"All five tracks are descendants of the manic style once called drill n bass: The drums skip and stutter, bouncing like ball bearings in an earthquake. Its a safe bet that no two bars are alike, though it would take a forensic analyst to map the minuscule variations of his splintered rimshots and blood-spatter drum drip. His rhythms have never been more dynamic: Hes taken the slow-fast lurch of classic drum n bass and fractured it into ever tinier shards, with kicks and snares setting off percussive chain reactions and elastic triplet patterns being pulled taut into zippers of pure buzz." (pitchfork.com)
Z'n tweede volwaardige album, een dubbelaar zelfs, uit 1994, waarop z'n muziek tot zeer abstracte, minimale, ambienteske klankvelden zijn verworden. Zelfs de titels zijn abstract. Een klassieker in z'n soort.
10 Stukken, die Richard D. James wisselend als Aphex Twin- of AFX maakte, eerst als 12"-vinylreeks, getiteld "Analord". Uit die ruim 3 uur muziek heeft hij deze geselecteerd en geëdit tot écht album. Qua sound grijpt hij zwaar terug naar z'n vroege werk (denk aan "Selected Ambient Works" en het Polygon Window-project): een tijdloze klankenwereld, die putte uit vroege techno, maar ook uit Eno-ambient en modern-klassiek. Transparante ingetogen tracks, met regelmatig (flarden van) melancholieke melodietjes.
Hij experimenteert weer behoorlijk. Zo hoor je in één nummer een jungle-achtige beat, een Kraftwerk-synth-deuntje en een violist door elkaar heen zonder dat 't geforceerd klinkt. Die drie elementen komen ook los van elkaar voor op de CD.
Het titelnummer staat er in 3 volstrekt verschillende versies op. Vooral de punky 'Pappy Mix' (met punkzang) is grappig. AP is op z'n best als dagelijkse geluiden, zoals hier bijv. een stuiterend kogeltje, als compositiebasis dienen.
"Eerste Aphex-single sinds 'Windowlicker', eigenlijk onder de naam AFX. Wat er nu geremixt wordt is onduidelijk. Track 1 is een onweerstaanbaar stuk gorgelende acid-breakbeat. Track 2 is een nummer in aloude rave-stijl." (JdW, Oor)
Single uit '93. Het titelnummer heeft een ambienteske sfeer en is eigenlijk prachtig melodieus. De overige nummers varieren van verstild, abstract tot noisy, verwarrend. In Oor 25/26-1999 genoemd als essentiele Warp-release.
Volstrekt van de pot gerukte maar altijd weer boeiende, superinventieve luistertechno. Zeer typisch Aphex Twin. Deze EP is een voorbode op z'n nieuwe album. Mooie hoes trouwens! "Vinden we 't mooi? Nee! Vinden we 't leuk? Absoluut!" (KP, Oor)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
