De Japanse virtuoze toetseniste Hiromi kennen we van diverse projecten en bands, o.a. van haar Sonic Boom. Sinds 2010 is ze veel op pad met The Trio Project. De andere leden zijn het Amerikaanse basbeest Anthony Jackson en de Britse superdrummer Simon Phillips. Zelf speelt ze in dit verband hoofdzakelijk piano. Best wel bijzonder in muziek die vooral ook door het als altijd spectaculaire drumwerk van Phillips toch het best als jazzrock gekenschetst kan worden. Het is niet slechts flitsende virtuositeit waarom het draait, Hiromi zorgde ook voor frisse composities. En voor de freaks is het weer genieten van de opnamekwaliteit: de instrumenten zijn prachtig in de ruimte geplaatst. Hiromi: The Trio Project is zaterdag 9 juli 2016 te aanschouwen op het North Sea Jazz Festival. Simon Phillips is met zijn eigen Protocol ook weer erg actief. Niet lang voor dit project verscheen "Protocol III", dat gepromoot wordt met optredens op het Duketown Festival in Den Bosch (15 mei 2016) en De Boerderij in Zoetermeer (16 mei).
De virtuoze Japanse Hiromi maakt jazzrock van het opwindendste soort. En dat doet ze vrijwel uitsluitend met haar spel op klassieke concertvleugel. Waar haar meeste toetsencollega's in het genre zich omringen met stapels elektronische keyboards en orgels, concentreert zij zich op dit akoestische instrument, dat ze vol lef en uiterst trefzeker te lijf gaat. Ja, ze heeft een hip Nord-keyboard op haar piano gelegd, maar vrijwel alle dartele loopjes, kleurrijke akkoorden en fantasierijke soli speelt ze op piano. Dat Hiromi ook in grotere concepten en langere spanningsbogen kan denken bewijst ze met de driedelige "Suite Escapism". Daarbij wordt ze zeer stuwend ondersteund door superdrummer Simon Phillips. Die laat op zijn eigen Symbiosis-platen al horen hoeveel kleurschakeringen er in drumspel mogelijk zijn en dat doet hij hier niet minder. En dan zijn er de diepe warme, melodieuze baslijnen van Anthony Jackson op zijn fraaie zessnarige contrabasgitaar. De beeldregie zorgt ervoor dat we alles goed te zien krijgen.
"Na een carrière van zon veertig jaar is basfenomeen Stanley Clarke nog steeds niet uitgespeeld. De man, die als dragende kracht van Return To Forever en met zijn magistrale soloplaat "Schooldays" aan de wieg heeft gestaan van de jazzrockexplosie, heeft een nieuwe jonge band om zich heen verzameld om daarmee wederom een prima plaat mee vol te bassen. Uiteraard komen Clarke pluk- en slaptechniek ruim aan bod maar ook de anderen laten zich niet onbetuigd, daarbij ondersteunt door een keur van gasten met als opvallendste naam de prima pianiste Hiromi. Topnummer, hoe kan het ook anders is, het fraai getitelde "Larry Has Traveled 11 Miles And Waited A Lifetime For The Return Of Vishnus Report" waar minstens zes referenties aan tijd- en genregenoten van Clarke in zitten. Luisterend naar het gebodene op The Stanley Clarke Band kan onze basgigant nog aardig wat jaartjes mee." (André de Waal, Platomania)
"Derde album van de toen 26-jarige Japanse pianiste Hiromi Uehara. Het is een bijzonder en erg sfeervol album, waarop zij zowel de piano als de keyboards bespeelt. Uehara speelt met een onvoorstelbare techniek. Zij wordt op dit album terzijde gestaan door basgitarist Tony Grey en Martin Valihora (drums). De muziek is eigenlijk niet te vangen in een bepaalde stijl: het vormt een mix van elementen uit rock, klassieke muziek en jazz, gevat in acht fantasierijke composities, alle door haar zelf gecreëerd. Centraal staat de 4-delige suite "Music For Three-Piece-Orchestra". De luisteraar wordt via lieflijk aandoende sferen constant eerst schijnbaar in slaap ge-sust, om daarna werkelijk van de linkerspeaker naar de rechter en vice versa geslingerd te worden door explosies van robuust gespeelde jazz. Hierbij weet Hiromi met een onvoorstelbare vingervlugheid en techniek te spelen. Zij lijkt hierbij beïnvloed door Chick Corea, Ahmad Jamal en Oscar Peterson." (Rolf Polak, Draai Om Je Oren; 4 uit 5 sterren)
Tweede album van Hiromi Uehara, uit 2004, met bassist Tony Grey drummer Martin Valihora en bassist Anthony Jackson als "special guest". "I've been performing a lot on tour, pretty much every day. I'm just really trying to explore the new sound of the trio. I see the three instruments not just as piano and two side instruments, but as a three-piece orchestra. That's how I see the music. When I write the music I try to write the bass part [and] the drum part as if I'm scoring a big band piece. (...) With the second album, I wanted to do something like a short film soundtrack. So, these tunes have a story plot, sort of like a play. That was the biggest change from the first album. I really wanted to have a visual image; I'm the soundtrack maker and I want the listener to be a movie director." (Bron: interview met Kevin J. Cox, All About Jazz, augustus 2004).
Hiromi (Uehara) werd in 1979 geboren in Japan en volgde vanaf haar vijfde klassiek pianoles en vanaf haar 14e kwam ze in aanraking met de jazz. Het verhaal gaat dat Chick Corea Hiromi op haar 17e in Tokyo ontdekte, waar hij toevallig voorbij kwam toen ze aan het oefenen was op het conservatorium van Tokyo. Corea was onmiddellijk onder de indruk en nodigde haar uit om mee te spelen bij een concert wat hij in Tokyo gaf. In 2003 studeerde ze af in Boston en kwam haar eerste album Another Mind uit. Dit album werd geproduceerd door Richard Evans en Ahmad Jamal. Bassist Anthony Jackson, met wie Hiromi later meerdere trio-cd's zou opnemen, speelt als gastmuzikant mee. (Bron: Written in music).
"Sinds de 30-jarige pianiste Hiromi in 1999 van Japan naar Amerika verhuisde en onder meer les kreeg van Ahmad Jamal heeft ze zich ontwikkeld tot een van de meest frisse nieuwe jazzpianisten. Het traditionele idioom wordt door haar opgerekt met humorvolle, virtuoze en een tikje gekkige spontaniteit. Jazzpiano met een randje, is het. Aan die solide innnemendheid voegt Hiromi Uehara een spannende dimensie toe met haar band Sonicbloom. Het is in feite haar trio met bassist Tony Grey en drummer Martin Valihora, uitgebreid met de onconventionele gitarist David Fuze Fiuczynski, bekend van de illustere groep Screaming Headless Torsos. De musici sporen elkaar aan tot lekker losgaan, waarbij Hiromi organisch en vol overgave synthesizers gebruikt. Kenmerkend Japans: ze gaat sentiment niet uit de weg." (Koen Schouten, Volkskrant)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
