"DeWolff is bij uitstek een live-band; naar eigen zeggen zijn de songs op de studioplaten de basis voor wat er op het podium wordt uitgespookt. Dus vinden ze dat wat er op het podium wordt uitgespookt ook weer aan het hooggeëerde publiek terug geserveerd moet worden. Als gevolg daarvan is deze Live & Outta Sight II al hun derde live registratie, opgenomen tijdens hun laatste toernee. Zoals we weten schrikken de heren van de Poel, van de Poel en Piso er niet voor terug om de nummers live lekker uit de hand te laten lopen en zo geschiedt hier ook. De band, tegenwoordig ondersteund door een stel vervaarlijk groovende zangeressen, presenteert aldus met verve een selectie van hun laatste twee albums, Roux-Ga-Roux en Thrust, aangevuld met oude publieksfavoriet Medicine. Nu beleef je de bravoure, energie en schwung van een show van DeWolff natuurlijk het beste bij een show van DeWolff, maar deze live-traktatie komt daar heel dicht bij." (Platomania)
"Sinds een jaar of zeven maken deze branieschoppers uit Geleen de podia in ons land en omstreken onveilig. Het wapen: een meeslepende mix van psychedelica, blues, heavy en southern rock. De bronnen: Jimi Hendrix, Cream, The Doors, Deep Purple en Allman Brothers. Het resultaat: vier ijzersterke platen (zes als je de debuut-ep en een live-plaat meerekent) en nummer vijf (of zeven dan) is bij deze een feit. Op "Roux-Ga-Roux" (Louisiana dialect voor weerwolf) gooien ze daar een peut soul bij, met wulpse vrouwelijke achtergrondzang, alsmede een handje countrylicks. Dit neo-traditionalisme of (erger nog) retro noemen doet onrecht aan de onweerstaanbare muziek die DeWolff ervan maakt, nog los van het feit dat het trio van al die invloeden zijn eigen geluid brouwen. Het swingt en rockt in een handvol pakkende songs. En op de uitgesponnen nummers groeit DeWolff pas echt tot grote hoogte, als gitarist Pablo van de Poel en toetsenist Robin Piso lekker los gaan. Ga dat vooral live zien!" (Louk Vanderschuren, Platomania)
"Als er een band in staat is gebleken om de klassieke rocksound van eind jaren zestig, begin jaren zeventig naar de 21ste eeuw te brengen, is het DeWolff wel. Invloeden van Deep Purple, The Doors en recent ook The Allman Brothers Band hebben ze op hun vier platen (vijf als die heerlijke DeWolff EP meerekent) verwerkt in een indrukwekkende sound die net zo klassiek als eigentijds is. En wat elke zichzelf respecterende rockband in die vervolgen tijden deed, doet DeWolff nu ook: een dubbel-live plaat uitbrengen! Precies zoals je mag hopen, wordt de vlammende energie die DeWolff op het podium zon belevenis maakt, op deze plaat gevangen. Hun zompige, pakkende songs, met virtuoos uitgesponnen gitaar- en toetsenwerk; The Pistol wordt zelf uitgerekt tot dik zestien minuten. De nadruk ligt op nummers van "IV" en "Grand Southern Electric", aangevuld met oudere favorieten als "Medicine" en "Dont You Go Up The Sky"." (Louk Vanderschuren, Platomania; cijfer: 8)
Derde volwaardige album van nog immer piepjong trio; met debuut-EP "DeWolff" (2008) meegerekend inderdaad nummer 4. Ook nu grijpt de groep weer zwaar terug op de psychedelische rock en 'proto-prog' van rond 1970. De basis van Hammondorgel/elektrische gitaar/drums krijgt nu wel meer uitbreiding. Deden op "Orchards/Lupine" de bedwelmende klanken van de Mellotron al voorzichtig hun intrede, hier is het instrument regelmatig te horen en wordt het ook effectief ingezet in een pompeuze climax. Daarnaast zijn er gastrollen voor strijkers en een contrabassist. Eén ingrediënt dat een béétje ambitieus album uit 1970 vaak bevatte, maar wat DeWolff tot nu toe links had laten liggen wordt nu bij de hoorns gevat: de 'epic'! Het tweede deel van het album wordt in beslag genomen door een 7-delige compositie van zo'n 20 minuten (een ouderwetse plaatkant dus). Het is een caleidoscopisch stuk waarin ingetogen passages worden afgewisseld met duizelingwekkende geluidstroggen vol Hammond-, Mellotron- en gitaargeweld. Fascinerend!
"Vanaf het winnen van de finale van De Kunstbende 2008 is het snel gegaan met DeWolff. Hoewel Robin Piso en de broers Luka en Pablo van de Poel respectievelijk pas 17, 14 en 16 jaar oud zijn, neemt het basgitaarloze trio een diepe duik in de muziekhistorie. Op deze titelloze debuut-EP passeert een hallucinerend amalgaam aan invloeden de revue. De bluesroots van Jimi Hendrix, Cream en Free naast de psychedelica van vroege Pink Floyd en dat gekoppeld aan de veelzijdige experimenteerdrift van de progressieve bands van rond 1970. Daarnaast zullen thuis vast "In Rock" en "Machine Head" van Deep Purple in de kast staan. En dat in knap gefabriceerde, opvallend volwassen eigen songs, waarbij smeuïge, soms gevaarlijk accelererende Hammond- en snarengeweld de boventoon voeren, terwijl Robins loodzware, bijna jazzy drumstijl klinkt alsof hij een kleinzoon van Ginger Baker is. Een aanpak die hen geen windeieren gaat leggen. Deze van potentie uit zijn voegen barstende luistertrip laat horen waarom." (Marcel Haerkens, Oor)
Klik hier om cookies te accepteren zodat de vertaalmodule kan worden geladen. Het kan zijn dat je de pagina moet herladen.
