"Gewapend met meer soul en een minder herkenbaar Frans accent maakt oom Ben voornamelijk nog Engelstalige nummers. Iets meer uit zijn schulp gekropen, combineert hij nu zijn kennis van oude soul met invloeden van de nieuwe R&B. Nog steeds een band, nog steeds dezelfde stem, maar wel degelijk meer swing. Met "À Coup De Reves" heeft Ben LOncle Soul een heel erg sterk soul album afgeleverd. Waar je je eerst nog zorgen moest maken of je de fransoos wel serieus moest nemen, kan je hem nu voegen bij het rijtje Joss Stone, José James of Cody Chesnutt. Het album swingt van voor naar achter, waar het vorige album soms wat power mistte. Zijn stem heeft meer kracht en klinkt nog overtuigender. Het album bevat eigenlijk alles wat het vorige album niet had. Hopelijk krijgt Ben lOncle Soul met dit album de erkenning die hij verdient. Terecht zou het zeker zijn, want hij zet hiermee een ijzersterke soulplaat neer. Voor elke soul-, jazz- of swingliefhebber een must-listen." (Jesse Frelink, Platomania; cijfer: 8)
"Benjamin Duterde begon zijn carrière in de Franse gospelgroep Fitiavana en viel op omdat hij dezelfde das droeg als Uncle Ben van de bekende rijst. Reden voor zijn vrienden om hem lOncle Ben te noemen en met een lichte aanpassing is dat al jaren zijn artiestennaam. Diepe indruk maakte hij met zijn titelloze debuutplaat op Motown in 2010. Duterde beschikt over een soepele soulstem en houdt duidelijk van de klassieke soul uit de sixties. Met zijn soulcover van "Seven Nation Army" kreeg hij grotere bekendheid en zijn nieuwe plaat staat zelfs helemaal in het teken van een andere artiest: Frank Sinatra. "Fly Me To The Moon" krijgt een zwoele, met Al Green te vergelijken aanpak en is een van de hoogtepunten op deze bijzondere tribute aan Ol Blue Eyes vol soul, blues, reggae en jazz." (Bert Dijkman, Platomania)
De Franse soulster kleedt z'n concerten aan alsof het weer pakweg 1966 is. Het podium is in stijl aangekleed, de begeleidingsband heeft een bezetting als een soulorkest uit midden jaren '60 en oogt ook alszodanig en voor de frontman geldt hetzelfde. Zoals het hoort speelt de band eerst een instrumentaal nummer, vóórdat de ster opkomt. Op dat moment is het beeld óók nog 'ns in stemmig zwart/wit, zodat het eventjes helemáál authentiek lijkt. Maar we verklappen hier vast dat het beeld op kleur gaat als Ben opkomt. De twee uur durende show is veel langer dan z'n titelloze album en hij zoekt dan ook zijn aanvullende heil onder andere in covers. En dat zijn nummers van zijn voorbeelden, zoals Otis Redding en Stevie Wonder. Op de CD staat een deel van de show, voorzover de speelduur van de CD dat toelaat. Een entertainende, bij vlagen behoorlijk spetterende soulshow, maar alhoewel Ben een prima soulzanger is, is hij geen Sam Cooke of Otis Redding.
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
