"Selah Sue begon ooit als achttienjarig meisje met hoog haar in het voorprogramma van Milow, nu is ze de grootse Vlaamse zangeres van haar tijd, want haar debuut uit 2011 verkocht wereldwijd meer dan een miljoen exemplaren. "Reason" zal daar met gemak overheen gaan, want deze opvolger is op alle fronten warmer, voller, rijper, spannender en geraffineerder. Funky single "Alone" deed al wat voorwerk, maar is zeker niet de enige troef op deze door producers Robin Hannibal (Rhye, Kendrick Lamar) en Ludwig Goransson (Childish Gambino, Haim) vormgegeven plaat. De productie is om door een ringetje te halen: vol, warm en helder tegelijk. Die productie, hoe hypermodern en helemaal 2015 soms ook, leidt nergens af van de liedjes en die uit duizenden herkenbare, mooi rauwe soulstem van een eigengereide jonge vrouw, die vaak minder gelukkig is dan haar succes doet vermoeden. "Sadness" heet niet toevallig de trage, dicht tegen Amy Winehouse aanleunende soulsong. Daar houdt de muzikale vergelijking met die ster verder wel op. Donker gekleurde keyboardpartijen, prachtige ritmiek en eigen gloedvolle melodieën te over in tracks waarin ook opvallend veel donkere uren, pijn en eenzaamheid zit opgesloten. Hoe gevoelig mooi "I Wont Go For More" ook klinkt wanneer we in het akoestische intro nog iets van die destijds achttienjarige terughoren, niet veel later zijn er de extra percussie, en stevige beat en blazersaccenten, en horen we toch weer een emotionele jonge vrouw het uitkrijsen dat ze eigenlijk meer wil in de liefde. In het wel klein gehouden "Always" horen we dat ze dat ook vond. With you Im always home. Eind goed, al goed? Grote mensenmassas voor héél grote podia wachten voor de nu 25-jarige zangeres met een glanzende toekomst. Of ze daar nu blij van wordt of niet." (Willem Jongeneelen, Oor)
"De terugkeer van Selah Sue liet eventjes op zich wachten, maar is een glorieuze. Ze laat nog maar eens zien dat het nog altijd een geweldige zangeres is die zich niet in een hokje laat duwen. Soms gaat het door merg en been en soms staan we te dansen op tafel. Persona is een zeer gelaagd comebackalbum geworden." (Dansendeberen.be)|
"We krijgen op Bedroom vijf nummers te horen die eigenlijk niet zoveel van elkaar verschillen. De nog niet eerder vermelde nummers liggen in dezelfde lijn waardoor de ep echt een geheel is. Op Always Cosmo zingt Selah Sue dat ze alles zou doen om de pijn weg te nemen. Tijdens de outro horen we een vervormde stem die boven een twinkelende piano zweeft en deze kleine stijlbreuk maakt het net iets interessanter. Hetzelfde geldt voor de beat die er op het einde van I Would Rather bij komt. Het nummer zou perfect overeind blijven met alleen een gitaar of eventueel piano erbij, maar Selah geeft ons dat ietsje meer. Bijna tien jaar geleden zong Selah Sue over haar mama en nu over haar kinderen. Muzikaal is er redelijk wat veranderd, maar de ziel van de nummers is dezelfde gebleven. De muzikante groeide verder op en veranderde op sommige vlakken, maar op andere is ze nog steeds dezelfde. De Leuvense muzikante stelt zich kwetsbaar op en dat doet ze met een zachte stem en dito instrumentatie." (Dansende Beren)
