachtige funkmetal van "Seperation Anxiety". Metal heeft wel terrein verloren aan excentrieke Patton-pop, want hij croont flink wat af. Faith No More heeft er duidelijk weer plezier in." (John Denekamp, Oor)
In 2015 verscheen het langverwachte reünie-album van de Amerikaanse band, "Sol Invictus", nadat de band al enige jaren zo nu en dan optredens gaf. Een mooie aanleiding om ook een heruitgave te lanceren van het meest succesvolle album van de band, dat vlak voor het optreden op Pinkpop 2015 op de markt wordt gebracht. Dit "Angel Dust" uit 1992 was het vierde album, en het tweede met vocalist (het woord 'zanger' schiet ernstig te kort) Mike Patton, die in 1989 Chuck Moseley verving. De plaat belicht op overtuigende wijze alle uithoeken van de eclectische FNM-sound: de expres-kitsch-kant die loopt van over-the-top-pompeus tot zwijmel-slijmerig en de heftige rapmetal-kant die in het toenmalige klimaat (de tijd dat Living Colour en Red Hot Chili Peppers ook hun grote doorbraak vierden) uitstekend viel. En als het moet met typische Faith No More-humor. Deze editie bevat een extra schijf met van singles en EP's afkomstige B-kanten, afwijkende mixen en live-opnamen.
Dit debuutalbum kwam uit in 1985 en was het startsein voor een lange, succesvolle bandcarrière. De plaat is 20 jaar niet officieel beschikbaar geweest. Deze heruitgave bevat maar liefst 9 nooit eerder uitgebrachte bonustracks, waaronder demos uit de tijd dat de band net samen was, live-opnames en nieuwe mixen van enkele nummers. "This was an album that started as a demo, before any label had any interest in us. When cleaning out my basement, I discovered the original master reels, and we all thought that resurrecting this from the original tapes would be a great way to reintroduce "We Care A Lot" into the world." Aldus bassist Bill Gould. (bron: PIAS) "Faith No More heeft net de funk ontdekt en mixt dat met (prog)rock en de gothische synthesizerpartijen van Roddy Bottum. De oorspronkelijke productie klinkt wat iel, de band nog voorzichtig en Mosley is geen wereldzanger, maar je hoort hier ontstaan wat later die geramde sound wordt. Deze heruitgave klinkt stukken beter dan de oude." (John Denekamp, Oor)
"It wasn't until after the split that the group began receiving recognition, when nu-metal bands admitted that FNM was a major influence. What makes this different from 1998's "Who Cares a Lot" is that the former was a 2-disc set (including a rarities disc), while this one is solely a "best-of" set, and contains a slightly larger track listing. Starting off with the 'Chuck Mosely Years' (FNM's original vocalist), you can trace the band quickly building its own original sound on such tracks as "We Care a Lot" before Mike Patton's arrival proved to be the final piece to the FNM puzzle. The majority of the selections are with Patton, including their breakthrough rap-metal hybrid "Epic," as well as more challenging material like "Midlife Crisis", "Evidence" and the Commodores' "Easy." In addition to the hits, a smattering of rarities is included, such as two "Real Thing" outtakes plus a 1990 live version of the early "As the Worm Turns." Fine collection of one of hard rock's all-time best." (Allmusic)
"After Faith No More founding guitarist Jim Martin split the band in 1994, Trey Spruance of Mr. Bungle took over six string duties for "King For A Day... Fool For A Lifetime". Upon its release, the album quickly reasserted that Faith No More were still on top of their game. Keeping their harder edge on songs like Get Out, Ricochet and Cuckoo For Caca, the album is balanced with romantic love songs (Evidence), breezy Pop (Caralho Voador) and the more experimental tinged title track." (bron: Bertus / MOV) Deze versie gaat vergezeld van een bonus-CD, met daarop enkele B-kantjes, o.a. het vermakelijke "Das Schutzenfest" en een live-versies van "RV".
In 2009 deed de vooral in de jaren '90 populaire crossover-metalband een reünietournee, die ook Chili aandeed. Het optreden aldaar werd zelfs op TV uitgezonden. Dat is de bron van deze 'grijze' DVD-uitgave, waarvan de beeld- en geluidskwaliteit dan ook prima is. Wel is het geluid nauwelijks nabehandeld, van ietwat rauwe soundboardkwaliteit. De groep rond stemkunstenaar Mike Patton speelt een lange en gevarieerde set. De groep opent met een toepasselijk getitelde cover van de kleffe soulhit "Reunited" van Peaches And Herb. Netjes en bijna even klef uitgevoerd, zoals we dat ook kennen van het eveneens gespeelde "Easy", oorspronkelijk van The Commodores. Daartegenover staan stampende funky metalnummers, met pompeuze synthesizerakkoorden dichtgesmeerde symfometalpassages en songs waarin Patton de meest bizarre en afstotelijke klanken uit zijn keel tovert. De extremen worden aan alle kanten opgezocht. Jammer dat er een aantal rare cuts in de opname zitten; blijkbaar zaten daar reclameboodschappen in de uitzending.
"Hun meest evenwichtige CD ooit. Vol keiharde knetters, een recordaantal prachtige ballads en songs die beide elementen bevatten. Met de eeuwig herkenbare keyboards, de veelzijdige zang en de vertrouwde old school FNM-songsound." (FH, Oor)
De band met haar kenmerkende over-the-top-pompeuze geluid heeft zich opgeheven. Met natuurlijk hits als 'We Care A Lot', 'Epic', 'Easy' en 'Evidence'. Op de extra CD staan covers van Deep Purple en Burt Bacharach.
Het album (uit 1987) die voor velen de eerste kennismaking met deze band betekende middels het vooral door de VARA grijsgedraaide "We Care A Lot" in een nieuwe versie. Nog met de oude zanger Chuck Moseley.
