"Deze ademt enigszins de geest van Lissabon, waar hij en zijn gezinnetje al sinds jaar en dag wonen, of is het mijn verbeelding die beelden van die stad en fadosferen oproept achter zijn akoestische gitaarpartijen? Hoe dan ook, de boel klinkt anders dan recent Animal Collective-werk heel overzichtelijk, ook door de spaarzame, open productie. Neem opener en single Dolphin: heel veel meer dan dat gitaartje, Panda Bears lichte zang en samples van druppelgeluiden hoor je niet, maar die druppels vallen precies op de juiste plek. Zo gaat dat op de hele, met 31 minuten vrij korte plaat. Let ook op de subtiele graden van vervorming op zijn stem bedoeld als exploratie van moderne productietechnieken als autotune, maar het resultaat klinkt nog steeds psychedelisch, volgens Animal Collective-beginselen dan." (oor.nl)
Nummer 9 in de Top 20 v.d. jaren '0 van Pitchfork. "Derde soloalbum van Noah Lennox, ofwel Panda Bear. Sinds 2000 vormt hij met Avey Tare (David Portner) de kern van Animal Collective, de freefolkgroep uit New York waarin hij drumt, zingt en verder alle instrumenten bespeelt die toevallig voorhanden zijn. Solo doet hij niet anders. De hippiegeest is uit de fles zodra hij z'n eerste liedje inzet. Het koor en de slow handclaps komen uit de sampler, de synths zijn duister en suggereren een bad trip, maar de bloemen zijn echt. "Take Pills", het tweede nummer, kleurt langzaam pastelkleurig. Beetje labiel, lijzig gezongen, repeterende ritmes, lamlendig geschudde tamboerijn het is niet moeilijk om er een in LSD zwelgende commune bij voor te stellen. Daarna horen we, in de vreemde, vaak psychedelische en geestverruimende arrangementen en samenzang, echos van The Beach Boys en The Free Design. Het is zoetgevooisde sixtiespop, maar wel veel weirder, vol eindeloze loops en chants uit de sampler." (Koen Poolman, Oor)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
