"Afgelopen zomer trok Moss naar het Limburgse klooster Hoogcruts om hun zesde plaat op te nemen. In bijna twintig jaar beklom de band de top van de Olympus in het Nederlandse indielandschap. Hun vorige album Strike was minder gejaagd, er zat meer rust in de nummers. De producer van die plaat, Arne van Petegem, zat ook bij HX achter de knoppen. Dorleijn verloor de afgelopen jaren zijn beide ouders en stelt existentiële vragen. ‘Where do we go when we die?’ zingt hij in het weemoedige Beginning. ‘Searching for who I am / Every moment … There would be better ways / To embrace what’s new’, zingt hij in Everything You Do Is Right, dat wordt uitgeluid door een echoënde, uitwaaierende elektrische gitaar. Supercali heeft een Radiohead-achtige gitaarriff en er is een fijne acceleratie in het refrein: ‘Everything happens for a reason.’ ... Goodbye, over niet willen loslaten, is een mooi klein liedje met akoestische gitaar. Op prachtplaat HX betoont Moss zich een hecht collectief in topvorm." (OOR)|
"Marien Dorleijn won in 2000 met zijn bandje Nimbus De Zeeuwse Belofte en als singer-songwriter de Grote Prijs van Nederland. Vervolgens ging hij met Caesar toeren. Dit debuut met Moss is eindelijk zijn lang gekoesterde eigen ding. Het had op geen ander label dan Excelsior (met Frans Hagenaars uiteraard achter de knoppen) beter tot zijn recht gekomen. Dorleijn is een getalenteerde en gepassioneerde popjongen in de traditie van Johan en Daryll-Ann. Popliedjes gemaakt met bij voorkeur zijn akoestische gitaar in de aanslag en de songs van The Beatles (t.t.v. "The White Album") en Elliott Smith ergens warm in het achterhoofd opgeslagen ter inspiratie. Zowel catchy, super-ingetogen als melodieus bezingt hij de wereld vol twijfels, melancholie, hartzeer, afscheid nemen, harde waarheden, maar ook hoop. Breekbaar als in afsluiter "Butterfly", als John Lennon in de titelsong en prachtig dubbelstemmig of met Beach Boys-koortjes als in "See No Evil" en "Nothing Is Real". Schaamteloos mooi." (W. Jongeneelen, Oor)
"Voor het vijfde Moss-album schreef voorman Marien Dorleijn eerst alle liedjes, die hij vervolgens met de band opnam in de studio van dEUS. Of het deze werkwijze is of producer Arne van Petegem (Styrofoam), Moss klinkt beter dan ooit. Tussen de 13 liedjes zit geen enkel minder moment. Het geluid is gelaagd, elektronica en gitaren stapelen zich smaakvol op, en er is meer dan voorheen ruimte voor soepele funky baslijnen. De liedjes zijn soms vol, maar altijd transparant. Ieder nummer ademt een eigen sfeer. Dorleijn zingt soms vertwijfeld ("Ghosts"), dan weer breekbaar en altijd wordt er een spannend arrangement omheen gebouwd. Tintelende synths, stuwende bas en een enkel strijkje: het geluid is tot in perfectie verzorgd. Een plaat ook met een flinke spanningsboog. Als na krap drie kwartier "My Decision" komt is de neiging op te springen en mee te dansen op de bezwerende gitaarakkoorden niet meer te onderdrukken. Hoogtepunt in de recente Nederlandse rockmuziek." (Gijsbert Kamer, Volkskrant; 5 uit 5 sterren)
Nu dan, na ruim 12,5 jaar Moss. (Of is het 13 vanaf de eerste repetitie? Of reken je vanaf het eerste optreden?) Een eeuwigheid voor de band en een fractie van een moment in de eeuwigheid. Moss staat eind november met drie shows stil bij dit heugelijke feit en met een nieuwe plaat in aantocht is de de tijd rijp om voor eens en voor altijd af te reken met het verleden. Moss: Dit zijn wat demo's die wij de afgelopen jaren hebben gemaakt en die nooit een plaat hebben gehaald. Omdat het nummer niet-past-binnen-het-album, kill your darlings, less is more. Wikken en wegen dus. Maar nu is het moment aangebroken dat we ze wel laten horen. Zonder de context van een album. Zonder dat lievelings zijn omgebracht. Meer is beter. Zo doet Moss dus ook aan recyclen (bron: Excelsior/V2)
"Opener "Never Be Scared" zet meteen de toon door met een zoemende gitaarriff en stuwende percussie binnen te vallen. Dat tempo wordt moeiteloos vastgehouden met "I Like The Chemistry" waarvan de zanglijntjes onherroepelijk blijven hangen. Zo goed is én blijft Moss. De Amsterdamse band debuteerde in 2007 met "The Long Way Back" waarop vooral het songschrijverschap van frontman Marien Dorleijn te horen was. In beoordelingen viel altijd het woord ambachtelijk, zo netjes waren de liedjes afgewerkt. Keurig, maar Moss werkt beter met venijn. Hier is nog steeds de voorliefde voor de mooie harmonie hoorbaar, maar het geluid is vele malen groovier. Dit is de plaat waarop Moss zich als band heeft uitgevonden en Dorleijn als zanger boven zichzelf uitstijgt. Was "The Long Way Back" voor de zondagmiddag in de achtertuin, "Never Be Scared" is de nachtelijke autorit op onverlichte wegen met een gaspedaal dat steeds verder naar beneden gaat." (Revu; waardering: 4 uit 5 sterren)
Onze website en deze zoekfunctie is vernieuwd en we werken er op dit moment hard aan om de laatste puntjes op de i te zetten. Mis je bepaalde functionaliteiten, dan vind je hieronder tijdelijk nog de link naar oude zoekfunctie.
