Compilatie met non-album-tracks van dit Amerikaanse dreampopduo met de bedwelmende vocalen van Victoria Legrand als middelpunt. "Dat een groep met zon eigenzinnig geluid als Beach House zomaar de top tien van reguliere hitparades kon binnentuimelen, heeft alles te maken met hoe zorgvuldig het duo hun langspelers in elkaar puzzelde, tot ze zon perfect naadloos geheel vormden dat je er wel in móést verdwalen. Door de jaren heen vielen heel wat uitstekende songs af omdat ze niet pasten in de flow van een plaat. Ze leken gedoemd tot een obscuur bestaan op B-kantjes ("Equal Mind"), liefdadigheidscompilaties (de Queen-cover "Play the Game") of gewoon in de Beach House-kluizen (single "Chariot"). Tot nu: van het ruisende "Rain In Numbers" uit 2005 tot de desoriënterende remix van "10 Mile Stereo" vormen al deze weeskindjes op "B-Sides And Rarities" één heerlijk trage rollercoaster, die wazig en glorieus door alle schakeringen van 13 jaar Beach House glijdt. Wát een band." (Herbert Struyf, Humo; 3,5 uit 5 sterren)
"De even dromerige als donkere shoegazepop van Victoria Legrand en Alex Scally werd snel opgepikt door indieblogs, die "Beach House" (2006) en "Devotion" (2008) hoog in jaarlijstjes plaatsten. Het fraaie "Teen Dream" (2010) zorgde voor een bescheiden doorbraak, maar "Bloom" (2012) voor een grote: dat stond opeens in de Billboard top 10. Daar leek met enigszins bombastische popsongs bewust naartoe gewerkt. Op "Depression cherry" keert Beach House terug naar de losse structuren en minimalistische aanpak van vroeg werk. Maar ontoegankelijk is de plaat zeker niet. De bombast is verdwenen; alle geluiden komen weer uit het keyboard van Legrand - inclusief simpele drumbeats - en de gitaar van Scally. Het is superieur wegzweven op de repeterende melodieën van "Levitation", "Sparks" en "Days Of Candy", maar ook meer traditionele (slowcore-)songs als "Beyond Love" en "PPP" zijn dik in orde. "Bloom" bevatte enkele geweldige singles, "Depression City" is als album vermoedelijk veel langer houdbaar." (John Denekamp, Oor)
"Voorheen nam het duo dat samen Beach House vormt alleen muziek op die live ook zo uit te voeren was, maar op 7 doen de twee precies waar ze zelf zin in hadden of ze het op het podium zouden kunnen reproduceren of niet. Ook waren ze eerder min of meer gedwongen om een jaar te schrijven en de nummers daarna zo snel mogelijk op te nemen in een studio. Dat had als gevolg dat de liedjes al oud waren als ze net op cd verschenen en de band er inmiddels niet zo enthousiast meer over was. Voor 7 hebben Legrand en Scally thuis een studio gebouwd zodat ze er in alle rust konden werken. Verwacht nu niet meteen een totaal ander Beach House-geluid, want 7 heeft precies de dreampopsound waar de band zo geliefd door werd. Het album is echter wel bijzonder goed zelfs naar Beach House-maatstaven. Het is duidelijk dat Legrand en Scally hun volledige creativiteit op de cd hebben kunnen loslaten". (Lust for Life).
"Scally en Legrand gaan te werk met de ‘stille’ overtuigingskracht van The Carpenters en ze lenen af en toe psychedelische aspecten van Mercury Rev, alsmede popelementen van ABBA, om tot een afgewogen en veelzijdig shoegaze-geheel te komen waarop de bijvoeglijke naamwoorden delicaat, beeldend, geraffineerd, meeslepend, elegant en lieflijk van toepassing zijn. Synthesizers doen weer het meest van zich spreken, Scally kan nogal omfloerst zingen. En draagt zo bij aan een poëtische sfeer. Echte strijkers maken het plaatje af. In afsluiter Modern Love Stories komt Beach House over als een lichtgewicht-versie van My Bloody Valentine en is er zowaar een frappant plekje voor een akoestische gitaar. Het album begint met de titelsong. Dat is met zijn losse swing en Frans aandoende ambiance het aantrekkelijkste nummer van de plaat, maar daarna valt er nog veel te genieten. Het staat namelijk vol met melancholieke droompop die je wakker houdt en is een oogstrelende uitbouw van een al aantrekkelijk onderkomen." (Oor)|
"Wie de veranderingen in de muzikale koers van Beach House door de jaren heen wil bestuderen, heeft een goede microscoop nodig. Eigenlijk doet de groep al sinds het titelloze debuut uit 2006 hetzelfde wat in dit geval geen belediging is, eerder een compliment: Beach House had al heel vroeg zijn definitieve vorm te pakken. Wanneer je sterk inzoomt, zie je wel degelijk een lichte curve. De eerste drie platen, die post-2000-dreampop definieerden, ademden allemaal dezelfde donkerzwoele sfeer, maar de liedjes kregen steeds meer de kenmerken van (potentiële) hits: pakkende refreinen, hooks, conventionele songstructuren. "Teen Dream" betekende de doorbraak, wat je terughoorde op "Bloom". Het moest grootser klinken. "Depression Cherry" zette de terugweg in. Het nieuwe jasje zat niet lekker, het was te ruim. Met "Thank Your Lucky Stars" is Beach House thuisgekomen. Dat is goed nieuws voor iedereen, maar vooral voor de fans van het eerste uur voor wie dit album gemaakt lijkt." (Klaas Knooihuizen, Oor)
Debuut, op wat inmiddels 't hotste labels op progressief alt. pop-gebied is: Bella Union van Simon Raymonde (Cocteau Twins). In 2010 op Lowlands. "Matching the hypnotic allure of Nico and Mazzy Star's Hope Sandoval, Beach House sorceress Victoria Legrand croons "Love you all the time/even though you're not mine" on "Saltwater," the stunning album, and such simple words never sounded so lovely. Joining Legrand is her childhood friend Alex Scally, who delivers spellbinding instrumentation throughout these nine heavy-hearted melodies. It's their sound as a whole that really makes Beach House an interesting listen; Legrand's vocals tread so lightly throughout, making it easy to get lost in the gossamer beauty of the band's work. Tightly woven arrangements of organs, percussion, and guitars (which recall the work of Legrand's uncle, famed French composer Michel Legrand) delicately waltz around her haunting presentation. One of the most mystical indie pop surprises to arrive in 2006." (Mackenzie Wilson, Allmusic)
Te zien op Lowlands 2010. Dit is het album vòòr "Teen Dream", waarmee men door menigeen bijna op één lijn werd gezet met Grizzly Bear en Animal Collective. Ook "Devotion" werd al bejubeld door critici. "Het strandhuis van Victoria Legrand en Alex Scally ligt aan een rotsige kust langs de Pacific Coast Highway dat de helft van het jaar in mist gehuld is. Het duo klinkt alsof 't er is aangespoeld. De twee vullen hun dagen met charmante pogingen om hun leven te vangen in mijmerende, melancholische droompopliedjes. Bij elke beluistering ervan tekenen de songs zich scherper af. Tamboerijnen voorzien de songs van punten en komma's; een simpele ritmebox doet 'You Came to Me' voorzichtig walsen. Legrand glijdt als ademloze sirene over 'Turtle Island' en laat haar hemelse zang plechtig heen en weer wiegen in 'You Came to Me'. Favoriete track is 'Wedding Bell' met klavecimbel, zoemend orgel en prachtige, vertraagde surfgitaarsolo, of misschien 'Gila', met Legrand in de rol van Nico: tweemaal Low in surfoutfit." (Humo)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
