Band rond de van o.a. Pixies, Nirvana en The Ex bekende producer Steve Albini. "Wie bekend is met Shellac weet wat hij kan verwachten. Ook dit vierde reguliere staat weer continue op spanning door de onverslaanbare combinatie van bonkende ritmes, loodzwaar baswerk en natuurlijk Albinis cirkelzaaggitaar en desperadozang. Niet meer zo extreem als t.t.v. zijn meer industrial-getinte band Big Black, zijn Albinis muzikale en tekstuele ideeën nog altijd onomwonden statements die met alles en iedereen de vloer aanvegen. Het album opent met het grillige, maar zeer karakteristieke "The End Of Radio" waarmee Albini zich op zijn eigen cynische manier tot de luisteraar wend. Vervolgens komt de groep op de proppen met het stuwende "Steady As She Goes" (niet het Raconteurs-nummer). Het powertrio is dan duidelijk op stoom en knalt er daarna nog zeven dynamische en effectieve fragmentatiebommen tegenaan. Compromisloos en Shellac-ten voeten uit." (Dries Klontje, PlatoMania)
Derde, meest toegankelijke CD van Albini en co. Er wordt zelfs ook normaal gezongen in nummers met een gortdroge sound. Repeterende patronen, noisy gitaren en een langzame opbouw naar de ontlading zijn nog wel steeds de terugkerende factoren.
Steve Albini en co. "Eventueel noise of hardcore te noemen, maar denk vooral aan vroege Jesus Lizard. Droog, kaal, strak, repetitief en opgefokt." (EvdB, Oor) "Tyfusgaaf knetterend gitaargeweld, ingeklemd tussen wonderlijke beukritmes." (Opsc)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
